Θέλει επιμονή και υπομονή, στον Ερνέστο πήρε 1 χρόνο (!) να δοκιμάσει το μπρόκολο και τώρα το ζητάει καθημερινά εντός και εκτός εποχής. Συνέχισε να προσπαθείς και κάποια στιγμή θα μιλήσει η φυσική τους περιέργεια.
Φροντίδα Συμβουλές σχετικά με τον Τζοελ (κοκατίλ)
- Θεματοθέτης Pavlosem
- Ημερομηνία
όπως και να'χει, συνεχίζεις να του βάζεις καθημερινά κάποιο χόρτο ή λαχανικά ή μια ποικιλία. Κάποια στιγμή θα αρχίσει να τρώει. Και ο Ρόμπυ μου, παρόλο που ήρθε μαθημένος να τρώει τα πάντα.στο σπίτι μας έκανε σχεδόν ένα χρόνο να φάει μια πρασινάδα.
κλουβί έχεις αλλάξει; Ή είναι ακόμα στο μικρό της πρώτης φωτο; Παιχνιδάκια να ασχολείται έχει;
κλουβί έχεις αλλάξει; Ή είναι ακόμα στο μικρό της πρώτης φωτο; Παιχνιδάκια να ασχολείται έχει;
Ας κάνω και μια ενημέρωση, μιας και πέρασε καιρός!
Ο Τζοελ αγοράστηκε 28 Ιουλίου απο Pet Shop της περιοχής. Οι πρώτες μέρες ήταν περίεργες και περισσότερο προσαρμογής. Από την πρώτη μέρα ήμουν μαζί του απόλυτα φιλικός, προσπάθησα με τον τρόπο μου να τον κάνω να νιώσει άνετα. Αν και ήταν σαφώς ταραγμένος και καθόλου δεκτικός σε τίποτα. Στις επόμενες 4 μέρες είχε φάει το πρώτο ρυζάκι αν θυμάμαι καλά απο το δάχτυλο μου (έξω απο το κλουβί το δάχτυλο) και στη συνέχεια εντός του κλουβιού. Προσπάθησα αρκετές φορές να τον ξεγελάσω γι να φάει απο την παλάμη, αλλά ο άτιμος δεν την πατούσε με τίποτα. Γενικά βάζοντας το χέρι μέσα, η θα έπαιρνε το σποράκι και θα έτρεχε μακριά, η αν δεν είχε όρεξη, θα έκανε το κλασσικό ήχο που κάνουν τα Κοκατιλ όταν νευριάζουν. Επίσης όταν νευρίαζε δάγκωνε, δεν έβγαζε κρέας, κλλά το ένιωθες. Κάθε φορά προσπαθούσα να φανώ κουλ και να μην ταραχτώ, αλλά στην αρχή ομολογώ ήταν δύσκολο, ήταν αντίδραση στο άγνωστο.
Όλα πήγαιναν ωραία και καλά, είχε αρχίσει να προσαρμόζεται τέλεια, άρχισε να τραγουδάει δειλά δειλά να κατεβάζει το τσουλουφάκι του αρκετά με ότι αυτό συνεπάγεται. Πάνω στη βδομάδα λοιπόν έπρεπε να μεταφερθεί και να αλλάξει σπίτι κι να πάει γι λίγο καιρό στο σπίτι των γονιών μου, μαζί με μένα. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να είναι τόσο άνετος, και στη μεταφορά ηρεμος και μόλις μπήκε στο καινούριο γι αυτον σπίτι, με το που του δώσανε σημασία άρχισε να τραγουδάει. Οπότε συνέχισα την ήρεμη προσαρμογή, μέχρι τις 10 Αυγούστου όπου έπρεπε να απουσιάσω γι 10 μέρες. Γι καλή μου τύχη οι δικοί μου δεν τον πίεσαν καθόλου και τήρησαν αυτά που είχα πει. Να μην μένει όλη μέρα μόνος του, και να μην τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Οπότε, όποτε υπήρχε κάποιος σπίτι ήταν μαζί στο σαλόνι, στο κλουβάκι του να του μιλάνε να ακούει την τηλεόραση κτλπ. Γυρνώντας, δεν είχε αλλάξει καθόλου η συμπεριφόρα του και θα έπρεπε να ξαναμεταφερθούμε απο το σπίτι. Κάπου εκεί είναι που