Καλημέρα σε όλους και καλό μήνα, έστω και λίγο καθυστερημένα.
Πριν από έναν χρόνο σαν σήμερα, ο καλός μας κ. Μάκης μου χάρισε έναν μικρούλη παρδαλό καναρινάκο που βάφτισα Τιμολέων! Τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή, ήταν τόσο χαριτωμένος κι όμορφος. Και από την φωνούλα του φαίνοταν ότι θα γίνει τραγουδιστής μέγας. Του Αγ. Πνεύματος όμως (μόλις 11 μέρες μετά στις 16.6) αποφάσισε ότι δε του άρεσε μαζί μας και σήκωσε την συρόμενη πόρτα του κλουβιού του η οποία μάγκωσε 3-4 πόντους από κει που κλείνει και την κοπάνησε. Μέσα σε κλαυθμό και οδηρμό συν το σοκ μου, τον είδα σε ένα δεντράκι από τα πολλά που έχουμε στο μπαλκόνι. Πήγα να τον πιάσω με βρεγμένη πετσέτα κι έφυγε. Ανεβαίνω στο πιο πάνω μπαλκόνι κι είχε καθίσει ψηλά στην γιούκα, ακριβώς στο άνοιγμα που κάνουν οι δύο τέντες. Τον κουκουλώνω με την πετσέτα και πριν προλάβω να την κλείσω φεύγει από κάτω και πάει στην αροκάρια έξω-έξω, στην δεξιά γωνία. Ήθελα να τον βρέξω αλλά ήταν πάνω από το κενό και φοβόμουν μήπως πέσει και σκοτωθεί. Αλλά είπα να το κάνω, δεν είχα άλλη ελπίδα. Πριν όμως ανοίξω καλά-καλά την βρύση πέταξε... Έψαξα παντού, χτύπησα στις γειτονικές πολυκατοικίες αλλά το ψυχουλάκι δεν βρέθηκε. Ειδοποίησα όλα τα μαγαζιά σε ακτίνα δύο τετραγώνων αν ακούσουν κάτι να μου πουν αλλά τίποτα δεν έγινε.
Μου έχει μείνει πραγματικά αξέχαστο και προσπαθώ να πιστέψω ότι κάποιος καλός άνθρωπος κατάφερε να το πιάσει και το φροντίζει. Γιατί όταν συνειδητοποιώ ότι μάλλον πέθανε από δίψα μόνο και τρομαγμένο, η καρδιά μου σφίγγεται τόσο και νιώθω απαίσια.. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήταν δικό μου το λάθος.. Τον έβλεπα ανήσυχο να χοροπηδάει πάνω κάτω στο κλουβί αλλά θεώρησα ότι ήταν απλά από την αλλαγή περιβάλλοντος.. Είμαι απαράδεκτη..
Γεια σου μικρούλη μου, μας έχεις λείψει πραγματικά πολύ.. ☹
Πριν από έναν χρόνο σαν σήμερα, ο καλός μας κ. Μάκης μου χάρισε έναν μικρούλη παρδαλό καναρινάκο που βάφτισα Τιμολέων! Τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή, ήταν τόσο χαριτωμένος κι όμορφος. Και από την φωνούλα του φαίνοταν ότι θα γίνει τραγουδιστής μέγας. Του Αγ. Πνεύματος όμως (μόλις 11 μέρες μετά στις 16.6) αποφάσισε ότι δε του άρεσε μαζί μας και σήκωσε την συρόμενη πόρτα του κλουβιού του η οποία μάγκωσε 3-4 πόντους από κει που κλείνει και την κοπάνησε. Μέσα σε κλαυθμό και οδηρμό συν το σοκ μου, τον είδα σε ένα δεντράκι από τα πολλά που έχουμε στο μπαλκόνι. Πήγα να τον πιάσω με βρεγμένη πετσέτα κι έφυγε. Ανεβαίνω στο πιο πάνω μπαλκόνι κι είχε καθίσει ψηλά στην γιούκα, ακριβώς στο άνοιγμα που κάνουν οι δύο τέντες. Τον κουκουλώνω με την πετσέτα και πριν προλάβω να την κλείσω φεύγει από κάτω και πάει στην αροκάρια έξω-έξω, στην δεξιά γωνία. Ήθελα να τον βρέξω αλλά ήταν πάνω από το κενό και φοβόμουν μήπως πέσει και σκοτωθεί. Αλλά είπα να το κάνω, δεν είχα άλλη ελπίδα. Πριν όμως ανοίξω καλά-καλά την βρύση πέταξε... Έψαξα παντού, χτύπησα στις γειτονικές πολυκατοικίες αλλά το ψυχουλάκι δεν βρέθηκε. Ειδοποίησα όλα τα μαγαζιά σε ακτίνα δύο τετραγώνων αν ακούσουν κάτι να μου πουν αλλά τίποτα δεν έγινε.
Μου έχει μείνει πραγματικά αξέχαστο και προσπαθώ να πιστέψω ότι κάποιος καλός άνθρωπος κατάφερε να το πιάσει και το φροντίζει. Γιατί όταν συνειδητοποιώ ότι μάλλον πέθανε από δίψα μόνο και τρομαγμένο, η καρδιά μου σφίγγεται τόσο και νιώθω απαίσια.. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήταν δικό μου το λάθος.. Τον έβλεπα ανήσυχο να χοροπηδάει πάνω κάτω στο κλουβί αλλά θεώρησα ότι ήταν απλά από την αλλαγή περιβάλλοντος.. Είμαι απαράδεκτη..
Γεια σου μικρούλη μου, μας έχεις λείψει πραγματικά πολύ.. ☹
