Αγόρασα τη Λαμπρούλα το 2003 το Μεγάλο Σάββατο από ένα petshop στον Ωρωπό. Επειδή την αγόρασα μία τέτοια μεγάλη μέρα αποφάσισα να την βγάλω Λαμπρή γιατί το Μέγα Σάββατο ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη να κηρύξει στους νεκρούς και γιορτάζεται η πρώτη Ανάσταση. Η Λαμπρή πριν αρρωστήσει ήταν ένα πολύ φιλικό και γλυκούλικο Ζακό. Αφού και η βαφτιστήρα μου έβαζε το χέρι στο κλουβί και τη χάιδευε στο κεφάλι. Όλοι χάιδευαν τη Λαμπρή. Φυσικά εγώ όχι μόνο τη χάιδευα, αλλά περπατούσα στο σπίτι με τη Λαμπρή στον ώμο η οποία έκανε κάτι χαρές ανοίγοντας τα φτερά της και κάνοντας φωνούλες. Για να μην μακρυγορώ η Λαμπρή μετά από ένα χρόνο αρρώστησε. Η αρρώστεια λέγεται sinusitis. Αφού περιποιόμουν τη Λαμπρή κι εγώ κι η οικογενειά μου για κάποιο χρονικό διάστημα και κάναμε ακριβώς ότι μας είχε πει ο κτηνίατρος και κάναμε και προσευχή στο Θεό να τη λυπηθεί και να τη βοηθήσει βλέπαμε πως ήταν όλα μάταια γιατί η αρρώστεια την είχε πλέον αφήσει τυφλή και ο κτηνίατρος ο κ. Δημητριάδης μας είχε πει πως δεν υπήρχε πλέον ελπίδα. Για μένα ήταν ότι χειρότερο γιατί ήμουν πάρα πολύ δεμένη με το πουλάκι κι έτσι συμβουλεύτηκα έναν καλό μας φίλο ιερέα που μου είπε να κάνω προσευχή στον Αγ. Μόδεστο που είναι προστάτης των ζώων. Εγώ δεν είχα άλλη ελπίδα εκείνη την ημέρα (Σάββατο) γιατί η Λαμπρή ήταν πεσμένη στο πάτωμα του κλουβιού με τα φτερά της ανοιχτά κι έβαλα κάτι γνωστούς μου (που ήξεραν τη Λαμπρούλα)να προσευχηθούν σε αυτόν τον άγιο. Και ναι ξημέρωνε Κυριακή κι εγώ ξεσκεπάζωτο κλουβί της Λαμπρούλας γιατί δεν άντεχα άλλο να βλέπω και ήταν καθισμένη στα δυο της πόδια στο πρώτο κλαδί το χαμηλώτερο. Γράφω αυτά από ευγνωμοσύνη για τον Αγ Μόδεστο Πατριάρχη Ιεροσολύμων γιατί μου χάρισε πίσω τη Λαμπρούλα με τυφλά όμως μάτια.