Γενικά Πόσα χρόνια συμβίωσης έχετε με τα πτηνά σας;

[Georgina]

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, προ αμνημονεύτων δηλαδή ετών, μέχρι και σήμερα δεν εχει περάσει ουτε μια μερα που να μην συμβιώνω με πουλιά. Αρχικά ξεκινησα με παπαγαλάκια Μπατζι. Αργότερα κότες, πάπιες και χήνες και στην συνεχεια και με καναρίνια... Πολλα καναρίνια το καθένα με την ιστορία του. Θα προσπαθήσω να μην σας κουράσω και να αναφερθώ επιγραμματικά στον αγαπημένο μου κόκκορα Λάζαρο που τον αναστησα απο το αυγο, τον ειχα σαν οικοσιτο με ιδιαίτερη αδυναμία. Εζησε σχεδόν πέντε χρόνια! Στα γεράματα του έγινε λίγο μουρντάρης και τα έριχνε στις πάπιες πράγμα που απο την μαμα μου θεωρήθηκε μεγάλη γρουσουζιά και ενα μεσημέρι που γύριζα απο το σχολείο ο Λάζαρος δεν ήρθε στην πόρτα να με προϋπαντήσει... Φαντάζεστε το ψυχολογικό σόκ που υπεστη όταν τον βρηκα μαδημενο στο ψυγειο...

Το πιο αγαπημενο μου μπαντζι ήταν ο Μπιμπος ένα εκθεσιακο μπαντι ο οποίος έγινε ο πατερας των νεοσσων που απεκτησα απο το 2008 -2010. Ζησαμε μαζι 3 χρόνια και τον εχασα οταν το κλουβι το οποιο τον φιλοξενουσε διαλυθηκε ξαφνικά.. και πεταξε το πουλακι...

Ενα ακομα αγαπημενο μπατζι ο Αλεξ τον βρηκα ενα απογευμα ενω ειχα βγει εναν περιπατο με τα παιδια στην δουλεια και τον εφερα σπιτι. Ηταν η νταντα των νεοσσοων του Μπιμπου και της Σισσης... Εζησε μαζι μας 6 χρονια και εφυγε πληρης ημερων.

Το πρωτο μωρο της δευτερης γεννας, Ο Αμαζων όπως τον βαφτησε ο συζηγος ζεί μεχρι και σημερα σχεδόν 8 χρόνια μετα!
Το πρωτο μου καναρίνι, ο Φοιβος, ηταν το δωρο μου για τα γενεθλια του συζηγου μου πριν 20 περιπου χρονια. Ενας πανεμορφος στρουμπουλος γκλοστερ που μου χαρισε πολλους απογόνους. Ο Φοιβος μου εζησε 3 χρόνια και πεθανε απο κυστη στον ουροπήγιο αδένα αφου εκεινα τα χρόνια δεν υπηρχε η γνωση που υπαρχει σημερα. Ο πρωτος του γιος ο Αυγουστινος εζησε 9 ολοκληρα χρόνια και μας αφησε απο γεραματα.

Ας με σταματησει καποιος γιατί θα μπορουσα να γράψω ολοκληρο τόμο!

 

[ianos]

Georgina, είναι πολυ ωραία αυτά που μας λες... Μην σταματάς!

 

[Stfns]

είναι πολυ ωραία αυτά που μας λες

Συμφωνώ. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τον Λάζαρο.

