Sissy
PB Senior Member
Η σκέψη να πάρω δεύτερο πουλάκι ώστε να αποκτήσει συντροφιά ο Μάριος (9-11-08) ξεκίνησε κάποιους μήνες μετά την εμφάνιση του προβλήματος της πτεροφαγίας του.
Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μου ήταν να βρω ένα θηλυκό.
Δεν μ΄ενδιέφερε η εκτροφή, πολύ δε περισσότερο αφού γνώριζα ότι πουλιά που παρουσιάζουν ανάλογα προβλήματα δεν πρέπει να κάνουν απογόνους, δεν ήταν όμως σίγουρο πως τα πουλιά θα ταίριαζαν ώστε να ζευγαρώσουν.
Μετά από συζήτηση με τον εκτροφέα πείστηκα και αποφάσισα να πάρω ένα αρσενικό.
Ο λόγος ήταν πως μ΄ένα θηλυκό το πιθανότερο ήταν να γίνουν ζευγάρι και να κάνουν αυγά τα οποία δεν θα έπρεπε να εκκολάπτονται... Το θηλυκό θα περνούσε τη διαδικασία-ταλαιπωρία γέννας-κλωσίματος.
Παίρνοντας τα αυγά της, θα έπρεπε να της τα αντικαθιστώ με πλαστικά ώστε οι ορμόνες της να κάνουν τον κύκλο τους κτλ... Ταλαιπωρία και πλέξιμο δηλαδή.
Έτσι επέλεξα ένα όμορφο αρσενικό μωρό ταϊσμένο στο χέρι (4-8-12) τον Κάρλο.
Δύο αρσενικά έχουν σχεδόν τις ίδιες πιθανότητες να συγκατοικίσουν (όσο και μ΄ένα θηλυκό), δεν είναι σίγουρο πως θα ταιριάξουν, φυσικά πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο χαρακτήρας του κάθε πουλιού.
Διαμόρφωσα ένα κλουβί και το άφησα στον εκτροφέα ώστε όταν ο Κάρλο ήταν έτοιμος να μπει σε αυτό. Η κίνηση αυτή είχε ως στόχο το μωρό να μη στρεσαριστεί και με την αλλαγή κλουβιού φεύγοντας από αρχικό περιβάλλον του.
Αλλά και στο σπίτι ο Μάριος είχε ήδη μετακομίσει δυο μήνες πριν από το τεράστιο κλουβί που ζούσε, σ΄ένα άλλο αναλόγου μεγέθους με αυτό που είχα ετοιμάσει για το μωρό.
Εδώ να τονίσω πως αυτή η αλλαγή τον έκανε ν΄αλλάξει κάπως τη συμπεριφορά του δηλ έκοψε τα πολλά νεύρα.
Να τονίσω πως πρόκειται για ένα πολύ νευρικό πουλί, διαθέτει ιδιαίτερη αντίληψη, είναι φοβερά παρατηρητικός, εκφραστικός, με άποψη και... Ισχυρογνωμοσύνη
(το τι βρίσιμο τρώω στα παπαγαλίστικα δεν περιγράφεται, καθώς όμως και όταν τον πάω βόλτα μουρμουράει συνεχώς ευτυχισμένος!)
Όταν απογαλακτίστηκε το μωρό ήρθε σπίτι.
Κράτησα καραντίνα για κάποιο διάστημα έχοντας τους σε διαφορετικά δωμάτια.
Ο Κάρλο από την αρχή έδειχνε ατρόμητος! Την δεύτερη μέρα του φόρεσα το harness, το δέχτηκε χωρίς αντιδράσεις και την άλλη μέρα βγήκαμε βόλτα στον κήπο παρέα με την σκυλίτσα μας τη Τζο.
Οι αντιδράσεις του Μάριου ακούγοντας τον Κάρλο απ΄το άλλο δωμάτιο ήταν ανύπαρκτες, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον.
Αργότερα έβαλα τα κλουβιά στο ίδιο δωμάτιο, μετά από κάποιες μέρες τα πλησίασα δίπλα δίπλα. Άρχισαν να δείχνουν πιο έντονο ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο...
