Τα Gouldian είναι αναμφίβολα από τα ομορφότερα πουλιά της οικογένειας των σπιζών. Συνδυάζουν στο φτέρωμά τους όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και για αυτό ονομάζονται και Rainbow Finch. Οφείλουν το όνομά τους στη σύζυγο του Βρετανού ορνιθολόγου John Gould, ο οποίος πρώτος το 1844 περιέγραψε το συγκεκριμένο είδος.
Πρόκειται για μικρόσωμα στρουθιόμορφα πουλιά που το μέγεθός τους κυμαίνεται από 13 – 14 εκατοστά και ξεχωρίζουν για τα εντυπωσιακά χρώματα του φτερώματός τους. Συνδυάζουν το κόκκινο, το γαλάζιο, το κίτρινο, το πράσινο, το μωβ, το μαύρο, το λευκό, με τόσο όμορφο τρόπο που αποκλείεται να μην κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας από την πρώτη στιγμή.
Ζουν και αναπαράγονται στην βόρεια πλευρά της Δυτικής Αυστραλίας. Τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός τους έχει υποστεί σημαντικές μειώσεις. Οι σοβαρότερες αιτίες είναι το πλήθος των τοπικών πυρκαγιών που κατέστρεψε σημαντικό τμήμα του φυσικού τους βιότοπου, η εντατικοποίηση των καλλιεργειών, οι σοβαρές ασθένειες που πλήττουν το συγκεκριμένο είδος, καθώς και οι επιθέσεις που δέχονται από τους φυσικούς τους εχθρούς που είναι κυρίως τα διάφορα αρπακτικά. Η μείωση είναι τόσο σημαντική, που σχεδόν κοντεύουν να εκλείψουν στην άγρια ζωή. Ο συνολικός αριθμός τους όμως δεν έχει υποστεί σημαντική μείωση λόγω της εκτροφής του συγκεκριμένου πουλιού σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Είναι πολύ κοινωνικά πουλιά και πετούν σε σμήνη των 500 έως και 1000 πουλιών.
Ως φυσικός τους βιότοπος θεωρούνται οι δασικές εκτάσεις και οι πεδιάδες με ψηλά δέντρα και γενικά όπου υπάρχει νερό. Μπορούν να χτίσουν τις φωλιές τους σε φωλιές τερμιτών, σε κοιλώματα δέντρων και σε πυκνόφυλλους θάμνους.
Τα αρσενικά δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τα θηλυκά, εκτός από την ένταση των χρωμάτων. Τα αρσενικά έχουν πιο έντονους τόνους, ενώ τα θηλυκά ελαφρώς πιο μουντούς. Η φύση έχει προβλέψει κατά τέτοιο τρόπο ώστε το θηλυκό να μην τραβάει στην φύση το βλέμμα των εχθρών του, ενώ το αρσενικό, αν χρειαστεί, να παρασύρει με το εντυπωσιακό του φτέρωμα τους εχθρούς μακριά από την φωλιά, προκειμένου να προστατεύσει την οικογένειά του και να εξασφαλίσει την επιβίωση των νεοσσών.
Θεωρούνται φιλήσυχα και κοινωνικά πουλιά σε συνθήκες αιχμαλωσίας, που εύκολα μπορούν να συμβιώσουν με διαφορετικά είδη πουλιών χωρίς να δημιουργούν ιδιαίτερα προβλήματα.
Κατατάσσονται σε 3 βασικές κατηγορίες που ξεχωρίζουν από το χρώμα του κεφαλιού τους:
Με κόκκινο κεφάλι: Poephila mirabilis
Με μαύρο κεφάλι: Poephila gouldiae
Με κίτρινο κεφάλι: Poephila armitian
Πολλοί εκτροφείς έχουν προβεί σε μεταλλάξεις του είδους πετυχαίνοντας μεγαλύτερη ποικιλία στους χρωματισμούς του φτερώματος σε λευκές και παλ αποχρώσεις.
