Δεν ξέρω από σκύλους, τους εκτιμώ και αγαπώ μόνο από απόσταση, αλλά οφείλω να συμφωνήσω με τον
@Akanthillis σχετικά με τα δύστυχα καθαρόαιμα που υποφέρουν γιατί εμείς έχουμε ιδιορρυθμες προτιμήσεις σχετικά με κάποια χαρακτηριστικά, και αυτό δεν ισχύει μόνο στους σκύλους. Και γάτες με πλακουτσωτό πρόσωπο δεν μπορούν να αναπνεύσουν, τους πετάγονται τα μάτια έξω και δεν συμμαζεύεται. Παπαγαλάκια εγγλέζικα είναι τόσο βαριά που δεν μπορούν να πετάξουν. Μιξ με εγγλέζικο έχω και η πτηνάιτρος κι εγώ δεν έχουμε ακόμα τελειώσει να μετράμε παραμορφώσεις και γενετικά προβλήματα. Όχι ότι συμβαίνει σε όλα και στον ίδιο ακραίο βαθμό, αλλά μιας και δεν έχουμε προγεννητικούς ελέγχους για μικρα ζώα, θέλει προσοχή.
Πολλά σκυλάκια ήδη χρειάζονται σπίτι. Με το σχολείο ήμουν στην φιλοζωϊκή και είδαμε πράγματα που δεκάχρονα ίσως δεν έπρεπε να δουν. Έχουν περάσει χρόνια από τότε και ελπίζω τα πράγματα να είναι καλύτερα. Πάντως είναι δίκοπο μαχαίρι. Ένα ημίαιμο γενικά είναι πιο ανθεκτικό και έχει ανάγκη από σπίτι, αλλά το πιο πιθανό να μην γνωρίζει κανείς το ιστορικό των γονέων, οπότε μπορεί να προκύψουν περέργα πράγματα. Από την άλλη, ένα σκυλάκι ράτσας από καλό εκτροφέα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσει προβλήματα υγείας συγκεκριμένα, για τα οποία θα πρέπει να αρχίσετε να γεμίζετε γουρουνάκι-κουμπαρά από τώρα για όταν εμφανιστούν.
Προσωπικά, και όπως και ο Βασίλης καθαρά φιλικά, είμαι της φιλοσοφίας adopt don't shop, και για τους λόγους που ανεφερα παραπάνω, και από προσωπική εμπειρία. Όλα τα κατοικίδια πλην ενός, της Αυγής (μπάτζι), που είχα ή έχω είναι υιοθετημένα και εγκαταλελειμμένα. Από σκύλους που συνάδελφοι των γονέων μου δεν τα ήθελαν πια, ή ο πατέρας μου βρήκε παρατημένα σε κάποιο δρόμο σε ταξίδι, μέχρι τους γάτους που μας παρατούν συστηματικά στον κήπο γιατί ξέρουν ότι τους φροντίζουμε, δεν μπορώ να πω ότι έχασα σε κάτι. Κάποια μάλιστα ήταν καθαρόαιμα - γάτα Βεγγάλης (πρέπει να κοστίζει χιλιάδες ίσως, δύσκολα κάτο από μισό χιλιάρικο) που τρέχει και κυνηγά σαν λεοπάρδαλη και φυσικά δεν μπορεί να την διαχειριστεί οικογένεια, γερμανικο και βελγικό ποιμενικό, άλλες ράτσες που δεν θυμάμαι... Και αυτά τα ζώα καταληγουν σε καταφύγια και παρατημένα στους δρόμους.
Όσο για στάτους και ντροπή περί (έλλεψης) ράτσας, κατεξοχίν λάθος λόγος για να πάρει κανείς το οτιδήποτε, ακόμα και φωτιστικό, πόσο μάλλον μια ζωή.
Επειδή μακρηγορώ, η μόνη μου συμβουλή είναι να κοιτάξετε το τι μπορείτε να προσφέρετε σε έναν σκύλο βάσει της κατάστασής σας και να το συνδυάσετε με έρευνα σε ράτσες, τι προβλήματα έχουν, πώς είναι κλπ και στην συνέχεια να ψάξετε κάποιο σκυλάκι που έχει σωστό ιστορικό απόπου κι αν προέρχεται. Και τώρα με συγχωρείτε, πρέπει να πάω να βγάλω φωτογραφίες τις παραμορφώσεις του Σκρουτζ για τον φάκελό του.