Γενικά Έχασα το κοκατίλ μου από ένα σκύλο

[Μαρία Κ.]

Πονάω πολύ ! Έχασα το κοκατιλ μου από ένα σκύλο...2 μισή μήνες το είχα. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που είδα.ήταν μόλις 4 μισή μηνών πουλακι.

 

[GreekMan72]

Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου..

 

[fortunatos]

πώς; Κρίμα!

 

[Stavros]

Λυπάμαι Μαρία. Πώς έγινε, που; Το σκυλί δικό σου ή ξένο;

 

[Μαρία Κ.]

Το πουλάκι είχε δεθεί πολύ μαζί μου φώναζε το πρωί να το πάρω στον ώμο μου... Ξέγνοιαστη εγώ λόγω των κομμένων φτερών όταν το αγόρασα το επερνα στον ώμο μου και περπατούσα στην αυλή.2 μήνες τώρα ποτέ δεν είχε κάνει αυτό που έκανε χτες.έκανε μια μεγάλη πτήση 6 μέτρων αφού δεν πίστευα πως ήταν το δικό μου όταν πέταξε... Και βγήκε στο δρόμο.στο δρόμο υπάρχουν σκυλιά της γειτονιάς ένα από αυτό το έβαλε στο στόμα του.η πόρτα της αυλής ήταν κλειδωμένη...άρχισα να ουρλιάζω έφυγα από τα λογικά μου δεν έβλεπα μπροστά μου δεν μπορούσα να δω από το σοκ που έπαθα. Τι να σας πω άλλο 5 λεπτά ο άντρας μου προσπαθούσε να με συνεφέρει ήμουν εκτός εαυτού, θυμάμαι μόνο το κοκατιλ να φωνάζει στο στόμα του σκύλου. Τρέμω και μόνο που τα γράφω. Δεν το ξαναείδα. Ο άντρας μου το πήρε νεκρό. Μου είπε πως δεν είχε αίματα. Μάλλον θα έφυγε από ανακοπη. Τι να σας πω δεν ξέρω νομίζω πως ζω έναν εφιάλτη και θα ξυπνήσω δεν μπορεί να μου συνέβη αυτο

 

[Stavros]

Προσπάθησε να ηρεμήσεις. Είναι τραγικό το περιστατικό αλλά πέρασε. Ας προσπαθήσουμε μέσα από αυτή τη συζήτηση να βγάλουμε κάτι θετικό για το μέλλον που θα βοηθήσει εκτός από εσένα και τους αναγνώστες μας.

λόγω των κομμένων φτερών

Ποιος συνέστησε το κόψιμο των φτερών;

 

[Giorgos_finches]

Κρίμα... λυπάμαι

 

[mioannou]

Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου... Να είσαι σίγουρη πως πολλοί εδώ καταλαβαίνουμε πως νιώθεις...
Δυστυχώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα είναι ζωάκια και δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις κινήσεις τους, που γίνονται ενστικτωδώς τις περισσότερες φορές...

 

[Elenie]

Λυπάμαι παρα πολύ για την απώλειά σου. Ειλικρινά. Η ηρεμία και η ψυχραιμία θα ερθουν με το καιρό. Ακόμα ποναει και το καταλαβαίνω, δεν είναι εύκολο.

 

[ianos]

