ζιζι
PB Known Member
-"ποια είναι αυτή η κυρία αμυλαση μαμά και γιατί κάνει εσένα να κλαις κι εμένα να πονάω;'
Όλα άρχισαν πριν από 7 μήνες όταν το αγγελούδι μου έμεινε σε μια πανσιόν για δύο μέρες. Επέστρεψε με διάρροια και εμετούς. Για δέκα μέρες πηγαίναμε καθημερινά για ενέσεις και ορο. Η αργή ανάρρωση της με έκανε να φοβηθω και να πάμε για ακτινογραφία που έδειξε πρόβλημα στο πάγκρεας αλλά δεν ηταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για καρκίνο. Την επομένη κάναμε υπέρηχο. Όλα ήταν καθαρά αλλά. Πάντα υπάρχει ένα αλλά! Στην περίπτωση μας έλεγαν ότι επειδή πρόκειται για μεγαλόσωμο ζώο, μπορεί να υπήρχε καρκίνος και να μην φαινόταν στον υπέρηχο. Έπρεπε να κάνουμε μαγνητική τομογραφία. Η μαγνητική τομογραφία όμως χρειάζεται αναισθησία και η αναισθησία σε ένα ηλικιωμένο ζώο με πρόβλημα στην καρδιά είναι ό,τι χειρότερο. Εφόσον το ζώο είχε ήδη αναρρώσει αποφασίσαμε να ελέγχουμε τα ένζυμα αμυλαση-λιπαση με βιοχημικές εξετάσεις κάθε δύο μήνες. Και μέχρι πριν από 3 εβδομάδες ήταν πάντοτε καλές. Την τελευταία φορά όμως η αμυλαση ήταν σχεδόν δύο φορές πάνω από το κανονικό. "δεν πειράζει, εφόσον το σκυλί σου παίζει και τρώει, θα επαναλάβουμε την εξέταση μετά από έναν μήνα". Κι εγώ έτρεμα στην ιδέα ότι μια μέρα "θα πέσει" ξαφνικά. Κι αυτό έγινε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Από την μια μέρα στην άλλη. Τόσο ξαφνικά. Η Ζιζή σταμάτησε να τρώει και να παίζει. Κοιμόταν όλη την ημέρα. Πονούσε, δεν μπορούσε ούτε στον καναπέ να ανέβει. Την φώναζα και δεν ερχόταν. Τη Δευτέρα πήγαμε στην πανεπιστημιακή κλινική. Κάναμε εξετάσεις ούρων και βιοχημικές. Αυξημένη πάλι αυτή η κυρία αμυλαση. Η ακτινογραφία εδειξε το γνωστό μπέρδεμα. Έπρεπε να κάνουμε μαγνητική τομογραφία. Ο καθηγητής ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος και με την υπομονή του μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε μαζί κάτι που φαινομενικά ήταν ακατόρθωτο. Να κάνουμε μαγνητική τομογραφία χωρίς αναισθησία. Όλοι οι φοιτητές μας κοίταζαν από το τζάμι και τραβούσαν βίντεο για τα social media. Θα έδειχναν το ακατόρθωτο και θα έπαιρναν likes, πολλά likes. Θα έδειχναν εμένα που με μαγικό τρόπο μαγνητιζα τη Ζιζή και με το βλέμμα μου μόνο την έκανα να μην κινείται για 4 ολόκληρα λεπτά. Χριστέ μου, πόσο αδιάφοροι και κενοί μπορούμε να γίνουμε εμείς οι άνθρωποι. Ούτε ένας δεν πρόσεξε τι γινόταν μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Ούτε ένας δεν έβλεπε ότι η Ζιζή καθόταν ήσυχη καθόλη τη διάρκεια της εξέτασης επειδή έβλεπε τη μαμά της να κλαίει και να την παρακαλάει, να της υπόσχεται ότι θα είναι δίπλα της σε όλα. Και τα καταφέραμε. Έπρεπε να περιμένουμε 3 ολόκληρες μέρες για τα αποτελέσματα. Κι ενώ τα χρόνια κυλούν σαν αστραπή, κάποιες μέρες κυλούν σαν να περνανε χρόνια.
