ErnestoTheParrotlet
PB Member
Είχα σκοπο να γραψω ενα τεραστιο κείμενο με ολες τις λεπτομέρειες αλλά ακόμα δεν είμαι σε θέση καν να σκεφτω λογικά. Οπότε θα γράψω ένα μεγάλο φαντάζομαι, αλλα πιστέψτε με, μικρότερο απ' ότι θα ήθελα.
Ετσι ζητω εκ των προτέρων να συνυπολογίσετε σε οσα γραφω το αγχος, την αγωνία, τον φόβο που ενιωσα και ακομα νιωθω.
Την Παρασκευή το απόγευμα οταν γύρισα στο σπίτι η Νορα με ενημέρωσε οτι ο μικρος μας δεν παταγε το δεξί του ποδαράκι και φαινόταν να πονάει. Οντως έτσι ήταν, δεν χρειάστηκε καν "εξέταση" για να το δω. Πήραμε τηλέφωνο στο Animal Medical Center και μιλήσαμε, καταφέραμε να κλείσουμε ενα ραντεβου για το Σαββατο το πρωί.
Οταν ξυπνήσαμε το Σαββατο ο Ερνέστο ήταν χειρότερα. Η αγωνία της νύχτας και των ωρών μέχρι να παμε στο ραντεβού ειλικρινά δεν περιγράφεται. Φτάσαμε και μετά από εξέταση ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι το ποδαράκι του είχε πρηστεί για καποιο λόγο, είχε εγκλωβιστεί στο δακτυλίδι, το οποίο έκοβε τη ροή του αίματος. Στο μεταξύ είχε πρηστεί κι άλλο.
Η αφαίρεση αυτού του απαίσιου πράγματος, της χειροπέδας που βάζουμε στα πουλάκια κάθε άλλο παρά εύκολη. Ατσάλι που δεν κόβεται εύκολα χωρίς κίνδυνο για το μικρό αυτό ποδαράκι, πόσο μάλλον όταν είναι "μπηγμένο" στο ποδαράκι μιας λιλιπούτιας τέτοιας ψυχούλας. Πήρε στο γιατρό μία ώρα, και σε μας μερικά χρόνια ζωής μέχρι να αφαιρεθεί. Το άγχος, η αγωνία, ο πόνος ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ αλλά δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστα σε αυτά που πέρασε αυτή η μικρή ψυχούλα. Και τα πέρασε αμίλητος, δυνατός. Νιώθω περήφανος για τον μικρό μου που άντεξε το βασανιστήριο στο οποίο εμείς τον υποβάλλαμε, γιατί το δακτυλίδι δεν το φόρεσε μόνος του.
Οταν τον είδα καθώς έβγαινε από την επέμβαση μου ήρθε να ουρλιάξω, να χτυπήσω, να κλαψω. Σε αθλια κατάσταση το καημένο το πουλάκι απ' το στρες, την ταλαιπωρια και το ποδαρακι του ενα σκουρο κόκκινο πράγμα που τιναζότανε. Δεν έχω λόγια, το γραφω και το ξαναφέρνω στο μυαλό μου και μου έρχεται τρέλα
Μας έδωσαν αντιβίωση να παίρνει για 10 μέρες, μια κρεμα αντιφλεγμονώδη για τοπική επάλειψη τρεις φορές την ημέρα και παυσίπονο. Γυρίσαμε στο σπίτι κομματια, με τον Ερνεστάκο μου ακόμα στρεσσαρισμένο και πονεμένο, να κάνει εμετο μόλις μπήκαμε μέσα.
Ο θαυμάσιος αυτός θαραλλέος μου αντράκος πέρασε το Σάββατο ζαλισμένος και πονεμένος αλλά απ' το απογευματάκι έφαγε λιγο, ήπιε, πήρε και τα φαρμακάκια του. Την Κυριακή ήταν καλύτερα καπως, με κινητικοτητα στο ποδαράκι το οποίο ξεπρήστηκε αρκετά. Φυσικά είναι ακόμα νωρίς και το άγχος μας είναι μόνιμο και τα μάτια μας επάνω του.
