Παιδιά έχω τρελαθεί από την αγωνία μου. Είχα φύγει για τρεις ημέρες διακοπές και είχα αφήσει τη φροντίδα των πουλιών μου στη μητέρα μου, η οποία ήταν μεν συνεπής και έκανε καλή δουλειά, αλλά λόγω μιας απροσεξίας της (το συρόμενο πόρτακι της τροφής έπεσε μπροστά από την ταϊστρα)το καναρίνι δεν είχε πρόσβαση στην τροφή του. Το καημένο προσπαθούσε με τον τρόπο του να της το πει πετώντας προς την τροφή του, αλλά δυστυχώς η μαμά μου δεν το κατάλαβε. Το αποτέλεσμα. Γύρισα χτες και όταν πήγα το μεσημέρι να ταΐσω και να φροντίσω τα πουλιά όπως πρέπει είδα τον Ροσκο μου φουσκωμένο με μισόκλειστα μάτια, να κοιμάται. Τρελάθηκα από την αγωνία μου... έβλεπα πως το πουλί ήταν ετοιμοθάνατο και δεν μπορουσα να καταλάβω γιατί. Πλησίασα να του μιλήσω όπως πάντα κι εκείνο με όσες δυνάμεις είχε με πλησίασε και ήρθε στην τροφή του... και τότε το πρόσεξα. Τρελάθηκα, μου κόπηκαν τα πόδια, δεν μπορώ να περιγράψω τον φόβο και την στεναχώρια μου. Στην ουσία το πουλί πέθαινε αργά από την πείνα, κάτι φρικτό και ένιωθα απαίσια. Του έβαλα αυγοτροφη, άνοιξα την πρόσβαση στους σπόρους και περίμενα. Άρχισε να τρώει αλλά ήταν ακόμα φουσκωμένο.
Μην τα πολυλογώ, το βράδυ το έβαλα μέσα για να μην κρυώνει και σπαταλάει όση ενέργεια του έχει μένει. Τώρα του έβαλα λίγο μήλο και ένα αυγό σφιχτά βρασμένο και περιμένω να δω τι θα γίνει. Ζωηρεύει λίγο το βλεμμα του αλλά είναι ακόμα φουσκωμένο. Μπορώ να κάνω κάτι άλλο; Μακάρι να τα καταφέρει...
Μην τα πολυλογώ, το βράδυ το έβαλα μέσα για να μην κρυώνει και σπαταλάει όση ενέργεια του έχει μένει. Τώρα του έβαλα λίγο μήλο και ένα αυγό σφιχτά βρασμένο και περιμένω να δω τι θα γίνει. Ζωηρεύει λίγο το βλεμμα του αλλά είναι ακόμα φουσκωμένο. Μπορώ να κάνω κάτι άλλο; Μακάρι να τα καταφέρει...