anatolia
PB Member
Στις 8 Μαρτίου, όπως κάθε πρωί, συμμάζεψα όλα τα κλουβιά, κάνοντας διάλογο με όλα τα πουλάκια μου και όλα φαίνονταν μία χαρά. Η Ιβα (μπάντζι) που ήταν σε φωλιά, βγήκε και ετοιμαζόταν να φάει. Μετά από ώρα, γυρνώντας με το σκυλί από βόλτα, σαν κάτι να με τράβηξε μέσα στο δωμάτιο και είδα τον Τσίκι (σύντροφος της Ιβας) κάτω στο πάτωμα. Τράβηξα την ποδιά για να δω καλύτερα γιατί ήταν στο πάτωμα και δεν τιτίβιζε, απλά καθόταν φουσκωμένος, πράγμα που δεν το συνηθίζει. Και τότε… είδα την Ιβούλα μισολιπόθυμη στον πάτο…Μία έβρισκε και μια έχανε τις αισθήσεις της. Τρομοκρατήθηκα και αμέσως πήγα να την πάρω στα χέρια μου να δω τι συμβαίνει… Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όμως είχε αφήσει την τελευταία της πνοή στα χέρια μου. Οι απεγνωσμένες μου προσπάθειες για ανάνηψη δεν απέδωσαν.
Μετά το πρώτο σοκ ήρθε ο πανικός και το συναίσθημα…
Δεν θα σας περιγράψω όλα αυτά, όποιος έχει χάσει πουλάκι – ξέρει….
Την έβαλα σε κουτάκι και στο ψυγείο για να την πάω για νεκροψία την άλλη μέρα, καθώς θα μπορούσε να είναι κάτι που θα απειλούσε και τα άλλα πουλιά, αν και λίγο απίθανο.
Την επομένη την πήγαμε την καλή μου στην ιατρό που την εξέτασε ενδελεχώς και μπροστά στον σύντροφο μου που παράτησε και την δουλειά του να έρθει 200 χμ πίσω σπίτι να δούμε τι συμβαίνει. Το πόρισμα ήταν – καρδιακή προσβολή ή ρήξη αορτής. Είναι, σύμφωνα με την ιατρό μας, από τα μοναδικά πράγματα που δεν μπορεί να αποτρέψει ή να προβλέψει κανείς σε μπάντζι και γενικά σε πουλιά. Και το ζήσαμε εμείς…
Η Ιβούλα ήταν μαζί μας λίγο καιρό, αλλά αποδείχθηκε άψογη σύντροφος για τον Τσίκι και άριστη μανούλα για το Αλεκάκι (το ένα και μοναδικό τους μωρό). Το ανεπανάληπτο της και ξεχωριστό τιτίβισμα θα με συνοδεύει σε όλη μου την ζωή και ο πόνος είναι απλά αβάσταχτος….
Αγαπάτε αυτές τις εύθραυστες ψυχές κάθε μέρα, σαν να είναι η τελευταία, να θυμάστε πως δεν είναι τυχαίο που ο Θεός τις έδωσε φτερά… Καλό ταξίδι, κορίτσι μου γλυκό(
Μετά το πρώτο σοκ ήρθε ο πανικός και το συναίσθημα…
Δεν θα σας περιγράψω όλα αυτά, όποιος έχει χάσει πουλάκι – ξέρει….
Την έβαλα σε κουτάκι και στο ψυγείο για να την πάω για νεκροψία την άλλη μέρα, καθώς θα μπορούσε να είναι κάτι που θα απειλούσε και τα άλλα πουλιά, αν και λίγο απίθανο.
Την επομένη την πήγαμε την καλή μου στην ιατρό που την εξέτασε ενδελεχώς και μπροστά στον σύντροφο μου που παράτησε και την δουλειά του να έρθει 200 χμ πίσω σπίτι να δούμε τι συμβαίνει. Το πόρισμα ήταν – καρδιακή προσβολή ή ρήξη αορτής. Είναι, σύμφωνα με την ιατρό μας, από τα μοναδικά πράγματα που δεν μπορεί να αποτρέψει ή να προβλέψει κανείς σε μπάντζι και γενικά σε πουλιά. Και το ζήσαμε εμείς…
Η Ιβούλα ήταν μαζί μας λίγο καιρό, αλλά αποδείχθηκε άψογη σύντροφος για τον Τσίκι και άριστη μανούλα για το Αλεκάκι (το ένα και μοναδικό τους μωρό). Το ανεπανάληπτο της και ξεχωριστό τιτίβισμα θα με συνοδεύει σε όλη μου την ζωή και ο πόνος είναι απλά αβάσταχτος….
Αγαπάτε αυτές τις εύθραυστες ψυχές κάθε μέρα, σαν να είναι η τελευταία, να θυμάστε πως δεν είναι τυχαίο που ο Θεός τις έδωσε φτερά… Καλό ταξίδι, κορίτσι μου γλυκό(