 

[Georgina]

Ο Λάζαρος ήταν ένα μικρό λευκο κοτοπουλάκι που ειχε την ατυχία να πέσει μέσα σε κάτι χρώματα που ειχε ξεχάσει ένας μάστορας στην αυλή. Ετσι οταν τον βρηκα έμοιαζε μισοπεθαμένος... Μετα απο πολλές περιποιήσεις ο Λάζαρος ζωντάνεψε και εβαπτήστηκε ανάλογα με κολυμπήθρα και ολα τα σχετικά. Τον αγαπούσα πάρα πολύ... Τον έβαζα κρυφά μέσα στο σπίτι και καθάριζα τις κουτσουλιές που αμολουσε για να μην το παρει χαμπάρι η μαμά μου. Μοιραζόμασταν το κολατσιο μου( μια μπουκιά εγω μια αυτός)... Του άρεσε πολύ το ζαμπον και πολύ σύντομα έγινε ενα τροφαντος κόκκορας με λευκόχρυσα φτερά, φουντωτή ουρά και κατακόκκινο λειρί. Ειχε μάθει και μου χτυπούσε την σιδερένια εξώπορτα με το ράμφος του κάθε φορά που φτερούγιζε από το κοτέτσι για να τρυπώσει στο σπίτι. Με περίμενε κάθε μέρα να γυρίσω απο το σχολείο ενώ τα σαββατοκύριακα κάναμε ιδιαιτερα παιχνίδια στο δωμάτιο μου. Εγω πιά... ήμουν μια περήφανη κοκκορομαμά... Κάθονταν με καμάρι στον βραχίονα μου όπως τα γεράκια και τσιμπούσε τα σκουλαρίκια μου... Μέχρι που κοντεψε τα 5 κιλά και κουραζόμουν πολύ να τον κραταω αγκαλιά.. Τον έβαζα ακόμα και στο καλάθι του ποδηλάτου και τον πήγαινα βόλτα.. Ηταν ένας πολύ ωραιος κοκκορας... είχε όλες τις κοτες σουζα... Ειχε πολύ δυνατή φωνή οταν λαλούσε τα πρωινά... αλλά... αλλά είπαμε... άρχισε να έχει παράνομες σχέσεις με τις πάπιες Πράγμα ανεπίτρεπτο.. Αχάριστα αρσενικά... Δεν του έφτανε ολόκληρο χαρέμι απο κότες... αχχχχχχχχ τον έκλαψα πολύ τον δυστυχο όταν τον βρήκα μεσα στο ψυγείο εκεί οπου παντοτε αναζητουσε το ζαμπονάκι... Ακομα και τώρα τον αναπολώ με νοσταλγία... Οταν ρώτησα την μαμά μου αν σκέφτηκε πόσο θα στεναχωριόμουν απο την ελλειψή του με προσγείωσε ανωμαλα στην πραγματικότητα... ΄"έτσι είναι η ζωή... κανεις δεν ζει για παντα"...

 

[pyroferus]

Λάζαρος!
Πολύ εύστοχο το όνομα.

 

[douke-soula]