Μαρία πού μένεις; Είναι τρομακτικό αυτό που συνέβη, πραγματικά φρικιαστικό. Και πονάει πολυ, ξέρω... Μια φορά μου είχαν χαρίσει 2 κοτοπουλάκια 2 ημερών. Τα μεγάλωνα στην κουζίνα του σπιτιού μου, διότι δεν τολμούσα να τα αφήσω στο μπαλκόνι με τον κίνδυνο να τους επιτεθούν π.χ. καρακάξες. Πέρασε ένας μήνας και είπα να πάω ΣΚ στο εξοχικό μου. Εκεί τάιζα αδέσποτες γάτες. Και είχα τη φαεινή ιδέα να τα βγάλω... Βόλτα. Ήμουν ήδη 40 ετών, και όμως δεν το σκέφτηκα; υπερεκτιμησα τον εαυτό μου; υποτίμησα τα ένστικτα; ακόμα δεν ξέρω. Τη μια στιγμή το χάιδευα, την άλλη το μικρό μου ήταν από τον λαιμό αρπαγμενο στο στόμα μιας γάτας ( μου), στο χέρι μου και στο στόμα της ταυτόχρονα, εγώ ήδη τα έβλεπα όλα σε αργή κίνηση, χωρίς ήχο, καρέ - καρέ, ξέρεις ότι η αίσθηση του χρόνου επιμηκύνεται σε κάποιους, αν όχι σε όλους τους ανθρώπους, η γάτα είχε πηδήξει πίσω από την πλάτη μου, πάνω από τον αριστερό μου ώμο, όπως ο ίδιος ήμουν ανακουρκουδα σκυμμένος και κρατώντας στο ένα μου χέρι το πουλί, ενώ με το άλλο το χάιδευα, κι έπειτα όλα άρχισαν να κινούνται με αστραπιαία ταχύτητα...η γάτα που είχε αποσπάσει το κοτοπουλάκια μου από τη χούφτα μου, τα μάτια μου και το σώμα μου καθώς ήδη έτρεχα ξοπισω της, αυτή που πήδαγε τα κάγκελα των διπλανών σπιτιών ταχύτατα και με άνεση, ενώ το κεφαλάκι του κρεμόταν ταλαντευόμενο στα δόντια της, κι εγώ να ασθμαίνω με όλη μου τη δύναμη και να πηδάω επίσης τις μάντρες, μάλλον μουγκριζοντας, το μωρό μου 4 ετών να το ακούω να κλαψουρίζει από μακριά ( ήμουνα ήδη μακρυά) και στην τελική να ψάχνω εναγωνίως ποιους ξέρει πόση ώρα, έξαλλος από οργή, μέσα σε χόρτα, σε κάθε σπιθαμή και τίποτα να μην βρίσκω.
Σε καταλαβαίνω και ήδη νιώθω πολυ άσχημα για το πουλάκι σου που χάθηκε.
Κατά μία έννοια δεν θα το ξεπεράσεις σύντομα, μόνο η θύμησή του θα σε ταράζει. Κατά μία άλλη έννοια όμως και δεδομένου ότι πρέπει, οφείλουμε να ζούμε, θα το αποδεχτείς, αφενός γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο να γίνει, αφετέρου διότι θα πρέπει να.ζήσεις, υγιής και με δύναμη, ώστε, αν το θέλεις, να μπορέσεις κάποια στιγμή να δώσεις όλην αυτή την τρυφερότητα σε κάποια άλλη ζωντανή, ενδεχομένως και πετουμενη, ύπαρξη, όλα αυτά που έδινες κι ακόμα περισσότερα, όσα δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσεις...
Λυπάμαι πολυ..

 

[Μαρία Κ.]

Το κόψιμο των φτερών το είχε κάνει αυτός που το πήρα...ήταν κάτι που δεν το επιθυμούσα... Το είχα κλείσει μικρό το πουλάκι και περίμενα να απογαλακτιστει για να το πάρω, δεν τον ενημέρωσα πως ήταν κάτι που δεν ήθελα. Αν δεν ειχαν κοπεί τα φτερά δεν θα το έβγαζα ποτέ στην αυλή.
[automerge]1567150260[/automerge]
Αυτή τι στιγμή είμαι εκτός Αθηνών.λείπω για καλοκαίρι... Τον σκύλο τον τάιζα χρόνια στο σπίτι μου.χτυπιομουν στην πόρτα και με εγραψε κανονικότητα. Δεν έδωσε καν σημασία στα ουρλιαχτά μου. Αυτό δεν θα το σηκώσω ποτέ. Να χάσω το κοκατιλ μου από κάτι που τάιζα με τα χέρια μου

 

[ianos]

Δυστυχώς, και αναλόγως του κοψίματος των φτερών αλλά και του χρόνου που μεσολαβεί από το κόψιμο, σε μερικές περιπτώσεις το πουλάκι μπορεί να φύγει για λίγα μέτρα.

 

[fortunatos]

Πω ρε συ... Τραγικό ☹
Γενικά με κομμένα φτερά ή μη, τα πουλάκια ή στο κλουβί ή στο σπίτι με πόρτες και παράθυρα κλειστά.

