Οι δρυοκολάπτες ή τσικλητάρες υπάγονται στην οικογένεια Δρυοκολαπτίδες ή Πικίδες (Picidae) και τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με ξυλοφάγα έντομα. Στην Ολαρκτική ζώνη υπάρχουν ασφαλώς πολλά είδη το πιο γνωστό όμως είναι ο δρυοκολάπτης ο χλωρός. Είναι το γνωστό και στην Ελλάδα πτηνό που κινείται συνεχώς και με μικρά πηδήματα πάνω - κάτω στους κορμούς των δέντρων και κρατά το σώμα του όρθιο, γαντζωμένο στις τραχείες προεξοχές του φλοιού τους με τα νύχια, από τα οποία τα δύο διευθύνονται προς τα πάνω και τα δύο προς τα κάτω και στηριγμένο στα σκληρά φτερά της ουράς του. Τα φτερά της ουράς αλλάζουν με περίεργο τρόπο, γιατί τα δύο κεντρικά πηδαλιώδη δεν πέφτουν, προτού τα εξωτερικά γίνουν αρκετά ισχυρά για να στηρίζουν το σώμα.
Ο δρυοκολάπτης σκαρφαλώνει στους κορμούς κι ερευνά προσεκτικά την επιφάνεια τους για ν΄ανακαλύψει έντομα. Ο δρυοκολάπτης χτυπά συνεχώς τους κορμούς των δέντρων για να ανακαλύψει διάφορα κουφώματα. Όταν βρει κάποιο, τότε κάνει μια τρύπα στο σημείο εκείνο με το ράμφος του και μετά ψάχνει με την μεγάλη γλώσσα του που έχει μια κολλώδη ουσία, ώστε να μαζέψει όλα τα έντομα και τις νύμφες που βρίσκονται εκεί. Εκτός από τα έντομα που τρώει μέσα και πάνω στους κορμούς των δέντρων, ο δρυοκολάπτης πιάνει μυρμήγκια και στο έδαφος και πολύ λίγα είδη ρουφάνε διάφορους χυμούς φυτών.
Οι δρυοκολάπτες δεν ειναι κοινωνικά πτηνά, ζουν συνήθως μοναχικά και δεν ανέχονται εισβολές στις ιδιωτικές τους περιοχές από άλλα άτομα του είδους καθώς αναζητούν τροφή. Εκτός από την περίοδο αναπαραγωγής που πάνε μαζί παντού, όλο τον άλλο καιρό αποφεύγουν να κυνηγούν μαζί στο ίδιο μέρος και τα ίδια τα ταίρια. Για να αναγγείλουν τα εδαφικά δικαιώματα τους σε μια περιοχή, βγάζουν μια διαπεραστική φωνή που ακούγετε σε μεγάλη απόσταση η χτυπούν τα ράμφη τους ρυθμικά πάνω στους κορμούς των δέντρων.
Μερικοί άνθρωποι λένε ότι επειδή οι δρυοκολάπτες ανοίγουν τρύπες στους κορμούς των δέντρων κάνουν κακό στο φυτό αλλά η αλήθεια είναι ακριβός η αντίθετη. Κάνουν δηλαδή καλό στα δέντρα γιατί ανοίγοντας τρύπες ελαφρώνουν τα νεκρά μέρη του δέντρου και επίσης καθαρίζουν μεγάλες ποσότητες εντόμων που ταλαιπωρούν το δέντρο.
Το σχήμα της κοιλότητας που διαλέγουν για φωλιά ποικίλει τρομερά. Ωστόσο μια τυπική φωλιά αποτελείτε από ένα στενό, λίγο ή πολύ κυκλικό τούνελ που προχωρεί οριζόντια λίγο προς τα πάνω και μετά απότομα κατεβαίνει προς τα κάτω όπου στο τελείωμα η μάνα τοποθετεί μικρά ξύλα (ροκανίδια). Η θηλυκιά γεννά από 3 μέχρι και 9 λευκά και γυαλιστερά αυγά. Η επώαση κρατά 12 με 13 μέρες και η ανατροφή των νεοσσών γίνετε πολύ γρήγορα. Οι νεοσσοί γεννιούνται γυμνοί και τυφλοί και έχουν ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο στις πλευρές του ράμφους για να καταλαβαίνουν την επαφή των γονιών, που σημαίνει την προσκόμιση της τροφής. Στην αρχή οι νεοσσοί μένουν στο βάθος της φωλιάς, όταν όμως τα φτερά τους μεγαλώνουν και είναι αρκετά μεγάλα για να σκαρφαλώνουν κολλούν στις άκρες της κοιλότητας και ανεβαίνουν προς την έξοδο.
