ΣΑΒΒΑΤΟ 2/1/09 (1Η ΜΕΡΑ)
Αγορά λοιπόν του παπαγάλου από μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας, και μεταφορά στο σπίτι μας. Ο παπαγαλίνος ήταν φοβισμένος μετά το σοκ που έπαθε στο μαγαζί, αλλά ήρεμος σχετικά. Το κλουβί του το τοποθετήσαμε στο σαλόνι, δίπλα στην τηλεόραση. Έχει πλάκα πως όταν περνάμε πάνω κάτω να πάμε στον καναπέ, κουρνιάζει πάνω στην ειδική πέτρα που μας έδωσαν από το μαγαζί για να τρίβει το ράμφος του και μας κοιτάει. Μόλις κάτσουμε κάτω, μετά από λίγο θα ξανακαθίσει στο ξύλο του. Όταν ξεκινάμε να μιλάμε ρίχνει κανένα σφύριγμα και αυτός.
Θα περιμένουμε σιγά – σιγά να μας μάθει και να τον μάθουμε.
Του αρέσει το μήλο στα σίγουρα.
ΚΥΡΙΑΚΗ 3/1/09 (2Η ΜΕΡΑ)
Το πρωί που σηκωθήκαμε ο παπαγαλίνος πάλι φαινόταν φοβισμένος, αλλά ήταν και τελείως βρεγμένος. Είχε κάνει το πρωινό του μπάνιο το παπαγαλίνο, και στο πάτωμα η λούτσα ήταν εμφανής. Όταν πλησιάζεις το κλουβί του κουρνιάζει συνήθως στη γνωστή γωνιά πάνω στην πέτρα και τρέμει. Πολύ φοβητσιάρικα πουλιά από ότι φαίνεται. Όταν ηρέμησε λίγο ξεκίνησε τον καλλωπισμό του και έφτιαχνε τα φτερά του, ενώ εμείς τρώγαμε πρωινό. Αργότερα διάβασα στο φόρουμ πως αυτό γενικά οι παπαγάλοι δεν το κάνουν όταν δεν νιώθουν άνετα, αλλά πάλι…
Ψάξαμε στο Ίντερνετ. Πολύ πράγμα τελικά για παπαγαλάκια και στα Ελληνικά και στα διεθνή site. Μέχρι και σε φόρουμ (
PetBirds Forums - Καναρίνια Παπαγάλοι Περιστέρια Εξωτικά Πουλιά) ειδικό για παπαγάλους έκανα εγγραφή. Τελικά από τα πρώτα αναγνώσματα που κάναμε όπως φαίνεται η ροζέλα μας ανήκει στο είδος εκείνο των παπαγάλων που είναι ΠΟΛΥ φοβητσιάρικα τα καημένα, και θέλουν υπομονή και επιμονή. Έτσι, όταν πήγα να του αλλάξω το νερό, έγινε Ο πανικός…Πολύ τρομάρα το πουλί. Έκρωζε όπως τότε που το αγοράσαμε από το μαγαζί, και το πρωτο-τοποθετήσαμε στο κλουβί του, που δάγκωνε, έκρωζε και ήταν έτοιμο να πάθει τρία εγκεφαλικά και δύο καρδιακές ανακοπές (το καημένο!)…
Από το φόρουμ μάθαμε να διαβάζουμε και το δαχτυλίδι που φορά. Είναι μαύρο σε χρώμα οπότε σύμφωνα με αυτά που διαβάσαμε ο παπαγάλος γεννήθηκε το 2007, άρα είναι περίπου 2 ετών…
Ωστόσο το πουλί φαίνεται να έχει περιέργεια, να αντιδρά σε διάφορους θορύβους και να κοιτάει με επιμονή διάφορα στο σπίτι. Τουλάχιστον διαπιστώσαμε πως δεν είναι κουφό!
Είμαστε περίεργοι για το φύλο του, αλλά έχουμε για κάποιο απροσδιόριστο λόγο την
εντύπωση πως είναι αρσενικός…
Το μεσημέρι είχαμε κάποια βελτίωση. Πλησίασα το κλουβί και έκατσα σε μικρή απόσταση σε μια καρέκλα. Στην αρχή πάλι έτρεμε και κούρνιαζε στη γνωστή του θέση, αλλά στη συνέχεια ηρέμησε, και το τρέμουλο του σταμάτησε. Μετά από λίγο κατέβηκε και άρχισε να τρώει, πλησιάζοντας με, αναγκαστικά. Όσο καθόμουν όλα ήσυχα, με κοίταζε καλά – καλά και έτρωγε. Μόλις σηκώθηκα όμως, πάλι πήγε στη γνωστή του γωνιά!
Το όνομα που σκεφτόμαστε να του βγάλουμε είναι ΑΛΟΜΠΑΡ. Την ιδέα την έδωσε η Βίκυ, και το όνομα προέκυψε από τον ήρωα ενός βιβλίου του Τομ Ρόμπινς
Το Άρωμα Του Ονείρου (εξαιρετικό βιβλίο ομολογουμένως, και το καλύτερό του κατά την γνώμη μου).
Το απόγευμα πάλι είχαμε μια μικρή κρίση λογοδιάρροιας που μας έδειξε πως ίσως το πουλί άρχισε να ξεθαρρεύει. Μάλλον χρειάζεται τον χρόνο του και να μας βλέπει συνέχεια…Το βράδυ όμως την άραξε στην άλλη γωνία, και ήταν έτοιμος για ύπνο. Εμείς πάλι βλέπαμε τον ΠανΑθήναϊκό στο final four (ζήτω ο πρωταθλητής Ευρώπης) και τυλίξαμε το κλουβί του με μια κουβέρτα, να ηρεμήσει.