Σήμερα το πρωί το ποδαράκι ήταν σχεδόν στα φυσιολογικά του οπτικά, το άγχος μου ήταν όμως πολύ μεγαλύτερο, και η τσαντίλα μου ακόμα πιο πάνω.
Συγνώμη και πάλι απ' ολους ρε παιδια, είμαι ακόμα σε κατάσταση θυμού, αλλά τι απάνθρωπο πράγμα. Τα βαζουμε σε κλουβιά, τα "εξανθρωπίζουμε", τους φοράμε και έναν ατσάλινο "χαλκά" για να λένε "να είναι ΔΙΚΟ μου". Ουφ.
Το πρώτο πράγμα που θα κανω στην Ταμού όταν την παμε για πρώτη φορά στο γιατρό είναι να προσπαθήσουμε να βγάλουμε αυτή την αλυσίδα, χωρίς να πάθει τίποτα το ποδαράκι της αν είναι εύκολο, τώρα που είναι ακόμα μικρή και είναι χαλαρό το δακτυλίδι.
Ελπίζω ο μικρός μου να συνέρθει και να είναι καλά όπως πρώτα.
Ακόμα μία φορά να πω ποσο τον θαυμάζω. Κανένα πλάσμα άνθρωπος ή μη δεν θα περνούσε με τόση καρτερία και υπομονή μια τόσο φρικτή κατάσταση.
Ετσι ζητω εκ των προτέρων να συνυπολογίσετε σε οσα γραφω το αγχος, την αγωνία, τον φόβο που ενιωσα και ακομα νιωθω.
Την Παρασκευή το απόγευμα οταν γύρισα στο σπίτι η Νορα με ενημέρωσε οτι ο μικρος μας δεν παταγε το δεξί του ποδαράκι και φαινόταν να πονάει. Οντως έτσι ήταν, δεν χρειάστηκε καν "εξέταση" για να το δω. Πήραμε τηλέφωνο στο Animal Medical Center και μιλήσαμε, καταφέραμε να κλείσουμε ενα ραντεβου για το Σαββατο το πρωί.
Οταν ξυπνήσαμε το Σαββατο ο Ερνέστο ήταν χειρότερα. Η αγωνία της νύχτας και των ωρών μέχρι να παμε στο ραντεβού ειλικρινά δεν περιγράφεται. Φτάσαμε και μετά από εξέταση ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι το ποδαράκι του είχε πρηστεί για καποιο λόγο, είχε εγκλωβιστεί στο δακτυλίδι, το οποίο έκοβε τη ροή του αίματος. Στο μεταξύ είχε πρηστεί κι άλλο.
Η αφαίρεση αυτού του απαίσιου πράγματος, της χειροπέδας που βάζουμε στα πουλάκια κάθε άλλο παρά εύκολη. Ατσάλι που δεν κόβεται εύκολα χωρίς κίνδυνο για το μικρό αυτό ποδαράκι, πόσο μάλλον όταν είναι "μπηγμένο" στο ποδαράκι μιας λιλιπούτιας τέτοιας ψυχούλας. Πήρε στο γιατρό μία ώρα, και σε μας μερικά χρόνια ζωής μέχρι να αφαιρεθεί. Το άγχος, η αγωνία, ο πόνος ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ αλλά δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστα σε αυτά που πέρασε αυτή η μικρή ψυχούλα. Και τα πέρασε αμίλητος, δυνατός. Νιώθω περήφανος για τον μικρό μου που άντεξε το βασανιστήριο στο οποίο εμείς τον υποβάλλαμε, γιατί το δακτυλίδι δεν το φόρεσε μόνος του.
Οταν τον είδα καθώς έβγαινε από την επέμβαση μου ήρθε να ουρλιάξω, να χτυπήσω, να κλαψω. Σε αθλια κατάσταση το καημένο το πουλάκι απ' το στρες, την ταλαιπωρια και το ποδαρακι του ενα σκουρο κόκκινο πράγμα που τιναζότανε. Δεν έχω λόγια, το γραφω και το ξαναφέρνω στο μυαλό μου και μου έρχεται τρέλα
Μας έδωσαν αντιβίωση να παίρνει για 10 μέρες, μια κρεμα αντιφλεγμονώδη για τοπική επάλειψη τρεις φορές την ημέρα και παυσίπονο. Γυρίσαμε στο σπίτι κομματια, με τον Ερνεστάκο μου ακόμα στρεσσαρισμένο και πονεμένο, να κάνει εμετο μόλις μπήκαμε μέσα.
