long time no see...
ΔΕΥΤΕΡΑ 11/5/09 – ΔΕΥΤΕΡΑ 1/6/009 (1ος ΜΗΝΑΣ)
Άντε και καλό μήνα σε όλους…Μπήκε το καλοκαίρι (ημερολογιακά) και όλοι μας αρχίζουμε σιγά – σιγά να σκεφτόμαστε και να κοιτάμε τις διακοπές μας :beach_relax:…
Παράλληλα όμως αυτό σημαίνει πως πέρασαν και τρεις ακόμα εβδομάδες παρέα με τον Αλομπάρ, τον πιο φοβητσιάρη
παπαγάλο – ροζέλλα που έχουμε δει.
Τα νέα μας είναι ευχάριστα σε γενικές γραμμές, υπό την έννοια πως η εξοικείωση προχωρά…με αργά νωχελικά βήματα όμως.
Επειδή λοιπόν δεν είχαμε κάτι το θεαματικό, και επειδή είχε πέσει και σχετική δουλειά (γεγονός που σημαίνει πως δεν είχα και αρκετό χρόνο να γράψω αναλυτικά το ημερολόγιο), αποφάσισα με το κλείσιμο του ενός μηνός «συγκατοίκησης» να παρουσιάσω το «ρεζουμέ» της όλης μέχρι τώρα πορείας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν τις παρατηρήσεις μας:
- με το κλουβί του ο παπαγάλος μας έχει εξοικειωθεί πλέον κανονικά. Εκεί που τις πρώτες μέρες ο παπαγάλος ήταν διστακτικός στις κινήσεις του, τώρα είναι άνετος, πηδά από δω και από κει, κάνει άλματα σκαρφαλώνει παντού και τσιμπολογά όλα όσα έχει μέσα το κλουβί, φαΐ & παιχνίδια.
Αγαπημένο του παιχνίδι είναι ένα χριστουγεννιάτικο(!) στολίδι με μικρά σχοινάκια από το οποίο κρέμονται μικρά κουδουνάκια…στην αρχή όταν το πρωτόβαλα στο κλουβί καθόταν μακριά και αλάργα που λέμε. Τώρα το τραβά, το τσιμπολογά, το σηκώνει, έχει κόψει και 2 από τα πέντε κουδούνια που είχε το στολίδι τα χει πετάξει κάτω, και πάει και παίζει και με αυτά…
Πολύ γέλιο.
- Επίσης, έγινε και πολύ φωνακλάς. Τον έχουμε έξω στο μπαλκόνι (κατεβασμένες τέντες από παντού, 5ος όροφος – γάτες δεν έχουμε), με σχετική ασφάλεια δηλαδή, και μόλις ξημερώσει (6 παρά) ξεκινά τα σφυρίγματά του. Και δυστυχώς είναι διαπεραστικά. Σίγουρα θα μας «σιχτιρίζουν» αρκετοί γείτονες, και δεχτήκαμε και κάποιες παρατηρήσεις (ο διαχειριστής της πολυκατοικίας δηλαδή, όχι εμείς προσωπικά) εξαιτίας της «λογοδιάρροιας» που τον πιάνει.
Αν έχετε κάτι να συμβουλέψετε έπ’ αυτού περιμένω σχόλια…(έστω και τι να λέμε ως δικαιολογία…καμία καλή αν έχετε υπ’ όψιν σας θα βοηθούσε!)
- Στον τομέα της παρουσίας μας, σίγουρα έχει κάνει βήματα προόδου. Όταν μας πρωτοβλέπει (φέρ’ ειπείν το πρωί) θα απομακρυνθεί και θα πάει στην άλλη γωνία, χωρίς όμως να τρέμει όπως πρώτα. Αλλά μετά από λίγο θα αρχίσει να πηγαίνει πέρα δώθε, και να πλησιάζει, και να απομακρύνεται και πάλι, σαφώς πιο χαλαρός.
Σίγουρα, αν κάνουμε καμία (κατά λάθος) απότομη κίνηση τρομάζει, αλλά όχι με πολλούς πανικούς. Η πλάκα είναι πως είναι μάλλον λιχούδης και του αρέσουν τα μπισκοτάκια, και ιδιαίτερα τα μήλα. Μια φορά μάλιστα του έβαλα ένα κομμάτι μήλο και έκατσα δίπλα στο κλουβί. Το κοίταζε από δω, το κοίταζε από κει, αλλά δεν πλησίαζε. Έκανα ένα βήμα πίσω, και αμέσως – σχεδόν – το κατασπάραξε! Μόλις ξαναπλησίασα, έφυγε πάλι, αλλά στο τέλος νίκησε η λαιμαργία, και πλησίαζε, έκοβε γενναία κομμάτια και πήγαινε λίγο πιο εκεί και τα έτρωγε…
Επίσης, όταν του αλλάζουμε νερό στη μπανιέρα, ή το φαγητό του ή κάνουμε καθαριότητα στο κλουβί, κουρνιάζει σε μια γωνιά φοβισμένος, αλλά πάλι νομίζω πως με πολύ λιγότερο πανικό από τις πρώτες φορές. Νομίζω πως πέρα από τον φόβο του, αρχίζει να ξυπνά και η περιέργεια μέσα του για το τι κάνουμε. Οπότε τα σημάδια νομίζω πως είναι καλά. Ευελπιστούμε και σε ακόμα καλύτερες μέρες…
- Και δυστυχώς νομίζουμε πως το πουλί μας είναι και «σκυλάς»…Προχτές η διπλανή γειτόνισσα έβαλε κάτι λαϊκό-τσιφτετελέ τραγούδια δυνατά στο μπαλκόνι της, και ο παπαγάλος μας άρχισε να χτυπιέται και να κουνά το κεφάλι του πάνω-κάτω…Μιλάμε για τρελό γέλιο, και αναπάντεχη εξέλιξη, οπότε λέμε να του δοκιμάσουμε διάφορα είδη μουσικής, να δούμε αν του αρέσει κάποιο συγκεκριμένο είδος!
Αχ, τι θα κάνουμε εμείς τα αφεντικά του οι "κουλτουριάρηδες" δεν ξέρω…Με Χαρούλα Αλεξίου, Αρβανιτάκη, Ethnic, Jazz & Rock θέλαμε να τον μεγαλώσουμε…Λέτε να του αρέσει η Άντζελα;
Μεγάλος και βαρύς ο πόνος μας…
Φιλιά μέχρι την επόμενη φορά!
Την δική μου την πήρα 6 μηνών και είναι όπως ήταν χρωματικά!