Μετά από μια οικειοθελή αναπαραγωγή τα κονουρακια μας, μας χάρισαν 5 αυγουλάκια από τα οποία τα 4 ήταν σίγουρα γόνιμα. Με δεδομένο ότι είναι το πρώτο μας ζευγάρι, η πρώτη μας αναπαραγωγή του είδους και πως τα πουλάκια-γονεις ήταν ιδιαίτερα νευρικά όταν ενοχλουύσαμε τη φωλιά για τα απαραίτητα, προτιμήσαμε να διατηρήσουμε την ηρεμία και αφήσαμε και το 5ο αυγό μεχρι του τέλους.
Φτάσαμε στις 8 του μήνα και το πρώτο αυγουλακι έσπασε και βγήκε ένα μικροσκοπικό (σαν τα παρακάτω) χνουδωτό μικρακι. Δυστυχώς όμως οι γονείς δεν φρόντισαν να διατηρηθεί ζεστό και ταισμενο και παρά τις προσπάθειες μας να το διατηρήσουμε στη ζωή μετά από μια μέρα μας άφησε... (Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα)
Όμως την επόμενη ήρθε ακόμα ένα μικρακι και εχθές ακόμα ένα (περιμένουμε ακόμα ένα ή και δύο, καλώς εχόντων των πραγμάτων). Επίσης δεν τα φρόντισαν αλλά αυτή τη φορά ενοχλησαμε την φωλιά πολύ τακτικά οπότε και αναλάβαμε τη φροντίδα των μικρών.
Μπήκαν στην θερμοκοιτίδα (την οποία δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω όπως θα ήθελα λόγω φόρτου εργασίας του ξυλουργού) και ξεκίνησε ο γλυκός Γολγοθάς της αποκλειστικής σίτισης των νεοσσών.
Τα πρώτα ζυγισματα έδειξαν 4-5 γραμμάρια, και κυριολεκτικά δεν ξέρεις από που να το πιάσεις να το ταϊσεις. Μετά τις οδηγίες του πτηνιατρου, η σίτιση γίνεται με οδοντογλυφίδα και σταγόνα- σταγόνα, μέχρι να γεμίσει (σχεδόν) ο προλοβος. Ήταν τόσο αδύναμα που κυριολεκτικά με το ζόρι άνοιγαν το στόμα. Φυσικά ανά 2 ώρες, στη κατάλληλη θερμοκρασία και η κρέμα και η θερμοκοιτίδα και η ρευστότητα της κρέμας.
Το μεγαλύτερο σήμερα το απόγευμα άρχισε να κάνει τη κίνηση σαν να είναι κουρδιστό παιχνίδι για να καταπιεί και φυσικά με το που τον αφήσω από το χέρι αρχίσει να περιπλανιέται στη πετσέτα..
Θα ήθελα να πω πως είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και θέλει μεγάλα αποθέματα σωματικής και ψυχικής δύναμης για να τα καταφέρει κάποιος..
Θα ανεβάζω ανά κάποιες μέρες φωτογραφίες από τα μικρουλια για να υπάρχει σαν οδηγός.
Φτάσαμε στις 8 του μήνα και το πρώτο αυγουλακι έσπασε και βγήκε ένα μικροσκοπικό (σαν τα παρακάτω) χνουδωτό μικρακι. Δυστυχώς όμως οι γονείς δεν φρόντισαν να διατηρηθεί ζεστό και ταισμενο και παρά τις προσπάθειες μας να το διατηρήσουμε στη ζωή μετά από μια μέρα μας άφησε... (Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα)
Όμως την επόμενη ήρθε ακόμα ένα μικρακι και εχθές ακόμα ένα (περιμένουμε ακόμα ένα ή και δύο, καλώς εχόντων των πραγμάτων). Επίσης δεν τα φρόντισαν αλλά αυτή τη φορά ενοχλησαμε την φωλιά πολύ τακτικά οπότε και αναλάβαμε τη φροντίδα των μικρών.
Μπήκαν στην θερμοκοιτίδα (την οποία δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω όπως θα ήθελα λόγω φόρτου εργασίας του ξυλουργού) και ξεκίνησε ο γλυκός Γολγοθάς της αποκλειστικής σίτισης των νεοσσών.
Τα πρώτα ζυγισματα έδειξαν 4-5 γραμμάρια, και κυριολεκτικά δεν ξέρεις από που να το πιάσεις να το ταϊσεις. Μετά τις οδηγίες του πτηνιατρου, η σίτιση γίνεται με οδοντογλυφίδα και σταγόνα- σταγόνα, μέχρι να γεμίσει (σχεδόν) ο προλοβος. Ήταν τόσο αδύναμα που κυριολεκτικά με το ζόρι άνοιγαν το στόμα. Φυσικά ανά 2 ώρες, στη κατάλληλη θερμοκρασία και η κρέμα και η θερμοκοιτίδα και η ρευστότητα της κρέμας.
Το μεγαλύτερο σήμερα το απόγευμα άρχισε να κάνει τη κίνηση σαν να είναι κουρδιστό παιχνίδι για να καταπιεί και φυσικά με το που τον αφήσω από το χέρι αρχίσει να περιπλανιέται στη πετσέτα..
Θα ήθελα να πω πως είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και θέλει μεγάλα αποθέματα σωματικής και ψυχικής δύναμης για να τα καταφέρει κάποιος..
Θα ανεβάζω ανά κάποιες μέρες φωτογραφίες από τα μικρουλια για να υπάρχει σαν οδηγός.