Αυτό είναι ένα θέμα που πάντα με απασχολούσε και στις συζητήσεις των εκτροφέων είναι κάτι σαν ταμπού. Κανείς δεν ρωτάει, κανείς δε θέλει να ξέρει. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που μπλέξαμε με το χόμπυ, κανείς μας δεν είναι αθώος και πρώτος και καλύτερος ο υπογράφων. Γιατί η λογική "πουλάω τους σκλάβους στο παζάρι χωρίς να μ'ενδιαφέρει η τύχη τους, αλλά κρατάω μερικούς και την περνάν ζωή και κότα", δεν δικαιώνει κανένα μας. Και ούτε θα πάρουμε συνέντευξη από τον κάποιο που θα του δώσουμε πουλί. Αναλώσιμες οι θυληκές λοιπόν, όπως συμβαίνει με τα σκυλιά, με τις γάτες, οποιοδήποτε ζώο είχε την τύχη να γίνει οικόσιτο. Δε θέλω να πάρω κριτική στάση, κι εγώ δε θα ξεφύγω απ'τις ίδιες πρακτικές, γιατί αλλιώς καλύτερα να τα παρατήσω, αλλά είναι μία σκέψη που με βασανίζει συχνά, όπως και δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που βγήκαν απ'το κατώφλι μου οι πρώτες κανάρες, όλες τους από μία μικρή ιστορία που την γνώριζα αρκετά καλά.
Δυστυχώς η καναροφιλία, κυνοφιλία ή ό,τι άλλο, δεν συνδέεται απαραίτητα με τη ζωοφιλία.