Έχει τύχει ποτέ να κλάψετε από ευτυχία για κάτι πολύ μικρό; Εχθές ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη όταν την είδα να σηκώνεται και να πηγαίνει στο παράθυρο. Μου έδωσε τόση δύναμη γι αυτό που θα ζούσα σήμερα. Πάντα έλεγα ότι αυτό το πλάσμα μου έμαθε να αγαπάω. Δεν είχα καταλάβει όμως τίποτα. Μέχρι τώρα παρακαλούσα να είναι πάντοτε δίπλα μου. Αυτές τις μέρες όμως ήταν διαφορετικά. Και να που άλλαξα κι εγώ! Και να που συνειδητοποίησα ότι σημασία δεν έχει να είναι δίπλα μου για να μην πονάω εγώ. Σημασία έχει να μην πονάει ό,τι αγαπώ πιο πολύ! Σήμερα πήγα να πάρω τα αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας. Αυτής της μαγνητικής τομογραφίας που πάντοτε φοβόμουν. Ο γιατρός με αγκάλιασε. Δεν περίμενε αυτήν την εξέλιξη. Δεν έχει καρκίνο το αγγελούδι μου. Είναι μια απλή παγκρεατίτιδα. Πήραμε μια σακούλα φαρμακα που θα παίρνει για δύο εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων θα γίνει πάλι το ζουζούνι που πειράζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Το ζουζούνι που κανει τη μανούλα του συνέχεια να χαμογελάει και να πιστεύει στα θαύματα. Γιατί πάντοτε υπάρχει Κάποιος που ακούει τις απελπισμένες παρακλήσεις μας
️️️️
Όλα άρχισαν πριν από 7 μήνες όταν το αγγελούδι μου έμεινε σε μια πανσιόν για δύο μέρες. Επέστρεψε με διάρροια και εμετούς. Για δέκα μέρες πηγαίναμε καθημερινά για ενέσεις και ορο. Η αργή ανάρρωση της με έκανε να φοβηθω και να πάμε για ακτινογραφία που έδειξε πρόβλημα στο πάγκρεας αλλά δεν ηταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για καρκίνο. Την επομένη κάναμε υπέρηχο. Όλα ήταν καθαρά αλλά. Πάντα υπάρχει ένα αλλά! Στην περίπτωση μας έλεγαν ότι επειδή πρόκειται για μεγαλόσωμο ζώο, μπορεί να υπήρχε καρκίνος και να μην φαινόταν στον υπέρηχο. Έπρεπε να κάνουμε μαγνητική τομογραφία. Η μαγνητική τομογραφία όμως χρειάζεται αναισθησία και η αναισθησία σε ένα ηλικιωμένο ζώο με πρόβλημα στην καρδιά είναι ό,τι χειρότερο. Εφόσον το ζώο είχε ήδη αναρρώσει αποφασίσαμε να ελέγχουμε τα ένζυμα αμυλαση-λιπαση με βιοχημικές εξετάσεις κάθε δύο μήνες. Και μέχρι πριν από 3 εβδομάδες ήταν πάντοτε καλές. Την τελευταία φορά όμως η αμυλαση ήταν σχεδόν δύο φορές πάνω από το κανονικό. "δεν πειράζει, εφόσον το σκυλί σου παίζει και τρώει, θα επαναλάβουμε την εξέταση μετά από έναν μήνα". Κι εγώ έτρεμα στην ιδέα ότι μια μέρα "θα πέσει" ξαφνικά. Κι αυτό έγινε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Από την μια μέρα στην άλλη. Τόσο ξαφνικά. Η Ζιζή σταμάτησε να τρώει και να παίζει. Κοιμόταν όλη την ημέρα. Πονούσε, δεν μπορούσε ούτε στον καναπέ να ανέβει. Την φώναζα