Από την πρώτη εβδομάδα που συμβιώνουμε με τον Torreς (Γκρίζο Αφρικανικό) μας έδειξε ότι του είναι απαραίτητο το πέταγμα. Τον έχουμε στο κλειστό κλουβί μόνο το βράδυ, και ελάχιστες ώρες της ημέρας. Τις υπόλοιπες ώρες δε χάνει ευκαιρία να κάνει χαμηλά πετάγματα, ακόμα και όταν είναι στο χέρι μας ή στο ξύλο (κουρνιάστρα) βάζει σε πλήρη ισχύ τις... μηχανές -φτερά του και είναι ασυγκράτητος. Προσέχουμε πάρα πολύ, είναι συνεχώς κάποιος από πάνω - δίπλα του, έχει λίγο κομμένα φτερά από ειδικό, κλπ. Τα αγαπάμε, μπορεί με τις φροντίδες μας να ζήσουν περισσότερα χρόνια, γλυτώνοντας από κινδύνους του φυσικού τους περιβάλλοντος, αλλά μετά από το "λίγο" πέταγμα που τους απόμεινε, μου φαίνεται ότι νοιώθουν ικανοποιημένα, υπερήφανα, κάθονται κοντά μας με αξιοπρέπεια, αρχίζουν τη γλυκιά φλυαρία τους, δέχονται τα χάδια μας, δείχνουν αληθινά ευτυχισμένα πλασματάκια δίπλα μας.
.. Παιδια σημερα εβγαλα το καναρινακι στο δωματιο(το χω 3 μερες ειναι το πρωτο μου) και τωρα ειδα το thread.Ισως αν το χα δει νωριτερα να μιν το επιχειρουσα..:D. Τελικα ολα πηγαν καλα. Εφαγε μια γερη κουτουλια στον τοιχο στην αρχη αλλα μετα εμαθε. (Πρεπει να ειναι κομματακι επικυνδινο για αφτο προσοχη σε ολα τα αιχμηρα, σε αντικειμενα που καινε, στις χαραγματιες πισω απο επιπλα και παντα κουρτινες στα τζαμια). Του ανοιξα τις πορτες και καθισα πισω σταθηκε στο ανοιγμα για κανενα λεπτο απορημενο και μετα πεταξε.