@jk1980 Eυχαριστουμε, έχουν πέσει όλα μαζί δυστυχώς, την γιαγιά την θάψαμε την δεύτερη μέρα του χρόνου. Τέλος πάντων, άσχετο.
Κοιτάξτε, όλα είναι χημεία, αποτελούμαστε από μόρια και τις αντιδράσεις τους και αυτός είναι ο ορισμός της χημείας ως επιστήμης. Το νερό είναι χημεία. Αυτό που εννοείτε είναι φυσικό vs κατασκευασμένο σε εργαστήριο. Κανένας από τους δύο όρους δεν είναι εγγενώς "καλός" ή "κακός". Το αρσενικό είναι ένα φυσικό μέταλλο αλλά έχει σκοτώσει τόσους βικτωριανούς κυρίους, ενώ ένα σωρό συνθετικές ενώσεις σώζουν ζωές κάθε χρόνο. Το βασικό είναι να ξέρουμε τι μπαίνει στον οργανισμό μας και των δικών μας ανθρώπων/ζώων, έρευνα που αφορά και "φυσικά" και "χημικά" προϊόντα ταυτοχρόνως. Και οι δύο έρευνες έχουν τις δυσκολίες τους. Φυσικά υλικά, όπως ένα κομμάτι ξύλο, είναι συνήθως υπερβολικά σύνθετα για να ξέρουμε ακριβώς τι τα αποτελεί και τι θα μπορούσε να είναι επιβλαβές και σε ποιον. Αυτό δεν ισχύει για συνθετικά προϊόντα, αφού κατασκευάζονται με στανταρ τρόπο. Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν ξέρουμε ενδεχομένως τις παρενέργειες κάποιων ουσιών. Η ΕΕ είναι πολύ αυστηρή με αυτά, και νομίζω το ότι γίνονται σκάνδαλα αποδεικνύει ότι γίνονται έλεγχοι. Εννοείται πάντα υπάρχει ρίσκο, ό,τι και να επιλέξει κανείς. Η σουπιά μπορει να είχε φάει δηλητήριο, οι κατασκευαστές πέλλετ μπορεί να είναι καθάρματα που δεν κάνουν ελέγχους στις συνέπειες των τροφών και ποιος ξέρει τι άλλο. Το βασικό είναι η έρευνα. Και, δυστυχώς, η δοκιμή και το λάθος.
Σχετικά με το ράντισμα, όντως συμβαίνει σε μικρό βαθμό, είτε λόγω ελλιπούς ενημέρωσης, είτε γιατι οι παραγωγοί έκαναν λάθος κατά τα πρώτα στάδια της παραγωγής και τρέχουν να τα διορθώσουν με λιπάσματα και ραντισματα, αλλά ένα βασικό είναι ότι το ράντισμα δεν είναι κακό αν γίνει στην ώρα του. Για την ακρίβεια, υπάρχουν λίστες που υποδεικνύουν πότε πρέπει να γίνει κάποιο ράντισμα, ώστε όταν πια φτάσει στον καταναλωτή να έχει διασπαστεί η ουσία (συνήθως από την ηλιακή ακτινοβολία).
Βεβαίως, αν έχουμε χρόνο και αν κι εσείς δεν βαριέστε να διαβάσετε λεπτομέρειες. Να πω κάτι ενδεικτικό πάντως που κι εγώ το έμαθα εχθές. Οι καλλιέργειες στην Αμερική και την ευρώπη διαφέρουν *πάρα* πολύ, κυριως λόγω άνεσης χώρου. Βασικά, μια λοίμωξη φυτού γίνεται συνήθωςτόσο έντονη που περνά στο έδαφος και εφόσον γίνει συγκομιδή, στο χωρ'αφι γίνεται κανονική βιοκτονια. Δεν επιβιώνει τίποτα και δεν μπορεί να φυτρώσει και τίποτα για κάποιο διάστημα. Αρα η μόνη επιλογη που έχει ο παραγωγός είναι να πάει να καλλιεργήσει αλλού. Οι τεραστιες πεδιάδες των ΗΠΑ το επιτρέπουν αυτό, ενώ η στριμωγμένη Ευρώπη όχι. Έτσι εμείς εδώ αναπτύξαμε ποικιλίες με σοβαρή ανθκτικότητα, ενώ στην άλλη μεριά του Ατλαντικού δεν έχουν αυτήν την ανάγκη. Γιαυτο και όσοι προσπάθησαν να πουλήσουν τις φυσικά ακριβώτερες ανθεκτικές ποικιλίες εκεί απέτυχαν παταγωδώς. Εμείς από την άλλη δεν έχουμε την πολυτέλεια. Παρεμπιπτόντως, ιας και το αναφέρατε, δεν είναι γενετικά τροποποιημένες οι ποικιλίες, με την στενή έννοια. Δλδ δεν φτιάχτηκαν σε εργαστήριο, αλλά με προχωρημένες μενδελιανές μεθόδους. Το επόμενο στάδιο είναι τα υβρίδια, και μετά η γενετική τροποποίηση εργαστηρίου όπου κυριολεκτικά κόβει και ράβει κανείς το DNA σε μοριακό επίπεδο. Έγραψα όλο αυτό το κατεβατο διότι οι περισσότερες πηγές που παρατέθηκαν προέρχονται από τις ΗΠΑ, και η διαφορά είναι μεγάλη με εμάς εδώ στην Ευρώπη.
Αυτό ισχύει όχι μόνο για τα μαρούλια αλλά για όλα τα οπωροκηπευτικά.
Οι διαφορές μεταξύ των διαφόρων οπωροκηπευτικών και του σταδίου ανάπτυξής τους είναι χαοτικές. Το λάχανο πχ είναι ακόμα πιο μπροστά από το μαρούλι με υβριδικές ποικιλίες. Αλλά μακρυγορώ και είναι αργά, οπότε σας αφήνω εδώ.