Ο δρυοκολάπτης ο χλωρός εχει μέγεθος 30 με 32 εκατοστά, το άνοιγμα της φτερούγας του έχει μήκος 16 με 17 εκατοστά και ζυγίζει 150 με 210 γραμμάρια. Τα ενήλικα άτομα έχουν γενικά πράσινο πτέρωμα με γκρίζους τόνους στην κοιλιά, κόκκινη κορώνα στο κεφάλι και ένα μαύρο σημάδι στο πρόσωπο. Τα ανήλικα άτομα έχουν πτέρωμα διάστικτο στη ράχη και στο στήθος και μια κόκκινη μουντή κορώνα στο κεφάλι.
Ο δρυοκολάπτης σκαρφαλώνει στους κορμούς κι ερευνά προσεκτικά την επιφάνεια τους για ν΄ανακαλύψει έντομα. Ο δρυοκολάπτης χτυπά συνεχώς τους κορμούς των δέντρων για να ανακαλύψει διάφορα κουφώματα. Όταν βρει κάποιο, τότε κάνει μια τρύπα στο σημείο εκείνο με το ράμφος του και μετά ψάχνει με την μεγάλη γλώσσα του που έχει μια κολλώδη ουσία, ώστε να μαζέψει όλα τα έντομα και τις νύμφες που βρίσκονται εκεί. Εκτός από τα έντομα που τρώει μέσα και πάνω στους κορμούς των δέντρων, ο δρυοκολάπτης πιάνει μυρμήγκια και στο έδαφος και πολύ λίγα είδη ρουφάνε διάφορους χυμούς φυτών.
Οι δρυοκολάπτες δεν ειναι κοινωνικά πτηνά, ζουν συνήθως μοναχικά και δεν ανέχονται εισβολές στις ιδιωτικές τους περιοχές από άλλα άτομα του είδους καθώς αναζητούν τροφή. Εκτός από την περίοδο αναπαραγωγής που πάνε μαζί παντού, όλο τον άλλο καιρό αποφεύγουν να κυνηγούν μαζί στο ίδιο μέρος και τα ίδια τα ταίρια. Για να αναγγείλουν τα εδαφικά δικαιώματα τους σε μια περιοχή, βγάζουν μια διαπεραστική φωνή που ακούγετε σε μεγάλη απόσταση η χτυπούν τα ράμφη τους ρυθμικά πάνω στους κορμούς των δέντρων.
Μερικοί άνθρωποι λένε ότι επειδή οι δρυοκολάπτες ανοίγουν τρύπες στους κορμούς των δέντρων κάνουν κακό στο φυτό αλλά η αλήθεια είναι ακριβός η αντίθετη. Κάνουν δηλαδή καλό στα δέντρα γιατί ανοίγοντας τρύπες ελαφρώνουν τα νεκρά μέρη του δέντρου και επίσης καθαρίζουν μεγάλες ποσότητες εντόμων που ταλαιπωρούν το δέντρο.
Το σχήμα της κοιλότητας που διαλέγουν για φωλιά ποικίλει τρομερά. Ωστόσο μια τυπική φωλιά αποτελείτε από ένα στενό, λίγο ή πολύ κυκλικό τούνελ που προχωρεί οριζόντια λίγο προς τα πάνω και μετά απότομα κατεβαίνει προς τα κάτω όπου στο τελείωμα η μάνα τοποθετεί μικρά ξύλα (ροκανίδια). Η θηλυκιά γεννά από 3 μέχρι και 9 λευκά και γυαλιστερά αυγά. Η επώαση κρατά 12 με 13 μέρες και η ανατροφή των νεοσσών γίνετε πολύ γρήγορα. Οι νεοσσοί γεννιούνται γυμνοί και τυφλοί και έχουν ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο στις πλευρές του ράμφους για να καταλαβαίνουν την επαφή των γονιών, που σημαίνει την προσκόμιση της τροφής. Στην αρχή οι νεοσσοί μένουν στο βάθος της φωλιάς, όταν όμως τα φτερά τους μεγαλώνουν και είναι αρκετά μεγάλα για να σκαρφαλώνουν κολλούν στις άκρες της κοιλότητας και ανεβαίνουν προς την έξοδο.
Ο δρυοκολάπτης ο χλωρός εχει μέγεθος 30 με 32 εκατοστά, το άνοιγμα της φτερούγας του έχει μήκος 16 με 17 εκατοστά και ζυγίζει 150 με 210 γραμμάρια. Τα ενήλικα άτομα έχουν γενικά πράσινο πτέρωμα με γκρίζους τόνους στην κοιλιά, κόκκινη κορώνα στο κεφάλι και ένα μαύρο σημάδι στο πρόσωπο. Τα ανήλικα άτομα έχουν πτέρωμα διάστικτο στη ράχη και στο στήθος και μια κόκκινη μουντή κορώνα στο κεφάλι.
