Κόψιμο φτερών στα παραδείσια δεν κάνουμε ποτε! Τόσο μικρό πουλί χωρίς τη δυνατότητα να πετάξει και να κρυφτεί θα στρεσαριστεί τόσο πολύ που θα το χάσεις από δευτερούσες αρρώστιες. Δεν μπορεί να σκαρφαλώνει όπως παπαγάλος. Και δεν είναι για να ζει στο πάτο.
Αν θέλεις να τα ξημερώνεις πρέπει να τους πάρεις ένα μεγάλο κλουβί. από 60 εκατοστά το ελάχιστο. και να αρχίζεις από μικρά βήματα. Να τους προσφέρεις από το χέρι τις λιχουδιές που τους αρέσουν. Κεχρί σε τσαπί η λίγο μπρόκολο, ή σπανάκι. Με πολύ υπομονή (λέμε τώρα όχι για λεπτά και ώρες... αλλα μέρες και μήνες) θα μπορείς να τα καταφέρεις να τρώνε από το χέρι σου και να μην σε φοβούνται.
Πρέπει να κερδίζεις την εμπιστοσύνη τους. Πρέπει να ξέρουν στο πρόσωπο τον άνθρωπο που τους φέρνει φαγητό και νερό. Μπορεί να σου φαίνεται τώρα απίστευτα, όμως είναι αληθινό. Τα πουλια αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που τους φέρονται καλά. Και ξέρουν τι να περιμένουν από σένα.