άρχισε πια και επίσημα η σχέση μας. Έχοντας περάσει 20 μέρες, έχοντας συνηθίσει στην παρέα και επιστρέφοντας στο σπίτι του πλέον, σιγά σιγά ξεκινήσαμε τα παιχνίδια. Μην μακρηγορώ, απο πολύ βασικά πράγματα, έχουμε φτάσει στο σημείο να του πέφτουν τα παιχνιδάκια που το δίνουν, και να περιμένει να τα πιάσω και να του τα δώσω, πλέον τρώει εύκολα απο την παλάμη μου, και αν χρειαστεί ακουμπάει και το ποδαράκι του χωρίς να γκρινιάζει πλέον. Τα δαγκώματα τα έχει κόψει, θα γυρίσει να μου επιτεθεί, χωρίς να κρατήσει μούτρα μετά, απλά στιγμιαία, όταν και εγώ ξεπερνάω καμιά φορα το όριο και δεν δέχομαι τις προειδοποιήσεις, όπως να τον πλησιάζω γι να φάει σταφυλάκι (Σα μικρό παιδί, θα το φάς με το ζόρι
). Το επόμενο βήμα είναι να τον πείσω ότι το να ανεβαίνει στο χέρι μου δεν είναι κακό και δεν θα τον βλάψω . Προσπάθησα και προσπαθώ καμιά φορά με ένα ξυλάκι ώστε να μάθει την κίνηση, αλλα δεν δείχνει να το έχει και πολυ αδυναμία, στις αρχές και αυτό το δάγκωνε, πλέον που έχει καταλάβει τι γίνεται, απλά δεν θα αντιδράσει, ή θα κάνει κίνηση να φύγει. Οπότε αποφάσισα να κάνουμε το πρώτο βήμα γι έξοδο απο το κλουβί σε ένα πολύ μικρο δωματιάκι μιας και έχω διαβάσει ότι η εκπαίδευση έξω είναι και πιο εύκολη, και επίσης είχε έρθει η ώρα τώρα που δεν με φοβάται να βγει λιγο, αρκετά έμεινε κλεισμένος! Ετοίμασα το χώρο κατάλληλα, έβαλα και κάτι σαν stand πάνω στο κλουβάκι του, και άνοιξα την πορτούλα και περίμενα χωρίς να τον αναγκάσω, κλασσικά με τη ροζ κλωστούλα που τόσο λατρεύει, να την κρατάω εγώ και αυτός να την τραβάει. Αρχικά δεν έκανα κίνηση γι να τον αφήσω και να καταλάβει τι γίνεται, σε κάποια φάση είχε κάτσει δίπλα στη πορτα στα κάγκελα γι πολυ ώρα, εκεί έκανα το βήμα, αφού τον έβλεπα ότι διστάζει είπα να παίξω μαζί του γι να νιώσει άνετα. Κατέβηκε και καταλήξαμε να βγάζει το κεφάλι έξω απο τη πόρτα γι την κλωστούλα πάντα. Τον ξανα άφησα, εν τέλη έχοντας περάσει η ώρα, εγώ υπολόγιζα ότι θα βγει στα 30 με 45 λεπτά, και είχαμε φτάσει στη μια-μιαμιση ώρα, και σκέφτοντας ότι μετά θα έπρεπε να του δώσω χρόνο να επιστρέψει δεν θα μου έφτανε η ώρα, οπότε απλά γύρισε στη θεσούλα του, αρκετά χαρούμενος ωστόσο.
Συνοψίζοντας, φτάσαμε απο το στάδιο του μπαίνει το χέρι μέσα και γίνεται χαμός και κάνει το κλασσικό "χχχ" και δαγκώματα, στο στάδιο το να μπαίνει το χέρι μέσα, σε χιλιοστά απο το ράμφος του και να μην ταράζεται, και να μπαίνει είτε με φαί είτε με παιχνίδι να το φτάνω κυριολεκτικά στο στόμα του και απλά να το αποδέχεται ή να παίζει, να τρώει απο την παλάμη κτλπ κτλπ. Νομίζω τα πάμε πολύ καλά, και έχω πίστη ότι θα φτάσουμε την σχέση μας στο στάδιο που θέλω και θα διαψεύσω όλους αυτούς που μου λέγανε ότι απο pet shop δεν μπορείς να έχεις ένα πολύ φιλικό πουλί.