Ο Μάριος φυσικά δεν κράτησε για πολύ τα νεύρα του...
Στην αρχή το μωρό τον κοιτούσε απορημένο αλλά σιγά σιγά έμαθε το μάθημα του και άρχισε τα νεύρα και αυτό
Πέρασε καμιά βδομάδα και τους έβγαλα από τα κλουβιά, τους άφησα πάνω στο τραπέζι.
Ο Μάριος κατάπιε τα νεύρα του μονομιάς!
Το μικρό ήθελε να τον πλησιάσει αλλά εκείνος φοβόταν και το΄βαζε στα πόδια...
Για μεγάλο διάστημα 1-2 μήνες έβγαιναν καθημερινά ο καθένας πάνω στο κλουβί του. Η απόσταση των κλουβιών ήταν τόση ώστε δεν μπορούσε ο ένας να φτάσει τον άλλο (ο Μάριος δεν πετούσε και εκτροφέας είχε κόψει τα φτερά του Κάρλο). Έπαιζαν λοιπόν χωρίς ο ένας να ενοχλεί τον άλλον...
Αργότερα σκέφτηκα να κρατάω από ένα στο κάθε χέρι και να τους απασχολώ, η Τζο έπαιξε σημαντικό ρόλο εκείνη την περίοδο διότι πλησίαζα τα χέρια μου, τα πουλιά απασχολούνταν μαζί της και έτσι ερχόντουσαν πολύ κοντά χωρίς να ενοχλείται ο Μάριος... Αν καταλάβατε ο Μάριος είχε ''το θέμα'', με τον Κάρλο δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Μια μέρα μου ήρθε η ιδέα να τους πλησιάσω (κρατώντας τους στα χέρια μου) στον καθρέφτη, ο Μάριος σάστισε βλέποντας 4 πουλιά κι έβαλε την ουρά στα σκέλια!
Ο Κάρλο από χαρά χαρούμενος έκανε κοινωνικές σχέσεις δίνοντας φιλάκια κτλ
Δεν σας ανέφερα πως το μωρό έμαθε να μιλάει (τάχιστα) ακούγοντας καθημερινά τον Μάριο να... ψέλνει! Έμαθε τα πάντα χωρίς εγώ να ασχοληθώ ιδιαίτερα μαζί του..
Μέρα με τη μέρα ερχόντουσαν όλο και πιο κοντά, Ο Μάριος σιγά σιγά ξεκίνησε να χτενίζει τον μικρό, ο εκτροφέας μου είχε τονίσει πως όταν ο Μάριος δεχτεί να τον χτενίσει ο Κάρλο τότε θα φανεί πως τον έχει αποδεχτεί...
Εντωμεταξύ εγώ κόντευα να βγάλω ρίζες τόση ώρα καθημερινά μπροστά στον καθρέφτη.
:D
Μετά από καιρό ξεκίνησα να γυρνάω το χέρι που κρατούσα τον Μάριο ώστε να γυρίζει τη πλάτη του στον Κάρλο, σιγά σιγά το καταφέραμε και αυτό.
... Μετά τους κρατούσα στο ένα χέρι βάζοντας τροφή ανάμεσα τους (ώστε να δημιουργήσω κάποιο κοινό ενδιαφέρον, αλλά ο Μάριος... Πέρα έβρεχε)
... Μέχρι που το κάστρο έπεσε!
... Και μετά άρχισαν οι καβγάδες γιατί δεν τον χτένιζε αρκετά!
Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε... Προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα να μείνουν στο ίδιο κλουβί (όσο μεγάλο κι αν ήταν). Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι το φαγητό, ο Μάριος είναι αδύνατος και αδιαφορούσε πάντα για το φαγητό. Ο Κάρλο τρελαίνεται όταν δει φαγητό, θέλει το δικό του θέλει και του Μάριου... Ο Μάριος έμενε νηστικός όση ώρα έμεναν στο ίδιο κλουβί.
Ζουν πια σε ζευγαρώστρα με χώρισμα.
Καθημερινά περνούν πολλή ώρα εκτός κλουβιού, τρώνε (εκτός κλουβιού δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα) και παίζουν.
