Λοιπόν, έχω φρικάρει με το μήνυμα σου. Μου ξύπνησες μια ανάλογη σκηνή απο το παρελθόν μου, όταν ήμουν μικρός και ναι, δυστυχώς σε καταλαβαίνω και σε αντιλαμβάνομαι. Σε νιώθω που λέμε, αν και δεν θα το θελα ούτε για τον εχθρό μου.
Τωρα όμως έχω μεγαλωσει (δυστυχώς ) και οι καταστάσεις με αγγίζουν με έναν άλλον τροπο, ίσως πιο περίπλοκο, κάπου πιο αντικειμενικά - συνολικά και ουσιαστικότερα, και για αυτό, άκουσε σε παρακαλώ ο,τι έχω να σου πω γιατί θα σε βοηθήσουν, αν και γνωρίζω οτι πιθανά εισαι στη φάση που δε θελεις να βοηθηθεις...
Υπάρχουν δυο γεγονότα μέσα σου: το ένα είναι η απώλεια του πουλιού και το άλλο η συμμετοχή σου σε αυτο. Και φυσικά το πένθος σου που σε κυριαρχεί, όπως είναι αναμενόμενο και όπως ας πούμε πρέπει, νομοτελειακά τουλάχιστον, να συμβαίνει. Το βασικό όμως γεγονός είναι οτι έχασες το φίλο σου και ακριβώς σε αυτο πρέπει να εντοπίσεις. Η κατάσταση είναι ήδη μη αναστρέψιμη και ως εκ τούτου, δεν μπορείς παρά να θρηνεις. Και θα θρηνεις για την έλλειψη, για το χαμό, για τον αφανισμό του ζωντανού. Και όπως ίσως ξέρεις σιγά σιγά, θα το αποδεχτείς σαν γεγονός, γιατι δεν υπάρχει τιποτα καλύτερο ή τέλος πάντων τίποτε άλλο να κάνεις πλέον. Και θα θυμάσαι. Ακόμα κι αν παρεις ένα άλλο πουλάκι να φροντίζεις, που θα στο συνιστούσα, γιατί τότε θα αναγκαστείς να εντοπιστείς σε μια δημιουργική θετική πρόκληση, παλι ένα μέρος του εαυτού σου θα είναι Συντετριμμένο για παντα. Έχεις χάσει κάτι δικό σου εσωτερικά και το πράγμα έτσι θα μείνει όταν θα παγιωθεί μέσα σου: ένα κενό, που δύσκολα θα πληρωθεί. Έχεις επισης υποστεί θα έλεγα μια εμπειρία που δε θέλησες, που κανείς δε θα ήθελε και η οποία μπορεί να σε οδηγήσει σε άλλες διαδρομές, πχ να γίνεις καλύτερος ανθρωπος, να προσφέρεις περισσότερα να, να, να, ... Ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε, αλλά φυσικά ούτε κι αυτο δε χρυσώνει το χάπι.
Έγινε ένα λάθος ( το δεύτερο γεγονός). Το λάθος ήταν μοιραίο και δεν μπορεί να διορθωθεί. Ήταν μια άτυχη στιγμή κι ο χρόνος πίσω δε γυρνά. Αποδέξου και αυτό. Δε χρειάζεται να μαστιγώνεσαι άλλο. Ναι, είχες ευθύνη, αλλά ήταν αθέλητο. Μην στέκεσαι εκεί, γιατι χάνεις την πορεία της ουσιαστικότερης απωλειάς σου - δεν στεκόμαστε κι αναμασάμε τα ίδια πράγματα σε αυτην τη ζωη, αλλά ανασκουμπωνομαστε και πορευόμαστε όπως μπορούμε. Δεν υπάρχει λόγος να τιμωρηθείς παραπάνω, το πράγμα εχει ήδη πάρει το δρόμο του κι εδώ που τα λέμε το σημαντικό είναι οχι τόσο η απώλεια σου, ούτε και το λάθος σου αλλα το οτι το μικρό σου πέθανε. Μην εντοπίζεις λοιπόν τόσο μα τόσο πολυ στην ίδια σου τη συμμετοχή και στον εαυτό σου. Μια ζωή πέταξε και μπρος σε αυτο η δίκη σου στενοχώρια δεν μπορεί, δε γίνεται αντικειμενικά να πρωταγωνιστεί. Τις ευθύνες σου τις ξέρεις, αλλά και το οτι καλώς ή κακώς όσα φέρνει η ωρα δεν τα φέρνει ο χρόνος το γνωρίζεις επισης. Τα πουλακια δεν τα φροντίζεις για πάρτη σου. Ναι, εσυ επιλέγεις να τα έχεις και να τα αγαπάς, αλλα τα περιποιείσαι για να είναι αυτά καλα. Δώρισε λοιπόν αυτην σου την προσφορά σε ένα άλλο πλάσμα, οχι για εξιλέωση, ούτε για να γεμίσεις το απύθμενο πηγάδι της απώλειας σου, αλλα για να δημιουργήσεις εκ νέου μια άλλη διαδρομή μέσα σου, ένα άλλο στεγανό που πληρώνεται, φουλάρει δλδ στη στιγμή και δίνει άλλη τονική στις ζωές μας. Και να θυμάσαι: Θεοί δεν είμαστε κανενός, αλλά για να παραμένουμε άνθρωποι καλό είναι να μη χανόμαστε στους δαιδάλους της θλίψης μας, γιατι τότε είμαστε εμείς και μονο εμείς, ενώ υπάρχουν τόσα και τόσα να κάνουμε σε αυτην τη ζωη για τους άλλους...