Ο Τζοελ αγοράστηκε 28 Ιουλίου απο Pet Shop της περιοχής. Οι πρώτες μέρες ήταν περίεργες και περισσότερο προσαρμογής. Από την πρώτη μέρα ήμουν μαζί του απόλυτα φιλικός, προσπάθησα με τον τρόπο μου να τον κάνω να νιώσει άνετα. Αν και ήταν σαφώς ταραγμένος και καθόλου δεκτικός σε τίποτα. Στις επόμενες 4 μέρες είχε φάει το πρώτο ρυζάκι αν θυμάμαι καλά απο το δάχτυλο μου (έξω απο το κλουβί το δάχτυλο) και στη συνέχεια εντός του κλουβιού. Προσπάθησα αρκετές φορές να τον ξεγελάσω γι να φάει απο την παλάμη, αλλά ο άτιμος δεν την πατούσε με τίποτα. Γενικά βάζοντας το χέρι μέσα, η θα έπαιρνε το σποράκι και θα έτρεχε μακριά, η αν δεν είχε όρεξη, θα έκανε το κλασσικό ήχο που κάνουν τα Κοκατιλ όταν νευριάζουν. Επίσης όταν νευρίαζε δάγκωνε, δεν έβγαζε κρέας, κλλά το ένιωθες. Κάθε φορά προσπαθούσα να φανώ κουλ και να μην ταραχτώ, αλλά στην αρχή ομολογώ ήταν δύσκολο, ήταν αντίδραση στο άγνωστο.
Όλα πήγαιναν ωραία και καλά, είχε αρχίσει να προσαρμόζεται τέλεια, άρχισε να τραγουδάει δειλά δειλά να κατεβάζει το τσουλουφάκι του αρκετά με ότι αυτό συνεπάγεται. Πάνω στη βδομάδα λοιπόν έπρεπε να μεταφερθεί και να αλλάξει σπίτι κι να πάει γι λίγο καιρό στο σπίτι των γονιών μου, μαζί με μένα. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να είναι τόσο άνετος, και στη μεταφορά ηρεμος και μόλις μπήκε στο καινούριο γι αυτον σπίτι, με το που του δώσανε σημασία άρχισε να τραγουδάει. Οπότε συνέχισα την ήρεμη προσαρμογή, μέχρι τις 10 Αυγούστου όπου έπρεπε να απουσιάσω γι 10 μέρες. Γι καλή μου τύχη οι δικοί μου δεν τον πίεσαν καθόλου και τήρησαν αυτά που είχα πει. Να μην μένει όλη μέρα μόνος του, και να μην τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Οπότε, όποτε υπήρχε κάποιος σπίτι ήταν μαζί στο σαλόνι, στο κλουβάκι του να του μιλάνε να ακούει την τηλεόραση κτλπ. Γυρνώντας, δεν είχε αλλάξει καθόλου η συμπεριφόρα του και θα έπρεπε να ξαναμεταφερθούμε απο το σπίτι. Κάπου εκεί είναι που άρχισε πια και επίσημα η σχέση μας. Έχοντας περάσει 20 μέρες, έχοντας συνηθίσει στην παρέα και επιστρέφοντας στο σπίτι του πλέον, σιγά σιγά ξεκινήσαμε τα παιχνίδια. Μην μακρηγορώ, απο πολύ βασικά πράγματα, έχουμε φτάσει στο σημείο να του πέφτουν τα παιχνιδάκια που το δίνουν, και να περιμένει να τα πιάσω και να του τα δώσω, πλέον τρώει εύκολα απο την παλάμη μου, και αν χρειαστεί ακουμπάει και το ποδαράκι του χωρίς να γκρινιάζει πλέον. Τα δαγκώματα τα έχει κόψει, θα γυρίσει να μου επιτεθεί, χωρίς να κρατήσει μούτρα μετά, απλά στιγμιαία, όταν και εγώ ξεπερνάω καμιά φορα το όριο και δεν δέχομαι τις προειδοποιήσεις, όπως να τον πλησιάζω γι να φάει σταφυλάκι (Σα μικρό παιδί, θα το φάς με το ζόρι
