Ρε παιδιά, έχω ένα αντικοινωνικό ζεμπράκι που δεν μπορώ να το βολέψω πουθενά. Πείτε μου καμία γνώμη…
Είναι αρσενικό, ενός έτους, δικής μου εκτροφής. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από όταν ήταν μωρό. Πριν απογαλακτιστεί, χώρισα τους γονείς για να μην προχωρήσουν σε άλλη γέννα και άφησα τα μικρά με τη μαμά. Ο κυριούλης λοιπόν αυτός, μόλις σταμάτησε να ζητάει φαΐ από τη μαμά, άρχισε να κάνει κάτι περίεργους ήχους. Με είχε τρομάξει γιατί ποτέ δεν είχα ακούσει ζεμπράκι να κάνει έτσι, παρόλο που έχω φροντίσει αμέτρητα πουλάκια αυτού του είδους. Σκέφτηκα «ωχ, μού αρρώστησε το μωρό» και ήμουνα έτοιμη να το πάω στο γιατρό. Όταν το παρατήρησα όμως καλύτερα, κατάλαβα ότι δεν ήταν η αναπνοή του αυτό το «ΧΧΧΧΧΧ» που έκανε, αλλά τσαμπουκαλευόταν! Μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Κυνηγούσε τη μάνα του σαν τρελός και την τσίμπαγε όπου την πετύχαινε!
Τον έβγαλα λοιπόν από το κλουβί και τον έβαλα με τον πατέρα του. Σκέφτηκα δηλαδή να βάλω όλα τα αρσενικά μαζί και όλα τα θηλυκά μαζί, για να μην έχω και καμία αιμομιξία αργότερα. Τι το ήθελα; Έκατσε καλά για καμιά βδομάδα και μετά «πού σε πονεί και πού σε σφάζει»! Και να σας περιγράψω τι γινότανε δε θα με πιστέψετε! Πέταγε τον πατέρα του στον πάτο του κλουβιού, τον πάταγε στο σβέρκο και του κούμπωνε τσιμπιές! Δεν τολμούσε ο δόλιος να γυρίσει την πλάτη για να κάτσει στην ταΐστρα να φάει, μπαπ! Πάρε μία τσιμπιά στον πισινό!
Τι να κάνω κι εγώ, τον έβαλα μόνο του. Και αν νομίζετε ότι έκατσε ήσυχος, όοοχι, είστε γελασμένοι! Παιδιά, όταν έμεινε μόνος του, τσακωνότανε με τον εαυτό του! Έσκυβε και έπιανε τα πούπουλα της κοιλιάς του και τα τραβούσε με μανία! Με τόση μανία που έχανε την ισορροπία του και κάνα- δυο φορές έσκασε και κάτω! Στην αρχή νόμιζα ότι μού έπιασε τίποτα ψείρες. Έφαγε μπόλικο ψέκασμα, έμεινε καραντίνα, πήγε στο γιατρό, ο γιατρός να μη βρίσκει τίποτα!
Τελικά έφτασε Οκτώβρης. Θυμήθηκα που μού είχατε πει ότι για τα ζεμπράκια δεν πρέπει να περιμένω μέχρι την άνοιξη, και ότι μπορώ να ξεκινήσω αναπαραγωγή από τον Οκτώβρη. Ξεκίνησα λοιπόν προετοιμασία γιατί σκέφτηκα ότι θέλει να βγάλει τα φτερά του για να φτιάξει φωλιά. Όταν τον είδα και έκανε γλύκες με τη θηλυκιά κι αυτή είχε φτιάξει και φωλιά, έβγαλα το χώρισμα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Αυτός σταμάτησε να μαδάει τα φτερά του και βάτευε του σκοτωμού. Ήταν αγαπημένα και ήρθε και το πρώτο αυγουλάκι, (χαρά εγώ) και μετά τι νομίζετε ότι έγινε; Ήρθε το δεύτερο αυγουλάκι; Όοχι, μού άρχισε τα ίδια ο κύριος! «ΧΧΧΧ» και τσίμπημα να φάν’ κι οι κότες! Την έχει ξετινάξει τη μικρή κάνα-δυο μέρες τώρα. Μπροστά στα μάτια μου μπήκε στη φωλιά και πέταξε το αυγό στον πάτο (φυσικά έσπασε).