Επικρατούν αντιφατικές απόψεις γύρω από το θέμα της αναπαραγωγής τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δε γίνονται καλοί γονείς και είναι απαραίτητο σε όποιον εκτρέφει το συγκεκριμένο είδος να εκτρέφει παράλληλα και ζευγάρια κοινωνικών σπίνων προκειμένου να αναλαμβάνουν ως θετοί γονείς τους νεοσσούς που εγκαταλείπονται από το ζευγάρι. Άλλοι όμως υποστηρίζουν ότι αν το ζευγάρι δεν ενοχληθεί στο ελάχιστο την περίοδο της αναπαραγωγής και είναι ώριμο αναπαραγωγικά, όχι μόνο τα καταφέρνουν αλλά γίνονται και πολύ στοργικοί γονείς συμμετέχοντας εξίσου τόσο στη επώαση των αυγών όσο και στο μεγάλωμα των νεοσσών. Για να ξεχωρίσουν τα ώριμα για αναπαραγωγή πουλιά διακρίνουμε διαφορά στο χρώμα του ράμφους: Στα αρσενικά είναι λευκό με μικρό κόκκινο σημάδι, ενώ στα θηλυκά μαυρίζει.
Το συναρπαστικότερο σε αυτά τα πουλιά είναι ο ερωτικός χορός του αρσενικού, που μοιάζει με επιτόπια πηδηματάκια συνδυαζόμενα και με κελάηδημα για να προκαλέσει την προσοχή του θηλυκού. Εφόσον το ζευγάρι ολοκληρώσει το ερωτικό παιχνίδι αναλαμβάνει ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης. Το αρσενικό κουβαλάει το υλικό στην φωλιά που μπορεί να περιλαμβάνει μαλακές ίνες μήκους 3-5 εκατοστών και η θηλυκιά αναλαμβάνει το "χτίσιμό της". Προτιμούν φωλιά κλειστού τύπου, όπως των παπαγάλων με μια στρογγυλή είσοδο μπροστά. Η θηλυκιά εναποθέτει στη φωλιά από 5-8 αυγά. Σε κάποιες περιπτώσεις αρχίζει η επώαση αμέσως μετά την γέννα του τελευταίου αυγού, ενώ σε κάποιες άλλες η θηλυκιά μπορεί και να περιμένει να αρχίσει την επώαση μετά από 4-5 μέρες. Μετά την πάροδο 13-14 ημερών ξεπροβάλλουν οι πρώτοι νεοσσοί για την ανάπτυξη των οποίων φροντίζουν και οι δύο γονείς.
Η φύση έχει προβλέψει ώστε όταν η αναπαραγωγική περίοδος ξεκινάει τους χειμωνιάτικους μήνες που η νύχτα είναι μεγάλη και η μητέρα πρέπει να ταΐσει τους νεοσσούς και την νύχτα για να καταφέρουν να επιβιώσουν, να στολίζει την άκρες του ράμφους των νεοσσών με φωσφορίζοντα σημάδια που ακτινοβολούν την νύχτα!
Τα μικρά gouldian χρειάζονται 22 μέχρι 25 μέρες για να απογαλακτιστούν πλήρως. Το φτέρωμα των νεοσσών δεν έχει καμία σχέση αρχικά με το χρώμα των γονιών τους. Αποκτούν το οριστικό τους χρώμα μετά την πρώτη πτερόρροια που επέρχεται μετά το πέρας περίπου 9 μηνών από την γέννησή τους.
Οι γονείς αλλά και οι νεοσσοί διατρέφονται με ειδικό μείγμα σπόρων, αυγό, αποξηραμένα έντομα και προνύμφες και οπωσδήποτε χρειάζονται ενίσχυση με σουπιοκόκαλο και σπασμένα κοχύλια προς αποφυγήν ελλείψεως ιωδίου που προκαλεί απώλεια των φτερών του. Τριμμένο καρότο ανακατεμένο με σπασμένο ρύζι καθώς και άλλα ανάμικτα λαχανικά, θεωρείται από τις αγαπημένες τους προτιμήσεις. Μια ποικιλία από φρέσκα φρούτα είναι απαραίτητα για την καλή τους υγεία.
Το ευρύχωρο και άνετο μακρόστενο κλουβί που χρειάζονται πρέπει να καθαρίζεται συχνά και να τοποθετείται στον πάτο άμμος υγιεινής. Τα σκεύη φαγητού και οι πατήθρες πρέπει να καθαρίζονται συχνά επίσης. Το νερό να αλλάζεται σε καθημερινή βάση, όπως επίσης και να τοποθετείται πολύ συχνά μπανιέρα μιας και λατρεύουν το μπάνιο. Τους αρέσει πολύ να παίζουν με διάφορα παιχνίδια στο κλουβί αντίστοιχα με αυτά των παπαγάλων.