 

[Γιαννης17]

Μαρία λυπάμαι αφάνταστα. Έχω βιώσει κάτι ανάλογο μερικές φορές. Δυστυχώς οι γάτες και τα σκυλιά πάντα θα έχουν μέσα τους το ένστικτο του κυνηγιού, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό πέρα από το να παίρνουμε μέτρα ασφαλείας. Δεν φταίει κάπου το σκυλί, θα ηρεμήσεις και με τον καιρό θα το ξεχάσεις.

 

[ζιζι]

Λυπάμαι πραγματικά γι αυτό που έζησες. Ασφαλώς και δεν φταίει ο σκύλος. Αυτά είναι ένστικτα και δεν αλλάζουν όση ευγνωμοσύνη ή αγάπη κι αν νιώθει για εσένα. Δέκα χρόνια ζούμε στο ίδιο σπίτι με τον σκύλο μου, τον εμπιστεύομαι απόλυτα αλλά και πάλι δεν θα άφηνα τα πουλιά ελεύθερα στο ίδιο δωμάτιο μαζί του.
Με κομμένα ή όχι φτερά είναι επικίνδυνο να βγαινουξ εκτός σπιτιού. Το κακό δεν αργεί να γίνει. Κι αν δεν ήταν ο σκύλος, μπορεί να τρομαζε από κάποιον ήχο, να πετούσε, να χανόταν και να είχε πάλι την ίδια κατάληξη. Πάρε τον χρόνο σου, κι αργότερα ίσως ένα άλλο πουλάκι να σε κάνει να νιώσεις πολύ καλύτερα.

 

[Sissy]

Ειλικρινά λυπάμαι πολύ για το φρικτό τέλος του μικρού σου φίλου και τις τραγικές στιγμές που πέρασες και περνάς Μαρία...
Είθε η ψυχή σου να βρει σύντομα την ηρεμία-ισορροπία και να καταφέρεις να συγχωρήσεις το πλάσμα (σκύλο) που με αγάπη φρόντιζες, διότι την πράξη του δικαιολογεί η φύση του...

... Κι έπειτα όλα άρχισαν να κινούνται με αστραπιαία ταχύτητα...η γάτα που είχε αποσπάσει το κοτοπουλάκια μου από τη χούφτα μου, τα μάτια μου και το σώμα μου καθώς ήδη έτρεχα ξοπισω της, αυτή που πήδαγε τα κάγκελα των διπλανών σπιτιών ταχύτατα και με άνεση, ενώ το κεφαλάκι του κρεμόταν ταλαντευόμενο στα δόντια της, κι εγώ να ασθμαίνω με όλη μου τη δύναμη και να πηδάω επίσης τις μάντρες, μάλλον μουγκριζοντας, το μωρό μου 4 ετών να το ακούω να κλαψουρίζει από μακριά ( ήμουνα ήδη μακρυά) και στην τελική να ψάχνω εναγωνίως ποιους ξέρει πόση ώρα, έξαλλος από οργή, μέσα σε χόρτα, σε κάθε σπιθαμή και τίποτα να μην βρίσκω...

Λυπάμαι Γιάννη, η αφήγηση σου μου μεταδίδει την αγωνία, αλλά και τον (μέχρι σήμερα) πόνο σου...
Τραγικές εμπειρίες παιδιά, να μη αξιωθεί κανείς να τις περάσει

 

[Μαρία Κ.]

Ο άντρας μου σκέφτεται στο μέλλον για ringneck παπαγάλο.έχω πάρει 2 κοκατιλ το πρώτο το έχασα πριν 4 χρ από λάθος γιατρού. Το είχα 3μιση χρ. Μου πήρε 4 χρ να ξαναβάλω πουλί στο σπίτι μου και τώρα αυτό;και τόσο σύντομα; Με την καρδιά να ξαναδώσεις συναίσθημα και να πάρεις τέτοιο πόνο;.?δεν εμπιστεύομαι τίποτα. Κοκατιλ ειδικά δεν ξαναβάζω σπίτι μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το ξανακανω

 

[ζιζι]