Ο θαυμάσιος αυτός θαραλλέος μου αντράκος πέρασε το Σάββατο ζαλισμένος και πονεμένος αλλά απ' το απογευματάκι έφαγε λιγο, ήπιε, πήρε και τα φαρμακάκια του. Την Κυριακή ήταν καλύτερα καπως, με κινητικοτητα στο ποδαράκι το οποίο ξεπρήστηκε αρκετά. Φυσικά είναι ακόμα νωρίς και το άγχος μας είναι μόνιμο και τα μάτια μας επάνω του.
Σήμερα το πρωί το ποδαράκι ήταν σχεδόν στα φυσιολογικά του οπτικά, το άγχος μου ήταν όμως πολύ μεγαλύτερο, και η τσαντίλα μου ακόμα πιο πάνω.
Συγνώμη και πάλι απ' ολους ρε παιδια, είμαι ακόμα σε κατάσταση θυμού, αλλά τι απάνθρωπο πράγμα. Τα βαζουμε σε κλουβιά, τα "εξανθρωπίζουμε", τους φοράμε και έναν ατσάλινο "χαλκά" για να λένε "να είναι ΔΙΚΟ μου". Ουφ.
Το πρώτο πράγμα που θα κανω στην Ταμού όταν την παμε για πρώτη φορά στο γιατρό είναι να προσπαθήσουμε να βγάλουμε αυτή την αλυσίδα, χωρίς να πάθει τίποτα το ποδαράκι της αν είναι εύκολο, τώρα που είναι ακόμα μικρή και είναι χαλαρό το δακτυλίδι.
Ελπίζω ο μικρός μου να συνέρθει και να είναι καλά όπως πρώτα.
Ακόμα μία φορά να πω ποσο τον θαυμάζω. Κανένα πλάσμα άνθρωπος ή μη δεν θα περνούσε με τόση καρτερία και υπομονή μια τόσο φρικτή κατάσταση.
)
)
Γενικά πρέπει να υποστηρίζουμε ιδέες που μπορούν μειώσουν τους "πονοκεφάλους" μας είτε σαν εκτροφείς, είτε σαν αγοραστές είτε σαν φροντιστές. Όσο όμως υπάρχουν "άνθρωποι" που θεωρούν μια ψυχή (είτε είναι πουλάκι, είτε σκυλάκι, είτε γατάκι) εμπόρευμα, όπως ένα σακί τροφή, που πρέπει να αποδώσει κέρδος (δεν αφορά μόνο τα pet shops), όσο υπάρχουν "άνθρωποι" που βλέπουν έναν υποψήφιο αγοραστή σαν θύμα και "κάτσε να τον κοροϊδέψουμε μπας και βγάλουμε κάνα εικοσαρικάκι παραπάνω" και πουλάνε παπαγάλους άγριους για ήμερους, καναρίνια χωρίς δαχτυλίδι για βαθμολογημένα (
και καρδερίνες άγριες για εκτροφής, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του μέσου ενδιαφερόμενου, τόσο θα υποστηρίζω τη χρήση της σήμανσης και στην περίπτωσή μας ο μόνος τρόπος είναι τα δαχτυλίδια. Και για να μιλήσω και για μένα δεν μου είναι ιδιαίτερα εύκολο και ευχάριστο να προσπαθώ να χειριστώ με ιδιαίτερη προσοχή ένα πουλάκι 9 ημερών (στις τόσες μέρες δαχτυλιδώνω, από 8 εώς 10 οι ιδανικές για τα πάροτλετ) το οποίο έχει το μέγεθος του 1/3 του αντίχειρά μου και κινείται συνεχώς, έτσι ώστε να μην του προκαλέσω κάποια βλάβη σωματική ή ακόμα και το θάνατο με λίγο πίεση παραπάνω, συν το άγχος για τις επόμενες μέρες μην τυχόν και δεν έχει πάει κάτι καλά.Αλλά το θεωρώ αναγκαίο κακό για τον έλεγχο της εκτροφής μου.