Χρειάζονται ιδιαίτερη περιποίηση και προσοχή καθώς είναι πολύ ευαίσθητα σε ασθένειες και σε κλιματολογικές αλλαγές καθώς και σε αλλαγές περιβάλλοντος. Με την σωστή διαχείριση και φροντίδα μπορείτε να απολαμβάνετε την συντροφιά τους για αρκετά χρόνια.
Πρόκειται για μικρόσωμα στρουθιόμορφα πουλιά που το μέγεθός τους κυμαίνεται από 13 – 14 εκατοστά και ξεχωρίζουν για τα εντυπωσιακά χρώματα του φτερώματός τους. Συνδυάζουν το κόκκινο, το γαλάζιο, το κίτρινο, το πράσινο, το μωβ, το μαύρο, το λευκό, με τόσο όμορφο τρόπο που αποκλείεται να μην κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας από την πρώτη στιγμή.
Ζουν και αναπαράγονται στην βόρεια πλευρά της Δυτικής Αυστραλίας. Τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός τους έχει υποστεί σημαντικές μειώσεις. Οι σοβαρότερες αιτίες είναι το πλήθος των τοπικών πυρκαγιών που κατέστρεψε σημαντικό τμήμα του φυσικού τους βιότοπου, η εντατικοποίηση των καλλιεργειών, οι σοβαρές ασθένειες που πλήττουν το συγκεκριμένο είδος, καθώς και οι επιθέσεις που δέχονται από τους φυσικούς τους εχθρούς που είναι κυρίως τα διάφορα αρπακτικά. Η μείωση είναι τόσο σημαντική, που σχεδόν κοντεύουν να εκλείψουν στην άγρια ζωή. Ο συνολικός αριθμός τους όμως δεν έχει υποστεί σημαντική μείωση λόγω της εκτροφής του συγκεκριμένου πουλιού σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Είναι πολύ κοινωνικά πουλιά και πετούν σε σμήνη των 500 έως και 1000 πουλιών.
Ως φυσικός τους βιότοπος θεωρούνται οι δασικές εκτάσεις και οι πεδιάδες με ψηλά δέντρα και γενικά όπου υπάρχει νερό. Μπορούν να χτίσουν τις φωλιές τους σε φωλιές τερμιτών, σε κοιλώματα δέντρων και σε πυκνόφυλλους θάμνους.
Τα αρσενικά δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τα θηλυκά, εκτός από την ένταση των χρωμάτων. Τα αρσενικά έχουν πιο έντονους τόνους, ενώ τα θηλυκά ελαφρώς πιο μουντούς. Η φύση έχει προβλέψει κατά τέτοιο τρόπο ώστε το θηλυκό να μην τραβάει στην φύση το βλέμμα των εχθρών του, ενώ το αρσενικό, αν χρειαστεί, να παρασύρει με το εντυπωσιακό του φτέρωμα τους εχθρούς μακριά από την φωλιά, προκειμένου να προστατεύσει την οικογένειά του και να εξασφαλίσει την επιβίωση των νεοσσών.
Θεωρούνται φιλήσυχα και κοινωνικά πουλιά σε συνθήκες αιχμαλωσίας, που εύκολα μπορούν να συμβιώσουν με διαφορετικά είδη πουλιών χωρίς να δημιουργούν ιδιαίτερα προβλήματα.
Κατατάσσονται σε 3 βασικές κατηγορίες που ξεχωρίζουν από το χρώμα του κεφαλιού τους:
Με κόκκινο κεφάλι: Poephila mirabilis
Με μαύρο κεφάλι: Poephila gouldiae
Με κίτρινο κεφάλι: Poephila armitian
Πολλοί εκτροφείς έχουν προβεί σε μεταλλάξεις του είδους πετυχαίνοντας μεγαλύτερη ποικιλία στους χρωματισμούς του φτερώματος σε λευκές και παλ αποχρώσεις.
Επικρατούν αντιφατικές απόψεις γύρω από το θέμα της αναπαραγωγής τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δε γίνονται καλοί γονείς και είναι απαραίτητο σε όποιον εκτρέφει το συγκεκριμένο είδος να εκτρέφει παράλληλα και ζευγάρια κοινωνικών σπίνων προκειμένου να αναλαμβάνουν ως θετοί γονείς τους νεοσσούς που εγκαταλείπονται από το ζευγάρι. Άλλοι όμως υποστηρίζουν ότι αν το ζευγάρι δεν ενοχληθεί στο ελάχιστο την περίοδο της αναπαραγωγής και είναι ώριμο αναπαραγωγικά, όχι μόνο τα καταφέρνουν αλλά γίνονται και πολύ στοργικοί γονείς συμμετέχοντας εξίσου τόσο στη επώαση των αυγών όσο και στο μεγάλωμα των νεοσσών. Για να ξεχωρίσουν τα ώριμα για αναπαραγωγή πουλιά διακρίνουμε διαφορά στο χρώμα του ράμφους: Στα αρσενικά είναι λευκό με μικρό κόκκινο σημάδι, ενώ στα θηλυκά μαυρίζει.
