Τρεις μήνες είναι πρακτικά τίποτα για άγριο παπαγαλάκι, και λέτε ότι έχει κακή εμπειρία με ανθρώπους στο προηγούμενο σπίτι του, άρα δεν μπορεί να περιμένει κανείς και πολλά τόσο γρήγορα. Ισχύει αυτό που λέει ο Αντώνης σίγουρα, αλλά εαν είναι ψυχολογικά τραυματισμένο, ξεκινάμε από το μείον τόσο, όχι το μηδές.
Έχω αντίστοιχη εμπειρία με μπάτζι. Μου μπήκε από το παράθυρο τον Φεβρουάριο και γρήγορα εγινε σαφές ότι οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες δεν είχαν ιδέα πώς να φροντίσουν ένα παπαγαλάκι. Δεν 'ετρωγε τίποτα πέρα από κάποιους σπόρους και λιχουδιές στικ, δεν αναγνώριζε απλά πράγματα, όπως σκάλες ή το σουπιοκόκκαλο. Ακόμα και το νερό φοβόταν αν δεν ήταν μέσα σε σιλό - η μόνη φορά που την έχω δει να φρικάρει πραγματικά ήταν όταν δεν είχα στεγνώσει τελειώς τον μαϊντανό και μια σταγονίτσα άγγιξε το ράμφος της, έκανε σαν να την έσφαζαν. Και φυσικά ούτε λόγος για να βγαίνει από το κλουβί. Μια δυο φορές που συνέβη, έτρεξε να κρυφτεί σητν βιβλιοθήκη και είδα κι έπαθα να την πείσω να μπει στο κλουβί για ύπνο.
Μετά από μήνες και την βοήθεια από μπάτζι μεγαλωμένο στο χέρι, έχει σημειώσει εξαιρετική πρόοδο. Συνεχίζει να είναι εμφανής η διαφορα μεταξύ ενός παπαγαλου που είχε ανθρώπινη επαφή και τον μεγαλωσαν ως κατοικίδιο, και ένα πρακτικά άγριο ζώο που έχει βρεθεί να μένει με ανθρώπους. Η Ίρις, το άγριο παπαγαλάκι, πλέον τρέφεται κυρίως με πέλλετ, τρωει λαχανικά με λαιμαργία, ανεβαίνει στο δάχτυλό μου και λατρεύει το μπάνιο, μόλις πριν λίγο με έκανε μούσκεμα και έχει 3 βαθμούς έξω. Από την άλλη, προτιμά να περνά τις ώρες της τραγουδώντας, όχι παίζοντας, παρόλο που είναι θηλυκό, και τα παιχνίδια που την ελκύουν είναι κυρίως καταστροφής, όχι κουδουνάκια και τέτοια, αυτά τα φοβάται ακόμα πάρα πολύ, παρόλο που βλέπει την Αυγή να παίζει με αυτά και να διασκεδάζει.
Με όλο αυτό θέλω να πω ότι πρέπει κανείς να λάβει υπόψιν του το ιστορικό κάθε ζώου προτού θέσει στόχους για την σχέση που θα έχει με αυτό, γιατί οι αρχικές εμπειρίες καθορίζουν πολλά για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να έχουμε υπομονή και αγάπη, και να προσαρμόσουμε το παρόν περιβάλλον στις ανάγκες του πτηνού ώστε να αισθάνεται ασφάλεια και να είναι χαρούμενο.
Μια σημείωση: Ακόμα και τα πιο ήμερα πουλάκια χρειάζονται χρόνο μέχρι να προσαρμοστούν και να μην φοβούνται, οπότε ένας πιο λιτός χώρος - κλουβί, πάρκο, σταντ - είναι πιο φιλικό. Το πιο πιθανό ο Coco να μην αναγνωρίζει καν τα παιχνίδια ως παιχνίδια. Αν πάει στο σταντ, μπορείτε να βάλετε μονο ένα, σχετικά μικρό, και να προσθέσετε μίλλετ πάνω του, ώστε να του τραβήξει την προσοχή. Αργά ή γρήγορα η λαιμαργία θα νικήσει τον φόβο και θα πλησιάσει. Με λίγη τύχη, όπως θα τρώει, θα ανακαλύψει την λειτουργία του παιχνιδιού και μπορεί να του αρέσει.
, γιατί βγαίνει να κάνει δυο-τρεις γύρους πετώντας ( έχει μάθει τα τζάμια, οπότε δεν χρησιμοποιώ πλέον τις κουρτίνες), αλλά δεν κάθεται να επεξεργαστεί τον χώρο. Γυρίζει αμέσως στο κλουβί του! Και μου έκανε εντύπωση, καθώς γνωρίζω από τους παπαγάλους της μητέρας μου πως έχουν μια φυσική περιέργεια για τα πάντα!
Το έθεσα λιγάκι λάθος εχθές το ζήτημα... Δεν θέλει να πολύ βγαίνει έξω για να εξερευνήσει τον χώρο! Ωστόσο κάθε μέρα κάνει δύο τρεις κύκλους στο σαλόνι πετώντας και γυρνάει πάλι πισω στο κλουβί.