Ο άντρας μου σκέφτεται στο μέλλον για ringneck παπαγάλο.έχω πάρει 2 κοκατιλ το πρώτο το έχασα πριν 4 χρ από λάθος γιατρού. Το είχα 3μιση χρ. Μου πήρε 4 χρ να ξαναβάλω πουλί στο σπίτι μου και τώρα αυτό;και τόσο σύντομα; Με την καρδιά να ξαναδώσεις συναίσθημα και να πάρεις τέτοιο πόνο;.?δεν εμπιστεύομαι τίποτα. Κοκατιλ ειδικά δεν ξαναβάζω σπίτι μου

Είναι λογικό τώρα που το σκέφτεσαι να μην μπορείς να δεχτείς άλλο πουλάκι, αλλά η αλήθεια είναι ότι βοηθάει πολύ. Πριν έναν χρόνο έχασα το καναρίνι μου με άσχημο τρόπο. Δεν ήθελα να ξαναδώ πουλί στη ζωή μου. Μετά από δύο εβδομάδες μπήκα στο σπίτι μου και βρήκα στο σαλόνι μου ένα μπλε παρροτλετακι, δωρο από τους γονείς μου. Τις πρώτες μέρες δεν ήθελα ούτε καν να το βλέπω. Απλά το φρόντιζα. Δεν πέρασε ούτε μια εβδομάδα και με είχε ήδη τρελάνει. Σήμερα με χορεύει στο ταψί. Δεν θα σε κάνει να ξεχάσεις τα προηγούμενα, αλλά θα νιώσεις πολύ όμορφα συναισθήματα και πάλι.

 

[ianos]

κοκατιλ ειδικά δεν ξαναβάζω σπίτι μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το ξανακανω

Θα συμφωνήσω μαζί σου, μια και ένα κοματιλ ενδεχομένως να σου θυμίζει τα άλλα δύο κοματιλ που χάθηκαν. Όμως από την άλλη πλευρά, είναι τόσο όμορφα πουλάκια, και τόσο μα τόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο, με γλυκιές μα έντονες προσωπικότητες και με την τάση να συνδέονται κα να αλληλεπιδρούν με αυτόν που τα φροντίζει, με αποτέλεσμα το καθένα να είναι τόσο ξεχωριστό και τόσο ο εαυτός του. Να υποθέσω ότι αν το θέμα ήταν το είδος κοματιλ, οι εκτροφείς π.χ. @zack27 , και @vagelis76 , θα είχαν να μας αναφέρουν χιλιάδες άλλα ελκυστικά χαρακτηριστικά. Από την άλλη μεριά βέβαια, τον διάολο τον ξορκίζεις με τον... Διάολο τον ίδιο, αν καταλαβαίνεις τι σου λέω. Εφόσον λοιπόν τα αγάπησες τόσο μα τόσο πολυ, κατα μια οπτική ταιριάζετε πολυ.
Ένα άλλο πολυ σημαντικό ζήτημα πάντως που πιστεύω ότι θα πρέπει να απασχολεί τους ένα δυνάμει φροντιστές ζώων συντροφιάς είναι και. Το προσδόκιμο ζωής του κάθε είδους. Είναι διαφορετικό ας πούμε να μεγαλώσω έναν σκύλο που θα ζήσει πάνω - κάτω 12-14 χρόνια και με τον οποίο θα δημιουργήσω έντονη προσωπική σχέση ( το ίδιο και με κάποιους παπαγάλους) κι αλλιώτικα να ζήσω πολλά πολλά χρόνια με έναν Μακάο. Νομίζω ότι και αυτή η παράμετρος θα πρέπει να σε προβληματίσει στην αναζήτησή σου.
Τέλος θα ήθελα να σου πω να μην κανεις μεν βιαστικές κινήσεις στην απόκτηση ενός φτερωτού, αλλά να προσπαθήσεις να προχωρήσεις σύντομα στην υιοθεσία αυτή, ώστε ο πόνος της απώλειας να μην σε οδηγήσει σε τόσο μοναχικά μονοπάτια, των οποίων η κατάληξη θα είναι η άρνησή σου να διοχετευτείς σε μια νέα αγάπη.