Αυτή είναι η προσπάθεια γνωριμίας τους, ελπίζω κάποιοι να βοηθηθούν διαβάζοντας την
Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μου ήταν να βρω ένα θηλυκό.
Δεν μ΄ενδιέφερε η εκτροφή, πολύ δε περισσότερο αφού γνώριζα ότι πουλιά που παρουσιάζουν ανάλογα προβλήματα δεν πρέπει να κάνουν απογόνους, δεν ήταν όμως σίγουρο πως τα πουλιά θα ταίριαζαν ώστε να ζευγαρώσουν.
Μετά από συζήτηση με τον εκτροφέα πείστηκα και αποφάσισα να πάρω ένα αρσενικό.
Ο λόγος ήταν πως μ΄ένα θηλυκό το πιθανότερο ήταν να γίνουν ζευγάρι και να κάνουν αυγά τα οποία δεν θα έπρεπε να εκκολάπτονται... Το θηλυκό θα περνούσε τη διαδικασία-ταλαιπωρία γέννας-κλωσίματος.
Παίρνοντας τα αυγά της, θα έπρεπε να της τα αντικαθιστώ με πλαστικά ώστε οι ορμόνες της να κάνουν τον κύκλο τους κτλ... Ταλαιπωρία και πλέξιμο δηλαδή.
Έτσι επέλεξα ένα όμορφο αρσενικό μωρό ταϊσμένο στο χέρι (4-8-12) τον Κάρλο.
Δύο αρσενικά έχουν σχεδόν τις ίδιες πιθανότητες να συγκατοικίσουν (όσο και μ΄ένα θηλυκό), δεν είναι σίγουρο πως θα ταιριάξουν, φυσικά πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο χαρακτήρας του κάθε πουλιού.
Διαμόρφωσα ένα κλουβί και το άφησα στον εκτροφέα ώστε όταν ο Κάρλο ήταν έτοιμος να μπει σε αυτό. Η κίνηση αυτή είχε ως στόχο το μωρό να μη στρεσαριστεί και με την αλλαγή κλουβιού φεύγοντας από αρχικό περιβάλλον του.
Αλλά και στο σπίτι ο Μάριος είχε ήδη μετακομίσει δυο μήνες πριν από το τεράστιο κλουβί που ζούσε, σ΄ένα άλλο αναλόγου μεγέθους με αυτό που είχα ετοιμάσει για το μωρό.
Εδώ να τονίσω πως αυτή η αλλαγή τον έκανε ν΄αλλάξει κάπως τη συμπεριφορά του δηλ έκοψε τα πολλά νεύρα.
Να τονίσω πως πρόκειται για ένα πολύ νευρικό πουλί, διαθέτει ιδιαίτερη αντίληψη, είναι φοβερά παρατηρητικός, εκφραστικός, με άποψη και... Ισχυρογνωμοσύνη
(το τι βρίσιμο τρώω στα παπαγαλίστικα δεν περιγράφεται, καθώς όμως και όταν τον πάω βόλτα μουρμουράει συνεχώς ευτυχισμένος!)Όταν απογαλακτίστηκε το μωρό ήρθε σπίτι.
Κράτησα καραντίνα για κάποιο διάστημα έχοντας τους σε διαφορετικά δωμάτια.
Ο Κάρλο από την αρχή έδειχνε ατρόμητος! Την δεύτερη μέρα του φόρεσα το harness, το δέχτηκε χωρίς αντιδράσεις και την άλλη μέρα βγήκαμε βόλτα στον κήπο παρέα με την σκυλίτσα μας τη Τζο.
Οι αντιδράσεις του Μάριου ακούγοντας τον Κάρλο απ΄το άλλο δωμάτιο ήταν ανύπαρκτες, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον.
Αργότερα έβαλα τα κλουβιά στο ίδιο δωμάτιο, μετά από κάποιες μέρες τα πλησίασα δίπλα δίπλα. Άρχισαν να δείχνουν πιο έντονο ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο...
Ο Μάριος φυσικά δεν κράτησε για πολύ τα νεύρα του...
Στην αρχή το μωρό τον κοιτούσε απορημένο αλλά σιγά σιγά έμαθε το μάθημα του και άρχισε τα νεύρα και αυτό
Πέρασε καμιά βδομάδα και τους έβγαλα από τα κλουβιά, τους άφησα πάνω στο τραπέζι.
