Αγχώθηκα αρκετά, αλλά εδώ και 5 λεπτά ο μικρός ο Τιραμόλα είναι μέσα στο καινούργιο του σπίτι (κλουβί), μετά από 5 ολόκληρες ώρες. Αυτή την στιγμή τρώει, άν και είναι λίγο σοκαρισμένος ακόμη και δεν με αφήνει να τον πλησιάσω. Θα ξανασυνηθίσει όμως σίγουρα.
Άν δεν "βοηθούσα" δεν ξέρω πότε θα κατέβαινε από μόνος του.
Πήγα στην κουζίνα, αποφασισμένος να τελειώσει αυτή η ιστορία. Μετά από λίγο κατέβηκε πιο χαμηλά, στο καπάκι του απορροφητήρα. Του έτεινα μία πατήθρα, ανέβηκε σε αυτή, αλλά μόλις τον πλησίασα στην πόρτα του νέου κλουβιού, ξαναέφυγε.
Προσπάθησα εκ νέου με την πατήθρα, αλλά αυτή την φορά, τον έβαλα μπροστά στην πόρτα του παλιού του κλουβιού, οπότε και μπήκε μέσα.
Έβαλα τα κλουβιά πόρτα-πόρτα αλλά δεν έλεγε να μετακομίσει.
Αποφάσισα τότε να κάνω αυτό που πριν φοβόμουν να κάνω. Έβαλα το χέρι στο κλουβί τον έπιασα και τον έβαλα στο μεγάλο κλουβί.
Δόξα τω Θεώ, δεν ήταν τόσο επίφοβο όπως νόμιζα, απέκτησα αυτή την εμπειρία και ησύχασα και από αυτό το "ταμπού" που είχα.
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά η Τζιτζίκα, άρχισε να μισομπαίνει σήμερα στην φωλιά και να κουρνιάζει στην πατήθρα της και όταν και αν βγούνε πουλάκια, δεν θα φοβάμαι πλέον να τα πιάσω.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού