Καλησπέρα σε όλους τους πτηνογονείς,
Επανέρχομαι με ένα θέμα, που αν και πήρε μικρή έκταση λόγω της μικρότερης ανάγκης παλιότερα, με τον καιρό έγινε φλέγον. Αγοράσαμε ένα μικρό (3 μηνών ταισμένο στο χέρι) Africa - Ιndia Ringneck (άγνωστο ακόμα) προ 1 μηνός. Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία μας μέχρι στιγμής, μπορούν να ρίξουν μια ματιά εδώ. Ένα πουλάκι ήσυχο, που από το χέρι του εκτροφέα καθόταν στο δικό μας χέρι άνετα, με ελάχιστες ενδείξεις για "επιθέσεις" (δαγκώματα) όπως το αποκαλώ.
Με το καιρό, αρχίσαμε να ακούμε μικρά κραξιματάκια αλλά χαρήκαμε, καθώς το βιώσαμε σαν μια πρώιμη μορφή επικοινωνίας. Εξοπλίσαμε το κλουβί κατάλληλα, ακολουθώντας επι γράμμα τις εκπληκτικές συμβουλές των μελών του φόρουμ και φροντίσαμε συχνά, να αλλάζουμε την διαρρύθμιση του χώρου του ώστε να μην βαριέται (παιχνίδια, εξοπλισμός, αλλαγή θέσης). Στο φαγητό και στις πρώτες δοκιμές αυτού, τα πήγαμε καλά αφού δεν δείξαμε να μην προτιμάμε κάτι από αυτά που μας έδωσαν.
Το κύριο θέμα είναι, ότι το τελευταίο καιρό (περίπου 15 μέρες τώρα), ο μικρός ξεκίνησε καθημερινά, σε μία βάση 08:00 - 09:00 και 15:00 - 16:00, να κράζει ασταμάτητα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να ενοχληθούμε εμείς αλλά και οι γύρω μας. Από την εκτενή έρευνα που έκανα, τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα φόρουμ, βρήκα και διάβασα άρθρα αντίστοιχης θεματολογίας από ιδιοκτήτες INR οι οποίοι αντιμετώπιζαν επίσης πρόβλημα. Οι κυριότερες πηγές ανέφεραν πως "ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσεις μια συμπεριφορά που δεν σε ικανοποιεί, είναι να μην την ενθαρρύνεις". Με γνώμονα ότι τα ΙRN είναι πουλιά που προσπαθούν με κάθε τρόπο να "τραβήξουν" την προσοχή σου, το απέδωσα και εγώ εκεί αφού άπαξ και ασχολιόμασταν μαζί του (ποικιλοτρόπως) ακολουθούσε η παύση του θορύβου.
Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε οικογενειακώς, να μην ενθαρρύνουμε άλλο αυτή την συμπεριφορά αγνοόντας τη, δίνοντας κίνητρο στο μικρό να καταλάβει πως με το κράξιμο δεν θα έχει το αποτέλεσμα που θέλει. Η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα ήταν σχετικά ικανοποιητικό αφού η χρονική διάρκεια του κραξίματος μειώθηκε αισθητά. Το θέμα είναι ότι σύντομα θα επανέλθουμε στο τόπο κατοικίας μας, όπου και εγώ αν ήμουν γείτονας δεν θα ήθελα να ακούω ρολόι στις 15:00 ένα πουλί να κάνει ένα τέτοιο θόρυβο.
Παρατηρούμε ταυτόχρονα, γενικά αλλαγές συμπεριφοράς αφού ο μικρός δεν θέλει να καθίσει στο δάχτυλο αφού είτε προτιμάει να πετάξει και να πέσει στο πάτωμα (ψαλιδισμένα φτερά) είτε να σκαρφαλώσει επάνω μου εως ότου να καταλήξει στον ώμο. Επίσης, συνεχίζουμε να δίνουμε μάχη, κάθε φορά που θέλουμε να τον βγάλουμε από το κλουβί, αφού επιτίθεται και αναγκαστικά, επιλέγουμε να του δώσουμε κάτι να μασάει ώστε να τον βγάλουμε έξω. Τουλάχιστον πλέον, όταν βγούμε δεν "προσπαθούμε" να πετάξουμε προς το κλουβί, αφού αποδεχθήκαμε ότι δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Πτηνογονεικοί προβληματισμοί σχετικά με την εξέλιξη του θέματος. Άραγε είναι απλά συμπτώματα ηλικίας που θα περάσουν, όπως γίνεται και με τα δικά μας μωρά; Θα περιμένω τα σχόλια σας και φυσικά τις συμβουλές σας.