Ο Μάριος κατάπιε τα νεύρα του μονομιάς!
Το μικρό ήθελε να τον πλησιάσει αλλά εκείνος φοβόταν και το΄βαζε στα πόδια...
Για μεγάλο διάστημα 1-2 μήνες έβγαιναν καθημερινά ο καθένας πάνω στο κλουβί του. Η απόσταση των κλουβιών ήταν τόση ώστε δεν μπορούσε ο ένας να φτάσει τον άλλο (ο Μάριος δεν πετούσε και εκτροφέας είχε κόψει τα φτερά του Κάρλο). Έπαιζαν λοιπόν χωρίς ο ένας να ενοχλεί τον άλλον...
Αργότερα σκέφτηκα να κρατάω από ένα στο κάθε χέρι και να τους απασχολώ, η Τζο έπαιξε σημαντικό ρόλο εκείνη την περίοδο διότι πλησίαζα τα χέρια μου, τα πουλιά απασχολούνταν μαζί της και έτσι ερχόντουσαν πολύ κοντά χωρίς να ενοχλείται ο Μάριος... Αν καταλάβατε ο Μάριος είχε ''το θέμα'', με τον Κάρλο δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Μια μέρα μου ήρθε η ιδέα να τους πλησιάσω (κρατώντας τους στα χέρια μου) στον καθρέφτη, ο Μάριος σάστισε βλέποντας 4 πουλιά κι έβαλε την ουρά στα σκέλια!
Ο Κάρλο από χαρά χαρούμενος έκανε κοινωνικές σχέσεις δίνοντας φιλάκια κτλ
Δεν σας ανέφερα πως το μωρό έμαθε να μιλάει (τάχιστα) ακούγοντας καθημερινά τον Μάριο να... ψέλνει! Έμαθε τα πάντα χωρίς εγώ να ασχοληθώ ιδιαίτερα μαζί του..
Μέρα με τη μέρα ερχόντουσαν όλο και πιο κοντά, Ο Μάριος σιγά σιγά ξεκίνησε να χτενίζει τον μικρό, ο εκτροφέας μου είχε τονίσει πως όταν ο Μάριος δεχτεί να τον χτενίσει ο Κάρλο τότε θα φανεί πως τον έχει αποδεχτεί...
Εντωμεταξύ εγώ κόντευα να βγάλω ρίζες τόση ώρα καθημερινά μπροστά στον καθρέφτη.
:DΜετά από καιρό ξεκίνησα να γυρνάω το χέρι που κρατούσα τον Μάριο ώστε να γυρίζει τη πλάτη του στον Κάρλο, σιγά σιγά το καταφέραμε και αυτό.
... Μετά τους κρατούσα στο ένα χέρι βάζοντας τροφή ανάμεσα τους (ώστε να δημιουργήσω κάποιο κοινό ενδιαφέρον, αλλά ο Μάριος... Πέρα έβρεχε)
... Μέχρι που το κάστρο έπεσε!
... Και μετά άρχισαν οι καβγάδες γιατί δεν τον χτένιζε αρκετά!
Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε... Προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα να μείνουν στο ίδιο κλουβί (όσο μεγάλο κι αν ήταν). Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι το φαγητό, ο Μάριος είναι αδύνατος και αδιαφορούσε πάντα για το φαγητό. Ο Κάρλο τρελαίνεται όταν δει φαγητό, θέλει το δικό του θέλει και του Μάριου... Ο Μάριος έμενε νηστικός όση ώρα έμεναν στο ίδιο κλουβί.
Ζουν πια σε ζευγαρώστρα με χώρισμα.
Καθημερινά περνούν πολλή ώρα εκτός κλουβιού, τρώνε (εκτός κλουβιού δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα) και παίζουν.
Αυτή είναι η προσπάθεια γνωριμίας τους, ελπίζω κάποιοι να βοηθηθούν διαβάζοντας την
είναι διαφορετικά τα παιδάκια σου Σίσσυ μου! Έχεις σε κάποιο αδυναμία; 
