Κι εγώ συμφωνώ ότι η σοβαρότητα της κατάστασης ήταν τέτοια που ο γιατρός, ακόμα κι αν δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει το πουλί, όφειλε να ενημερώσει για το επείγον του θέματος και για το ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Αλλά: δεν γνωρίζουμε τι τέθηκε από την πλευρά του μέλους μας σχετικά με το είχε το καναρίνι, φαντάζομαι όμως ότι και μόνο να του πει ότι κρέμεται κάτι ή
Ωστόσο, σήμερα παρατήρησα ότι ένα μεγάλο κόκκινο εξόγκωμα είχε εμφανιστεί στην περιοχή των οπισθίων της.
θα ήταν αρκετό για να αναγνωρίσει ο γιατρός την επικινδυνότητα και την αναγκαιότητα επείγουσας αντιμετώπισης. Όπως και έγινε μια και της είπε:
Επίσης, μου είπε ότι αν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου, μπορώ να προσπαθήσω να το κάνω μόνη μου με μια πατονέτα (δεν έχω αποφασίσει ακόμα).
Επίσης όμως δεν ξέρουμε με ποιον μίλησε το μέλος μας...αναρωτιέμαι αν ήταν ο ίδιος ο γιατρός, κάποιος υπάλληλός του που κρατά τη γραμματεία, κάποιος συνεργάτης του κτηνίατρος που δεν ασχολείται με πτηνά, αλλά με θηλαστικά, κάποιος βοηθός νέος στο επάγγελμα....πιθανά όμως ήταν ο ίδιος ο γιατρός που ασχολείται με τα πουλιά.
Επίσης
@Kostas Pyl , αυτές οι καταστάσεις όντως συμβαίνουν από τη μια μέρα στην άλλη, ακόμα κι αν τα αίτιά τους μπορεί να προϋπάρχουν σε βάθος χρόνου, αίτια όπως ελλείψεις σε σίτιση ή βιταμίνες και ιχνοστοιχεία, ηλικία, αλλεπάλληλες γέννες κλπ., αίτια τα οποία δεν μπορεί πάντοτε να γνωρίζει ο φροντιστής, καθώς δεν συμβαίνει πάντα (ο φροντιστής) να είναι ενημερωμένος σε όλα τα θέματα που αφορούν την ευζωία του πουλιού. Δεν είναι καθόλου σπάνιο, ένας άνθρωπος με λίγα καναρίνια να μην γνωρίζει τα βασικά και όχι γιατί δεν έχει φροντίσει να τα μάθει, αλλά γιατί απλά επαφίεται σε όσα του έχουν πει άλλοι φροντιστές ή καταστηματάρχες petshop, οπότε δεν γίνεται να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες για ό,τι συμβαίνει στον κάτοχο, ο οποίος παρεμπιπτόντως έσπευσε άμεσα να επικοινωνήσει με ειδικό στα πτηνά γιατρό. Και ναι, ο γιατρός μπορεί να βρίσκεται σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του, να έχει αδυναμία να εξετάσει τον ασθενή, και ό,τι άλλο, αλλά είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει την κατάσταση αναλόγως με τα δεδομένα που του έχουν περιγράψει και να συστήσει το κατάλληλο. Ακόμα κι αν η ώρα ήταν τέτοια που είχε κλείσει, έκλεινε το ιατρείο ή το τελευταίο ήταν κλειστό.
Γενικά αν κάτι δεν μπορεί να περιμένει (από το βράδυ) μέχρι το πρωί είναι ήδη αργά.
Αυτό επίσης όφειλε ο γιατρός να το ξέρει, καθώς είναι στο πλαίσιο του γνωστικού του αντικειμένου, αλλά ο φροντιστής δεν είναι καθόλου υποχρεωμένος να το υποθέτει καν, ειδικά μετά που του έχει πει ο γιατρός ότι έρχεσαι ή αύριο το πρωί ή το απόγευμα. Φυσικά και οι γιατροί κάνουν λάθη, εννοείται αυτό.
Δεν συμφωνώ με την φράση σου Χρύσα.
@Kostas Pyl Κακώς εξέφρασα τη γνώμη μου εξ αρχής
Όλοι όσοι έχουν άποψη θα πρέπει με τον κατάλληλο τρόπο (καλόπιστα, με αλληλοσεβασμό και κυρίως
ελεύθερα) να την εκφράζουν άνετα. Ίσα - ίσα που η άποψή σου κατά τη γνώμη μου αποδίδει τις ευθύνες για τη μη έγκαιρη αντιμετώπιση, εκεί που υπάρχουν.
Δεν θα πω κάτι άλλο καθώς με νοιάζει μόνο το πουλάκι που έφυγε κ η κοπέλα που το κλαίει
Με έναυσμα το παραπάνω, θα σας πω και μερικά πράγματα για τον εαυτό μου, και ίσως για τον εαυτό των άλλων....Κρίμα για το πουλάκι, κρίμα για την κοπέλα, κρίμα για όσους πεινούν, είναι άρρωστοι, πολεμούν, υφίστανται κακοποίηση, υποφέρουν γενικότερα....και όλα τα συναφή. Δεν το λέω άψυχα, αλλά δεν γίνεται να συντριβώ για καιρό επειδή συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν μου περνάνε στο ντούκου, αλλά πρέπει να επιβιώνω χωρίς διαρκώς να βρίσκομαι σε έναν κύκλο απωλειών. Προτιμώ να στρέφομαι στη δημιουργία ώστε εκ παραλλήλου να αντιλαμβάνομαι και την απώλεια, ίσως και λίγο πιο ισορροπημένα. Δεν στρέφω τη ματιά μου πέρα από αυτά που συμβαίνουν, αλλά συχνά αποστασιοποιούμαι ειδικά όταν κάτι είναι πέραν των δυνατοτήτων μου να το επηρεάσω και να το αλλάξω. Και το μόνο σίγουρο σε αυτόν τον κόσμο είναι ότι από την ώρα που γεννιόμαστε οδεύουμε προς τον θάνατο. Τι να την κάνω λοιπόν τη ζωή αν παρασυρθώ και βιώνω ένα διαρκές "μνημόσυνο"; Και το επόμενο, σίγουρο κι αυτό, είναι ότι ζούμε σε έναν πάρα πολύ σκληρό κόσμο, στη φύση και στις κοινωνίες μας, που ο ένας τρώει τον άλλον και ο θάνατός σου - η ζωή μου. Νομίζω ότι αυτά θα πρέπει να τα αποδεχτούμε, γιατί έτσι είναι, και όσο μπορούμε να λειτουργούμε με σύνεση και κυρίως με όσο το δυνατό μικρότερη ιδιοποίηση των πάντων γιατί αυτή η ιδιοποίηση ναι μεν μας κρατά στη ζωή, αλλά από την άλλη κάνει τη ζωή τη δική μας και των άλλων σκέτη κόλαση.
