Εδώ και λίγες ημέρες, το νέο μου ζευγάρι, ο Τιραμόλα (το παπαγαλάκι με το νέφτι στον πισινό του :) και η Ασπρούλα (το παπαγαλάκι άγαλμα-το ονόμασα έτσι επειδή σχεδόν όλη την ημέρα κάθεται σε ένα μόνο σημείο στο κλουβί), παίρνουν κάποιες φορές, κατά την διάρκεια της ημέρας, μία στάση παράξενη, που με κάνει να αισθάνομαι δέος.
Συγκεκριμένα, ο Τιραμόλα γέρνει το κεφαλάκι του και το ακουμπά μπροστά στο στήθος της Ασπρούλας και κάτω από το λαιμό της και μένουν έτσι ακίνητα και τα δύο, για αρκετή ώρα.
Επαναλαμβάνω...ακίνητα και τα δύο και το λέω αυτό επειδή γνωρίζω, ότι παρόμοια στάση χρησιμοποιούν όταν θέλει να καθαρίσει το ένα, το κεφαλάκι του άλλου. Ο Τιραμόλα μάλιστα έχει και τα μάτια του κλειστά.
Επειδή δε ο Τιραμόλα, είναι και μικρότερος σε όγκο, το κεφαλάκι του σχεδόν χάνεται κάτω από τον λαιμό της Ασπρούλας, έτσι που θυμίζουν μία μητέρα με το μωρό της, στην αγκαλιά της, που θέλει με αυτόν τον τρόπο να το προστατέψει
Είναι απερίγραπτα συγκινητική και τρυφερή αυτή τους η στάση.
Προσπάθησα να βγάλω φωτογραφία, αλλά μόλις δούνε την μηχανή αποχωρίζονται.
Συγκεκριμένα, ο Τιραμόλα γέρνει το κεφαλάκι του και το ακουμπά μπροστά στο στήθος της Ασπρούλας και κάτω από το λαιμό της και μένουν έτσι ακίνητα και τα δύο, για αρκετή ώρα.
Επαναλαμβάνω...ακίνητα και τα δύο και το λέω αυτό επειδή γνωρίζω, ότι παρόμοια στάση χρησιμοποιούν όταν θέλει να καθαρίσει το ένα, το κεφαλάκι του άλλου. Ο Τιραμόλα μάλιστα έχει και τα μάτια του κλειστά.
Επειδή δε ο Τιραμόλα, είναι και μικρότερος σε όγκο, το κεφαλάκι του σχεδόν χάνεται κάτω από τον λαιμό της Ασπρούλας, έτσι που θυμίζουν μία μητέρα με το μωρό της, στην αγκαλιά της, που θέλει με αυτόν τον τρόπο να το προστατέψει
Είναι απερίγραπτα συγκινητική και τρυφερή αυτή τους η στάση.
Προσπάθησα να βγάλω φωτογραφία, αλλά μόλις δούνε την μηχανή αποχωρίζονται.