και δεν ερχόταν. Τη Δευτέρα πήγαμε στην πανεπιστημιακή κλινική. Κάναμε εξετάσεις ούρων και βιοχημικές. Αυξημένη πάλι αυτή η κυρία αμυλαση. Η ακτινογραφία εδειξε το γνωστό μπέρδεμα. Έπρεπε να κάνουμε μαγνητική τομογραφία. Ο καθηγητής ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος και με την υπομονή του μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε μαζί κάτι που φαινομενικά ήταν ακατόρθωτο. Να κάνουμε μαγνητική τομογραφία χωρίς αναισθησία. Όλοι οι φοιτητές μας κοίταζαν από το τζάμι και τραβούσαν βίντεο για τα social media. Θα έδειχναν το ακατόρθωτο και θα έπαιρναν likes, πολλά likes. Θα έδειχναν εμένα που με μαγικό τρόπο μαγνητιζα τη Ζιζή και με το βλέμμα μου μόνο την έκανα να μην κινείται για 4 ολόκληρα λεπτά. Χριστέ μου, πόσο αδιάφοροι και κενοί μπορούμε να γίνουμε εμείς οι άνθρωποι. Ούτε ένας δεν πρόσεξε τι γινόταν μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Ούτε ένας δεν έβλεπε ότι η Ζιζή καθόταν ήσυχη καθόλη τη διάρκεια της εξέτασης επειδή έβλεπε τη μαμά της να κλαίει και να την παρακαλάει, να της υπόσχεται ότι θα είναι δίπλα της σε όλα. Και τα καταφέραμε. Έπρεπε να περιμένουμε 3 ολόκληρες μέρες για τα αποτελέσματα. Κι ενώ τα χρόνια κυλούν σαν αστραπή, κάποιες μέρες κυλούν σαν να περνανε χρόνια.
Έχει τύχει ποτέ να κλάψετε από ευτυχία για κάτι πολύ μικρό; Εχθές ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη όταν την είδα να σηκώνεται και να πηγαίνει στο παράθυρο. Μου έδωσε τόση δύναμη γι αυτό που θα ζούσα σήμερα. Πάντα έλεγα ότι αυτό το πλάσμα μου έμαθε να αγαπάω. Δεν είχα καταλάβει όμως τίποτα. Μέχρι τώρα παρακαλούσα να είναι πάντοτε δίπλα μου. Αυτές τις μέρες όμως ήταν διαφορετικά. Και να που άλλαξα κι εγώ! Και να που συνειδητοποίησα ότι σημασία δεν έχει να είναι δίπλα μου για να μην πονάω εγώ. Σημασία έχει να μην πονάει ό,τι αγαπώ πιο πολύ! Σήμερα πήγα να πάρω τα αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας. Αυτής της μαγνητικής τομογραφίας που πάντοτε φοβόμουν. Ο γιατρός με αγκάλιασε. Δεν περίμενε αυτήν την εξέλιξη. Δεν έχει καρκίνο το αγγελούδι μου. Είναι μια απλή παγκρεατίτιδα. Πήραμε μια σακούλα φαρμακα που θα παίρνει για δύο εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων θα γίνει πάλι το ζουζούνι που πειράζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Το ζουζούνι που κανει τη μανούλα του συνέχεια να χαμογελάει και να πιστεύει στα θαύματα. Γιατί πάντοτε υπάρχει Κάποιος που ακούει τις απελπισμένες παρακλήσεις μας
️️️️
ενας με αμυλαση αλλος με πιεση αλλος εγκεφαλικο
...
Γρήγορα κι ανώδυνα περαστικά στη Ζιζί, είναι τυχερή που σ΄έχει δίπλα της...