Το συναρπαστικότερο σε αυτά τα πουλιά είναι ο ερωτικός χορός του αρσενικού, που μοιάζει με επιτόπια πηδηματάκια συνδυαζόμενα και με κελάηδημα για να προκαλέσει την προσοχή του θηλυκού. Εφόσον το ζευγάρι ολοκληρώσει το ερωτικό παιχνίδι αναλαμβάνει ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης. Το αρσενικό κουβαλάει το υλικό στην φωλιά που μπορεί να περιλαμβάνει μαλακές ίνες μήκους 3-5 εκατοστών και η θηλυκιά αναλαμβάνει το "χτίσιμό της". Προτιμούν φωλιά κλειστού τύπου, όπως των παπαγάλων με μια στρογγυλή είσοδο μπροστά. Η θηλυκιά εναποθέτει στη φωλιά από 5-8 αυγά. Σε κάποιες περιπτώσεις αρχίζει η επώαση αμέσως μετά την γέννα του τελευταίου αυγού, ενώ σε κάποιες άλλες η θηλυκιά μπορεί και να περιμένει να αρχίσει την επώαση μετά από 4-5 μέρες. Μετά την πάροδο 13-14 ημερών ξεπροβάλλουν οι πρώτοι νεοσσοί για την ανάπτυξη των οποίων φροντίζουν και οι δύο γονείς.
Η φύση έχει προβλέψει ώστε όταν η αναπαραγωγική περίοδος ξεκινάει τους χειμωνιάτικους μήνες που η νύχτα είναι μεγάλη και η μητέρα πρέπει να ταΐσει τους νεοσσούς και την νύχτα για να καταφέρουν να επιβιώσουν, να στολίζει την άκρες του ράμφους των νεοσσών με φωσφορίζοντα σημάδια που ακτινοβολούν την νύχτα!
Τα μικρά gouldian χρειάζονται 22 μέχρι 25 μέρες για να απογαλακτιστούν πλήρως. Το φτέρωμα των νεοσσών δεν έχει καμία σχέση αρχικά με το χρώμα των γονιών τους. Αποκτούν το οριστικό τους χρώμα μετά την πρώτη πτερόρροια που επέρχεται μετά το πέρας περίπου 9 μηνών από την γέννησή τους.
Οι γονείς αλλά και οι νεοσσοί διατρέφονται με ειδικό μείγμα σπόρων, αυγό, αποξηραμένα έντομα και προνύμφες και οπωσδήποτε χρειάζονται ενίσχυση με σουπιοκόκαλο και σπασμένα κοχύλια προς αποφυγήν ελλείψεως ιωδίου που προκαλεί απώλεια των φτερών του. Τριμμένο καρότο ανακατεμένο με σπασμένο ρύζι καθώς και άλλα ανάμικτα λαχανικά, θεωρείται από τις αγαπημένες τους προτιμήσεις. Μια ποικιλία από φρέσκα φρούτα είναι απαραίτητα για την καλή τους υγεία.
Το ευρύχωρο και άνετο μακρόστενο κλουβί που χρειάζονται πρέπει να καθαρίζεται συχνά και να τοποθετείται στον πάτο άμμος υγιεινής. Τα σκεύη φαγητού και οι πατήθρες πρέπει να καθαρίζονται συχνά επίσης. Το νερό να αλλάζεται σε καθημερινή βάση, όπως επίσης και να τοποθετείται πολύ συχνά μπανιέρα μιας και λατρεύουν το μπάνιο. Τους αρέσει πολύ να παίζουν με διάφορα παιχνίδια στο κλουβί αντίστοιχα με αυτά των παπαγάλων.
Χρειάζονται ιδιαίτερη περιποίηση και προσοχή καθώς είναι πολύ ευαίσθητα σε ασθένειες και σε κλιματολογικές αλλαγές καθώς και σε αλλαγές περιβάλλοντος. Με την σωστή διαχείριση και φροντίδα μπορείτε να απολαμβάνετε την συντροφιά τους για αρκετά χρόνια.