). Το επόμενο βήμα είναι να τον πείσω ότι το να ανεβαίνει στο χέρι μου δεν είναι κακό και δεν θα τον βλάψω . Προσπάθησα και προσπαθώ καμιά φορά με ένα ξυλάκι ώστε να μάθει την κίνηση, αλλα δεν δείχνει να το έχει και πολυ αδυναμία, στις αρχές και αυτό το δάγκωνε, πλέον που έχει καταλάβει τι γίνεται, απλά δεν θα αντιδράσει, ή θα κάνει κίνηση να φύγει. Οπότε αποφάσισα να κάνουμε το πρώτο βήμα γι έξοδο απο το κλουβί σε ένα πολύ μικρο δωματιάκι μιας και έχω διαβάσει ότι η εκπαίδευση έξω είναι και πιο εύκολη, και επίσης είχε έρθει η ώρα τώρα που δεν με φοβάται να βγει λιγο, αρκετά έμεινε κλεισμένος! Ετοίμασα το χώρο κατάλληλα, έβαλα και κάτι σαν stand πάνω στο κλουβάκι του, και άνοιξα την πορτούλα και περίμενα χωρίς να τον αναγκάσω, κλασσικά με τη ροζ κλωστούλα που τόσο λατρεύει, να την κρατάω εγώ και αυτός να την τραβάει. Αρχικά δεν έκανα κίνηση γι να τον αφήσω και να καταλάβει τι γίνεται, σε κάποια φάση είχε κάτσει δίπλα στη πορτα στα κάγκελα γι πολυ ώρα, εκεί έκανα το βήμα, αφού τον έβλεπα ότι διστάζει είπα να παίξω μαζί του γι να νιώσει άνετα. Κατέβηκε και καταλήξαμε να βγάζει το κεφάλι έξω απο τη πόρτα γι την κλωστούλα πάντα. Τον ξανα άφησα, εν τέλη έχοντας περάσει η ώρα, εγώ υπολόγιζα ότι θα βγει στα 30 με 45 λεπτά, και είχαμε φτάσει στη μια-μιαμιση ώρα, και σκέφτοντας ότι μετά θα έπρεπε να του δώσω χρόνο να επιστρέψει δεν θα μου έφτανε η ώρα, οπότε απλά γύρισε στη θεσούλα του, αρκετά χαρούμενος ωστόσο. Συνοψίζοντας, φτάσαμε απο το στάδιο του μπαίνει το χέρι μέσα και γίνεται χαμός και κάνει το κλασσικό "χχχ" και δαγκώματα, στο στάδιο το να μπαίνει το χέρι μέσα, σε χιλιοστά απο το ράμφος του και να μην ταράζεται, και να μπαίνει είτε με φαί είτε με παιχνίδι να το φτάνω κυριολεκτικά στο στόμα του και απλά να το αποδέχεται ή να παίζει, να τρώει απο την παλάμη κτλπ κτλπ. Νομίζω τα πάμε πολύ καλά, και έχω πίστη ότι θα φτάσουμε την σχέση μας στο στάδιο που θέλω και θα διαψεύσω όλους αυτούς που μου λέγανε ότι απο pet shop δεν μπορείς να έχεις ένα πολύ φιλικό πουλί.
Συνημμένα
Μπράβο σας που τα πηγαίνετε τόσο καλά. Πραγματικά καταφέρατε να γίνετε φίλοι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Εάν νομίζεις ότι είναι όντως έτοιμος να βγει και ότι δεν θα αναγκαστείς να τον πιάσεις μετά για να τον βάλεις πάλι στο κλουβί του, τότε μπορείς να του βάλεις μια πατήθρα στην πόρτα του κλουβιού που να κοιτάζει προς την έξω πλευρά. Συνήθως βοηθάει.
Την καλημέρα μου! Έχετε σημειώσει αλματώδη πρόοδο! Συγχαρητήρια και στους δύο σας! Να συνεχίσετε έτσι και ακόμα καλύτερα! 
Και επίσημα έχει μάθει να βγαίνει και να ανεβάινει στο πατήθρα που κρατάω, πλέον χωρίς καν να του δίνω λιχουδιά ! Χθες που πεταξε ας πούμε, απλα ανέβηκε στο ξυλάκι κύριος και επέστρεψε στο κλουβάκι. Σιγά σιγά, λέω να αρχίσω να λιγοστεύω τον χώρο απο το ξυλάκι βάζοντας το δάχτυλο μου όλο και σε πιο κοντινή απόσταση, μέχρι και να το καλύψω σχεδόν όλο.
Ενα πουλακι που οταν εβλεπε ανθρωπο κολλουσε σε μια γωνια του κλουβιου τρομαγμενο, πλεον μπορω να πω οτι εξημερωθηκε. Αφου μπορω να το κανω εγω, που ημουν τελειως αρχαριος μπορει ο καθενας. Πρακτικα πηρε δυομιση μηνες για να τον καταφερω να ανεβαινει στο χερι μου, δεν ξερω αν μπορουσε κι γρηγοροτερα αν δεν ειχα τοσες υποχρεωσεις. Πλεον τον εχω στο σαλονι, μονιμα με το κλουβακι ανοιχτο οσο ειμαι σπιτι, αφου με ακουει κι μπορει να επιστρεψει ευκολα μεσα.