Μα τι να τον κάνω πια; Δε στεριώνει πουθενά! Ούτε καν μόνος του. Μα τι στο καλό; Πώς γίνεται εγώ, ένας τόσο καλός άνθρωπος, να βγάλω τέτοιο ψυχάκια;
Λέτε να μου έμοιασε; Τι να πω… Πρώτη φορά βλέπω ζεμπράκι με τέτοιο χαρακτήρα. Αυτά συνήθως είναι τόσο γλυκά… Και δεν τσακώνονται ποτέ. Έχετε καμία ιδέα;
Είναι αρσενικό, ενός έτους, δικής μου εκτροφής. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από όταν ήταν μωρό. Πριν απογαλακτιστεί, χώρισα τους γονείς για να μην προχωρήσουν σε άλλη γέννα και άφησα τα μικρά με τη μαμά. Ο κυριούλης λοιπόν αυτός, μόλις σταμάτησε να ζητάει φαΐ από τη μαμά, άρχισε να κάνει κάτι περίεργους ήχους. Με είχε τρομάξει γιατί ποτέ δεν είχα ακούσει ζεμπράκι να κάνει έτσι, παρόλο που έχω φροντίσει αμέτρητα πουλάκια αυτού του είδους. Σκέφτηκα «ωχ, μού αρρώστησε το μωρό» και ήμουνα έτοιμη να το πάω στο γιατρό. Όταν το παρατήρησα όμως καλύτερα, κατάλαβα ότι δεν ήταν η αναπνοή του αυτό το «ΧΧΧΧΧΧ» που έκανε, αλλά τσαμπουκαλευόταν! Μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Κυνηγούσε τη μάνα του σαν τρελός και την τσίμπαγε όπου την πετύχαινε!
Τον έβγαλα λοιπόν από το κλουβί και τον έβαλα με τον πατέρα του. Σκέφτηκα δηλαδή να βάλω όλα τα αρσενικά μαζί και όλα τα θηλυκά μαζί, για να μην έχω και καμία αιμομιξία αργότερα. Τι το ήθελα; Έκατσε καλά για καμιά βδομάδα και μετά «πού σε πονεί και πού σε σφάζει»! Και να σας περιγράψω τι γινότανε δε θα με πιστέψετε! Πέταγε τον πατέρα του στον πάτο του κλουβιού, τον πάταγε στο σβέρκο και του κούμπωνε τσιμπιές! Δεν τολμούσε ο δόλιος να γυρίσει την πλάτη για να κάτσει στην ταΐστρα να φάει, μπαπ! Πάρε μία τσιμπιά στον πισινό!
Τι να κάνω κι εγώ, τον έβαλα μόνο του. Και αν νομίζετε ότι έκατσε ήσυχος, όοοχι, είστε γελασμένοι! Παιδιά, όταν έμεινε μόνος του, τσακωνότανε με τον εαυτό του! Έσκυβε και έπιανε τα πούπουλα της κοιλιάς του και τα τραβούσε με μανία! Με τόση μανία που έχανε την ισορροπία του και κάνα- δυο φορές έσκασε και κάτω! Στην αρχή νόμιζα ότι μού έπιασε τίποτα ψείρες. Έφαγε μπόλικο ψέκασμα, έμεινε καραντίνα, πήγε στο γιατρό, ο γιατρός να μη βρίσκει τίποτα!
Τελικά έφτασε Οκτώβρης. Θυμήθηκα που μού είχατε πει ότι για τα ζεμπράκια δεν πρέπει να περιμένω μέχρι την άνοιξη, και ότι μπορώ να ξεκινήσω αναπαραγωγή από τον Οκτώβρη. Ξεκίνησα λοιπόν προετοιμασία γιατί σκέφτηκα ότι θέλει να βγάλει τα φτερά του για να φτιάξει φωλιά. Όταν τον είδα και έκανε γλύκες με τη θηλυκιά κι αυτή είχε φτιάξει και φωλιά, έβγαλα το χώρισμα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Αυτός σταμάτησε να μαδάει τα φτερά του και βάτευε του σκοτωμού. Ήταν αγαπημένα και ήρθε και το πρώτο αυγουλάκι, (χαρά εγώ) και μετά τι νομίζετε ότι έγινε; Ήρθε το δεύτερο αυγουλάκι; Όοχι, μού άρχισε τα ίδια ο κύριος! «ΧΧΧΧ» και τσίμπημα να φάν’ κι οι κότες! Την έχει ξετινάξει τη μικρή κάνα-δυο μέρες τώρα. Μπροστά στα μάτια μου μπήκε στη φωλιά και πέταξε το αυγό στον πάτο (φυσικά έσπασε).
Μα τι να τον κάνω πια; Δε στεριώνει πουθενά! Ούτε καν μόνος του. Μα τι στο καλό; Πώς γίνεται εγώ, ένας τόσο καλός άνθρωπος, να βγάλω τέτοιο ψυχάκια;
Λέτε να μου έμοιασε; Τι να πω… Πρώτη φορά βλέπω ζεμπράκι με τέτοιο χαρακτήρα. Αυτά συνήθως είναι τόσο γλυκά… Και δεν τσακώνονται ποτέ. Έχετε καμία ιδέα;
