Τι να πεις σε αυτές τις περιπτώσεις....είναι κρίμα, φαίνεται άδικο, αλλά και την εναλλακτική δεν την ξέρουμε...δλδ αν η ασθένεια είχε προχωρήσει τόσο πολύ που το πουλί θα ταλαιπωριόταν έντονα ή μπορεί και να ζούσε μια κόλαση παρατεταμένη....ίσως εκεί που πήγε η ψυχούλα του να είναι καλύτερα, στο επόμενο στάδιο δλδ, ίσως, ακόμη κι αν το επόμενο στάδιο είναι η ανυπαρξία (ή η έλλειψη συνείδησης / αυτοπροσδιορισμού, ό,τι κι αν είναι η συνείδηση για το όποιο πλάσμα), ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να είναι καλύτερο από μια βασανιστική κατάσταση...
Τώρα πιστεύω ότι το πιο ωφέλιμο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να μην διστάσεις να υιοθετήσεις ένα άλλο πουλάκι. Θα είναι καλό και για εσένα και για αυτό. Όχι ότι θα αντικαταστήσεις το Κουτσούνι σου, αυτό θα παραμείνει για πάντα μέσα σου και σιγά - σιγά, το πιθανότερο είναι να αρχίσεις (λίγο αργότερα βέβαια) να ανακαλείς ευχάριστες μνήμες. Αλλά αν πάρεις κάποιο άλλο πουλάκι, φροντίζοντάς το, θα διοχετευτείς κι εσύ μέσα από αυτό, άσε που και το προς το παρόν άγνωστο πουλάκι, θα είναι τυχερό που θα το αγαπάς και θα το νοιάζεσαι.
Δεν είναι απαραίτητο να πάρεις κάποιο πουλί του ιδίου είδους, αλλά αν τελικά το αποφασίσεις για άλλο είδος, επέλεξε ένα με το οποίο θα μπορείς να δημιουργήσεις μια σχέση αλληλεπίδρασης, άνεσης και συντροφικότητας τουλάχιστον παραπλήσιου επιπέδου με αυτήν που είχες, αν όχι ανώτερου. Και αν προβείς σε μια ανάλογη ενέργεια, τότε τουλάχιστον για τον φόβο των Ιουδαίων (αναρωτιέμαι τώρα από που βγαίνει αυτή η έκφραση που συνέχεια τη λέω), πέταξε τα πάντα που είχες...κλουβί, τροφές, και ό,τι άλλο συσχετιζόταν με το μπάτζι σου και πάρε νέα.