 

[Μαρία Κ.]

Είναι λογικό τώρα που το σκέφτεσαι να μην μπορείς να δεχτείς άλλο πουλάκι, αλλά η αλήθεια είναι ότι βοηθάει πολύ. Πριν έναν χρόνο έχασα το καναρίνι μου με άσχημο τρόπο. Δεν ήθελα να ξαναδώ πουλί στη ζωή μου. Μετά από δύο εβδομάδες μπήκα στο σπίτι μου και βρήκα στο σαλόνι μου ένα μπλε παρροτλετακι, δωρο από τους γονείς μου. Τις πρώτες μέρες δεν ήθελα ούτε καν να το βλέπω. Απλά το φρόντιζα. Δεν πέρασε ούτε μια εβδομάδα και με είχε ήδη τρελάνει. Σήμερα με χορεύει στο ταψί. Δεν θα σε κάνει να ξεχάσεις τα προηγούμενα, αλλά θα νιώσεις πολύ όμορφα συναισθήματα και πάλι.

Πονάω! Πολύ όμως!άδικος τρόπος θανάτου! Μπροστά στα μάτια μου είμαι 48 χρ τέτοιον πόνο από απώλεια δεν έχω ξανανιωσει
[automerge]1567159898[/automerge]

Θα συμφωνήσω μαζί σου, μια και ένα κοματιλ ενδεχομένως να σου θυμίζει τα άλλα δύο κοματιλ που χάθηκαν. Όμως από την άλλη πλευρά, είναι τόσο όμορφα πουλάκια, και τόσο μα τόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο, με γλυκιές μα έντονες προσωπικότητες και με την τάση να συνδέονται κα να αλληλεπιδρούν με αυτόν που τα φροντίζει, με αποτέλεσμα το καθένα να είναι τόσο ξεχωριστό και τόσο ο εαυτός του. Να υποθέσω ότι αν το θέμα ήταν το είδος κοματιλ, οι εκτροφείς π.χ. @zack27 , και @vagelis76 , θα είχαν να μας αναφέρουν χιλιάδες άλλα ελκυστικά χαρακτηριστικά. Από την άλλη μεριά βέβαια, τον διάολο τον ξορκίζεις με τον... Διάολο τον ίδιο, αν καταλαβαίνεις τι σου λέω. Εφόσον λοιπόν τα αγάπησες τόσο μα τόσο πολυ, κατα μια οπτική ταιριάζετε πολυ.
Ένα άλλο πολυ σημαντικό ζήτημα πάντως που πιστεύω ότι θα πρέπει να απασχολεί τους ένα δυνάμει φροντιστές ζώων συντροφιάς είναι και. Το προσδόκιμο ζωής του κάθε είδους. Είναι διαφορετικό ας πούμε να μεγαλώσω έναν σκύλο που θα ζήσει πάνω - κάτω 12-14 χρόνια και με τον οποίο θα δημιουργήσω έντονη προσωπική σχέση ( το ίδιο και με κάποιους παπαγάλους) κι αλλιώτικα να ζήσω πολλά πολλά χρόνια με έναν Μακάο. Νομίζω ότι και αυτή η παράμετρος θα πρέπει να σε προβληματίσει στην αναζήτησή σου.
Τέλος θα ήθελα να σου πω να μην κανεις μεν βιαστικές κινήσεις στην απόκτηση ενός φτερωτού, αλλά να προσπαθήσεις να προχωρήσεις σύντομα στην υιοθεσία αυτή, ώστε ο πόνος της απώλειας να μην σε οδηγήσει σε τόσο μοναχικά μονοπάτια, των οποίων η κατάληξη θα είναι η άρνησή σου να διοχετευτείς σε μια νέα αγάπη.

Από αυτά που μου λες κλαίω! Ειλικρινά έχω την εντύπωση πια πως ότι και να πάρω θα το χάσω έτσι γρήγορα. Και ο τρόπος θανάτου του ήταν φρικαλεος. Εγώ το είδα να το αρπάζει... Εγώ τα είδα όλα... Ο άντρας μου επιμένει να αρχίσω να ψάχνω για ringneck από σήμερα. Που να βρεις και ποιον να εμπιστευτείς;