Οπωσδήποτε τα χωρίζεις τα πουλιά του ζευγαριού. Ο ίδιος τα χωρίζω μεταξύ 12-16 ημερών αφήνοντας τους νεοσσούς με τον πατέρα, εφόσον έχω διαπιστώσει ότι τα ταΐζει εκείνος, αποσπώντας τη μητέρα από το κλουβί για ξεκούραση. Όμως έχω ένα ενεργό προς αναπαραγωγή ζευγάρι ή έστω δύο, και παρακολουθώ εύκολα την κατάσταση. Φυσικά το ζευγάρωμα σε κάποιες περιπτώσεις δεν το έχω αποφύγει - το έχω ακούσει μάλιστα κάποιες φορές (επικό κελάηδημα και εννοείται αναγκάστηκα να αφήσω τα πουλιά για δεύτερη γέννα.
Οι περισσότεροι όμως, καθώς καταλαβαίνω, χωρίζουν το ζευγάρι πιο πριν, βγάζοντας τον αρσενικό από το κλουβί. Ο ίδιος δεν το κάνω διότι θέλω να αποφύγω την κατάσταση εκείνη που το θηλυκό θα κάνει δεύτερη γέννα (στην ίδια φωλιά, με άσπορα αυγά) και θα καρφωθεί στο κλώσημα και μετά άντε να ταΐσει και τα μικρά, το οποίο μεν απίθανο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Επίσης αυτή η επιλογή του αρσενικού δίνει το πλεονέκτημα του ότι αφήνουμε το θηλυκό να ξεκουραστεί, να τραφεί πιο σωστά κλπ. Άλλωστε στα τυπικά ζεύγη καναρινιών, από μία ημέρα ζωής των νεοσσών, ο πατέρας είναι αυτός που αναλαμβάνει σταδιακά το τάισμα των απογόνων, και ολοκληρωτικά όταν η θηλυκιά αρχίζει το κλώσημα.
Στην πραγματικότητα το να χωρίσεις το ζευγάρι στο 3ο ή το 5ο αυγό είναι και αυτό που σου εξασφαλίζει ένσπορα αυγά στη γέννα, και σχεδόν σίγουρα άσπορα αυγά σε επόμενη ανεπιθύμητη γέννα, οπότε τα πετάς και ησυχάζεις, έχοντας και τη συνείδησή σου ήσυχη επίσης. Ακόμα εξασφαλίζει στις περισσότερες περιπτώσεις ότι ο αρσενικός θα συνεχίσει να κελαηδά, τα μικρά θα τον ακούν από τα γεννοφάσκια τους και το κελάηδημα θα καταγράφεται στον εγκέφαλό τους.
Απλά ο ίδιος επιλέγω τον άλλο τρόπο, ώστε τελικά οι γονείς να μετέχουν από κοινού, έστω και για λίγες ημέρες στη φροντίδα των νεοσσών.