και εμείς μια από τα ίδια, από μικρά παιδιά μεγαλώσαμε με σχεδόν κάθε είδους ζωάκι. Το σπίτι στην Νίκαια είχε μεγάλη αυλή και εκτός από τα γατιά-σκυλάκια, είχαμε χελώνα (μάλωνε συνέχεια με τον σκύλο τον Μπόμπυ μας γιατί πήγαινε και του έτρωγε το φαΐ )πάπιες (τον Πίπι και τον Παπίνο), κοτούλες, κουνέλια (μεγαλώσαμε 4 με μπιμπερόν γιατί η κουνέλα δεν τα ήθελε) και καναρινάκια (4 , αρσενικά...όταν άρχιζαν τις φωνές όλα μαζί, κλείναμε τα αυτιά μας )
το πρώτο μου καναρινάκι, ο Τζιοβάνι,ήταν ένα σκουφάτο κουκλάκι πολύ φιλικό (δωράκι όταν έγινα οκτώ)δυστυχώς 6 χρόνια αργότερα τον χάσαμε μαζί με 6 μικρά του και δυο κανάρες. Πήρε ο μπαμπάς μου μια πορτοκαλί κανάρα να την ζευγαρώσει με τον Τζιοβάνι και την έβαλε στην κλούβα με όλα τα πουλιά, χωρίς καραντίνα χωρίς τίποτα. Μέσα σε μια βδομάδα δεν έμεινε τίποτα...☹
μετά από αυτό, για αρκετά χρόνια μόνο τον Μπόμπυ είχαμε.όταν παντρεύτηκα, δεν μου τον έδωσαν προίκα, ακολούθησε την μαμά μου
έτσι εκτός από ένα καναρινάκι για αρκετό καιρό δεν είχαμε ζώα στο σπίτι.όταν η κόρη μου ήταν τεσσάρων μας "φόρτωσαν" 3 νεροχελώνες (τις δυο τις έχω ακόμα)και πήραμε τον Μάριο (κατάμαυρος περσοσιαμέζος.έζησε μαζί μας 10 χρόνια. έφυγε το 2003 από πρόβλημα στα νεφρά)μετά μας "φόρτωσαν " μια ιγκουάνα (εντέλει τα περισσότερα ζώα που είχαμε σπίτι μας,ήταν επειδή κάποιος άλλος δεν τα ήθελε )
και ερχόμαστε στο 2009 που ένα σούπουρο του Αυγούστου, μας ήρθε στο μπαλκόνι ο ναμνακος το αγαποπουλάκι μας! το 2010-11 μας χάρισαν δυο κοριτσάκια καναρινάκια (δυστυχώς τα χάσαμε μέσα σε 3 χρόνια) και τον προικισμένο κάναρο τον Βίνσεντ
τον Ιούνιο του 15 ερωτεύτηκα έναν κοκατίλο (στο σπίτι μας μπαινόβγαιναν πολλά πουλάκια για επίσκεψη ο Ρόμπυ όμως ήταν ο πρώτος παπαγάλος που μπήκε σπίτι μας και παρέμεινε )
φέτος είπαμε να πάρουμε παρεούλα για τον Ρόμπυ και τον Μάιο μας ήρθε ο Μπέμπης, το μικρό μας c(l)opy (τον λέμε έτσι γιατί αντιγράφει τον Ρόμπυ )

βέβαια κατά καιρούς πέρασαν πολλά ζωάκια από το σπίτι μας, αλλά τα περισσότερα,ήταν φιλοξενούμενα και μετά από αρκετές μέρες, επέστρεφαν, ελπίζω ευχαριστημένα, στους ανθρώπους τους.

 

[lagokiller]

Καλημερα κ απο μενα. Με παπαγαλους δεν εχω τυχη να ασχοληθω ποτε, αλλα παντα μου ειχα καναρινια κ διαφορα ιθαγενη.Αλλοτε μεγαλο αριθμο αλλοτε μονο μερικα κλουβακια στο σπιτι. Τα τελευταια 8 χρονια ασχολουμαι με μεγαλυτερο αριθμο καναρινιων ρατσας κ καποιων αλλων εξωτικων πτηνων. Ευχομαι να μπορεσω καποια στιγμη (κ αυτο θα γινη συντομα)να αναβαθμισω το εκτροφειο μου τοσο σε νεα πουλια οσο κ σε χωρους.

 

[patilas]

Ωραίο θέμα! Θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία 8-9 ετών να έχω τον πιτζιοτο (έβλεπα πολύ Πόκεμον) τότε λοιπον ο πιτζιοτο γαζώνε με το κελάηδημα την γειτονιά! Η γειτόνισα απέναντι είχε ένα καναρίνι που ήταν θυληκο εεε τότε έκανα προξενιό! Πήρα ένα θυληκο από αυτή την γεννά ευελπιστώντας να ζευγαρώσω και εγώ μόνος αμάθεια πατέρα με κόρη θα έβαζα! Για κακή μου τύχη τους βάζω το καλοκαίρι καρπούζι πάει το θυληκο το μάζεψαν οι σφήκες Ο πιτζιοτο άθικτος! Έζησα με αυτό το καναρίνι 8 χρόνια μόλις τον έχασα πήρα το πρωί μου ζευγάρι μωσαικ! Και εφτασα μέχρι το σήμερα να έχω λίγο από όλα τελικά δεν ξεχωρίζω κανένα!