Τελικα, απλα υπομονη κι αγαπη θελουν. Πολυ υπομονη!
Τελικα, απλα υπομονη κι αγαπη θελουν. Πολυ υπομονη!
Συνημμένα
Μπράβο σου Παύλο! Χάρηκα πολύ με τα ευχάριστα και καλά σας νέα! Η όμορφη φωτογραφία που αποθανατίζει το δυνατό στιγμιότυπο σας, είναι η ανταμοιβή σου για όλα όσα του έχεις προσφέρει, για την υπομονή και για την επιμονή σου! Σου αξίζει να το ζεις! Καλή σας συνέχεια και είστε πάντα "δεμένοι" και με αρμονία! 
Μπράβο σας! Πολλές και χαρούμενες περιπέτειες σας εύχομαι!
Μπράβο σου! Η ικανοποίηση να "φιλιώσεις" με ένα άγριο πουλί είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή με ένα ήμερο.
Το μεγάλο παράπονο μου είναι ακόμα που δεν δέχεται χέρι να τον χαιδέψω. Μπορεί να τρίβεται με τις ώρες στα πόδια μου και να χαιδεύεται, ειδικά όταν τα έχω σταυροπόδι, βρίσκει ευκαιρία να χωθεί ανάμεσα, αλλά μόλις πάω να τον ακουμπήσω με κοιτάει με περίεργο βλέμμα και λέω αστο καλύτερα . Εντάξει φυσιολογικό είναι και να μην δεχτει ποτε χερι νομιζω!
. Εντάξει φυσιολογικό είναι και να μην δεχτει ποτε χερι νομιζω!
Δεν αποκλείεται και να μη το δεχτεί. Ο δικός μου δεν αποδέχτηκε ποτέ τη "στενή επαφή" και έρχεται για χάδια μόνο οταν θέλει και αυτό σπανίως. Το να τον χαϊδέψω εγώ οταν θελήσω απλώς δεν υπάρχει σα δεδομένο. 
Καθένα έχει το χαρακτήρα του και απ' ότι καταλαβαίνω τα αρσενικά είναι και πιο τζαναμπέτικα στο θέμα "χάδι".
Καθένα έχει το χαρακτήρα του και απ' ότι καταλαβαίνω τα αρσενικά είναι και πιο τζαναμπέτικα στο θέμα "χάδι".
Τυχερός είσαι που απλά σε κοιτάζει περίεργα. Εγώ ακούω 10λεπτο εξαψαλμο.Το μεγάλο παράπονο μου είναι ακόμα που δεν δέχεται χέρι να τον χαιδέψω. Μπορεί να τρίβεται με τις ώρες στα πόδια μου και να χαιδεύεται, ειδικά όταν τα έχω σταυροπόδι, βρίσκει ευκαιρία να χωθεί ανάμεσα, αλλά μόλις πάω να τον ακουμπήσω με κοιτάει με περίεργο βλέμμα και λέω αστο καλύτερα
View attachment 58423
Πιθανον θα ειχε καποια τραυματικη εμπειρια... Καποιο αποτομο ή βιαιο πιασιμο και εχει μισησει τα χερια.
Συμβαινει αυτο δυστυχως... Ομως εφοσον ειναι στην υπολοιποι συμπεριφορα του οκκ ειναι μια χαρα!
Μπορει καποια στιγμη να το ξεπερασει.
Οσο μπιρεις δινε του λιχουδιες που του αρεσουν με τα χερια σου...
Συμβαινει αυτο δυστυχως... Ομως εφοσον ειναι στην υπολοιποι συμπεριφορα του οκκ ειναι μια χαρα!
Μπορει καποια στιγμη να το ξεπερασει.
Οσο μπιρεις δινε του λιχουδιες που του αρεσουν με τα χερια σου...
Ετσι κανει και ο δικος μου,τριβεται πανω μας, δινει φιλακια στα μαγουλα και στο στομα αλλα αν απλωσουμε χερι να τον χαιδεψουμε δινει μια δαγκωνια και παει στο κλουβι του.
Ο γιος μου λεει πως σε ολους τους παπαγαλους αρεσουν τα χαδια αρα μαλλον ο δικος μας ειναι χαλασμενος.
Ο γιος μου λεει πως σε ολους τους παπαγαλους αρεσουν τα χαδια αρα μαλλον ο δικος μας ειναι χαλασμενος
.Σου εχει παρει για τα καλα τον αερα ο μικρος :D