Ευχαριστώ πολύ,
Stefania
Επανέρχομαι με ένα θέμα, που αν και πήρε μικρή έκταση λόγω της μικρότερης ανάγκης παλιότερα, με τον καιρό έγινε φλέγον. Αγοράσαμε ένα μικρό (3 μηνών ταισμένο στο χέρι) Africa - Ιndia Ringneck (άγνωστο ακόμα) προ 1 μηνός. Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία μας μέχρι στιγμής, μπορούν να ρίξουν μια ματιά εδώ. Ένα πουλάκι ήσυχο, που από το χέρι του εκτροφέα καθόταν στο δικό μας χέρι άνετα, με ελάχιστες ενδείξεις για "επιθέσεις" (δαγκώματα) όπως το αποκαλώ.
Με το καιρό, αρχίσαμε να ακούμε μικρά κραξιματάκια αλλά χαρήκαμε, καθώς το βιώσαμε σαν μια πρώιμη μορφή επικοινωνίας. Εξοπλίσαμε το κλουβί κατάλληλα, ακολουθώντας επι γράμμα τις εκπληκτικές συμβουλές των μελών του φόρουμ και φροντίσαμε συχνά, να αλλάζουμε την διαρρύθμιση του χώρου του ώστε να μην βαριέται (παιχνίδια, εξοπλισμός, αλλαγή θέσης). Στο φαγητό και στις πρώτες δοκιμές αυτού, τα πήγαμε καλά αφού δεν δείξαμε να μην προτιμάμε κάτι από αυτά που μας έδωσαν.
Το κύριο θέμα είναι, ότι το τελευταίο καιρό (περίπου 15 μέρες τώρα), ο μικρός ξεκίνησε καθημερινά, σε μία βάση 08:00 - 09:00 και 15:00 - 16:00, να κράζει ασταμάτητα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να ενοχληθούμε εμείς αλλά και οι γύρω μας. Από την εκτενή έρευνα που έκανα, τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα φόρουμ, βρήκα και διάβασα άρθρα αντίστοιχης θεματολογίας από ιδιοκτήτες INR οι οποίοι αντιμετώπιζαν επίσης πρόβλημα. Οι κυριότερες πηγές ανέφεραν πως "ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσεις μια συμπεριφορά που δεν σε ικανοποιεί, είναι να μην την ενθαρρύνεις". Με γνώμονα ότι τα ΙRN είναι πουλιά που προσπαθούν με κάθε τρόπο να "τραβήξουν" την προσοχή σου, το απέδωσα και εγώ εκεί αφού άπαξ και ασχολιόμασταν μαζί του (ποικιλοτρόπως) ακολουθούσε η παύση του θορύβου.
Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε οικογενειακώς, να μην ενθαρρύνουμε άλλο αυτή την συμπεριφορά αγνοόντας τη, δίνοντας κίνητρο στο μικρό να καταλάβει πως με το κράξιμο δεν θα έχει το αποτέλεσμα που θέλει. Η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα ήταν σχετικά ικανοποιητικό αφού η χρονική διάρκεια του κραξίματος μειώθηκε αισθητά. Το θέμα είναι ότι σύντομα θα επανέλθουμε στο τόπο κατοικίας μας, όπου και εγώ αν ήμουν γείτονας δεν θα ήθελα να ακούω ρολόι στις 15:00 ένα πουλί να κάνει ένα τέτοιο θόρυβο.
Παρατηρούμε ταυτόχρονα, γενικά αλλαγές συμπεριφοράς αφού ο μικρός δεν θέλει να καθίσει στο δάχτυλο αφού είτε προτιμάει να πετάξει και να πέσει στο πάτωμα (ψαλιδισμένα φτερά) είτε να σκαρφαλώσει επάνω μου εως ότου να καταλήξει στον ώμο. Επίσης, συνεχίζουμε να δίνουμε μάχη, κάθε φορά που θέλουμε να τον βγάλουμε από το κλουβί, αφού επιτίθεται και αναγκαστικά, επιλέγουμε να του δώσουμε κάτι να μασάει ώστε να τον βγάλουμε έξω. Τουλάχιστον πλέον, όταν βγούμε δεν "προσπαθούμε" να πετάξουμε προς το κλουβί, αφού αποδεχθήκαμε ότι δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Πτηνογονεικοί προβληματισμοί σχετικά με την εξέλιξη του θέματος. Άραγε είναι απλά συμπτώματα ηλικίας που θα περάσουν, όπως γίνεται και με τα δικά μας μωρά; Θα περιμένω τα σχόλια σας και φυσικά τις συμβουλές σας.
Ευχαριστώ πολύ,
Stefania
