Κι αυτή η τσαχπινιά στο βλέμμα του που δεν παίζεται με τίποτα. Ενας γόης, ενας φτερωτός Δον Ζουάν, ένας Ροδόλφο Πεπερονίνο ο μικρός Πιπεράκος. :D
Φιλιά πολλά και χάδια περισσότερα!
Aπαντώντας σ' αυτο και εχοντας χύσει δάκρυα απο τα γελια βλεποντας τον Ερνέστο να πεταει ειναι οντως αξιοπρόσεκτα. Κοβουν ταχύτητα στον αέρα, στρίβουν μένοντας εντελώς ακίνητα για λίγο, εχουν απίστευτη γρηγοράδα σκέψης για να αποφύγουν εμπόδιο (μου εχει κανει κατι επιτόπιες ντριπλες εμένα στο χωλ ο μικρος που εχασα τη μπάλα
) μπορουν να γυρισουν το μπρος-πισω χωρις σχεδον προσπάθεια. Απίστευτο να το βλέπεις και πανέμορφο.
Εκεί που εχουνε γελιο ομως ειναι οταν περπατανε
Σαρλο σκέτοι.