Πριν πολλα χρονια.. Το 1995 για την ακρίβεια, βρηκα και εγω ενα σπουργιτάκι αρσενικό (μαύρος λαιμός στο κατω μερος) στην αυλή μας περικυκλωμένο απο τις γατούλες μας... Πισω απο κατι γλάστρες.
Ευτυχως προλαβα και το έσωσα.
Σκεφτηκα να το πετούσα ξανα στα κεραμίδια, ομως εαν έπεφτε θα το έτρωγαν οι γάτες.
Δεν γνώριζα τιποτα περι οργανώσεων και δεν υπηρχε διαδεδομένο διαδύκτιο την εποχή αυτη.
Θεώρησα αρχικώς σωστο να το μεγαλώσω καπως με σκοπό να το ελευθερώσω στην άγρια φύση.
Με τις συμβουλές γνωστού μου προσώπου που εξ έτρεφε και διεσταυρωνε καναρίνια έμαθα πως να το ταΐζω εγω... Διότι μονο του δεν έτρωγε...
Ετσι με πολυ υπομονη έμαθα να ανοίγω το στόμα του καθε δυο ωρες και βρέχοντας τα δάκτυλά μου καθε φορα έβαζα βαθιά στο στόμα του 10-15 -20 σπορακια σταδιακά ρυζιού ή σταριού (αυτο προτιμούσε μακραν).
Φυσικα το επερνα μαζι μου στην δουλεια για να μπορω να το ταΐζω.
Σε περιπου 20 μερες αρχισε να ανοίγει μονο του το στόμα καθε φορα που έβλεπε πως κρατούσα σποράκι... Ομως δεν έτρωγε ακομη μονο του απο τις ταιστρες.
Ώσπου μια μερα τελείως τυχαία ετρωγα ενα κουλουράκι Θεσσαλονίκης...όπου εβαλα λιγο μεσα στο κλουβί του, αυτο ηταν! Επεσε με μανία πανω του και αρχισε να το τσιμπάει.
Αυτο ηταν... Πλεον έτρωγε μονο του.. Τα παντα... Μήλο αυγό μαρούλι, ψωμάκι μουλιασμένο αλλα και τροφη για πουλάκια.
Τωρα όσον αφορά το πέταγμα:
Απο την αρχη το έμαθα να πετά μεσα στο σπιτι ελεύθερο.
Εξοικειώθηκε σε απίστευτο βαθμό μαζι μου.. Με θεώρησε μαλλον κατι σαν την μαμά του!
Με ακολουθούσε παντου μεσα στο σπιτι (εννοείται με κλειστά παράθυρα και πόρτες)
Τρελαινοταν να Καθετε μεσα στα μαλλιά μου..Ακομη και μεσα στα μανίκια έμπαινε και καθόταν.
Οταν ξάπλωνα ερχόταν στο προσωπο μου και κουρνιάζε κατω απο την μυτη μου.
Έμαθε και τα αλλα μέλη της οικογένειας και εξοικειώθηκε πολυ γρηγορα και με τους υπόλοιπους.
Τρελαινοταν για μπανακι..η μπανιέρα δεν του έφτανε. Και ετσι ιδιως το καλοκαιρι το έβαζα κατω απο την βρύση με ελεγχόμενη ροη και τρελαινόταν με το νερο!
Με αυτην τη εξοικοιωση θεωρήσαμε αδύνατη την ελευθέρωση του... Θεωρήσαμε οτι δεν θα ηξερε να επιβιώσει μονο του πλεον εξω. Και οι καιρικές συνθήκες αλλωστε αλλα και οι διατροφικές θα ηταν ισως απαγορευτικές για αυτο εξω στην φύση.
Ετσι το κρατήσαμε και πηραμε και ενα κανάρινακι για παρεα
Περάσαμε τρομερά υπέροχες στιγμές μαζι του.. Έζησε μαζι μας 13 χρονια!
Ώσπου μια ασθένεια το χτυπησε(δάκρυα στα ματια και θολούρα σαν γλαύκωμα και γενικα σαν κρύωμα κατι)... Ειχαμε μάθει για το κεντρο άγριων πουλιών στην Αίγινα.
Τηλεφωνήσαμε εκει και μας εδωσαν κάποιες συμβουλές επιςης και ενα πόσιμο βιταμινούχο διάλυμα στο νερο.
Ετσι και καναμε..φαινομενικά συνήλθε,
Ομως μια μερα ξαφνικά ειχε μια γρήγορη μεταβολή... Και δεν καταφέραμε να το σώσουμε.., πεθανε στα χερια μου μεσα.. Με ηρεμια!
Δεν θα ξεχάσουμε ποτε το τσουφη μας ουτε και όσοι τον γνωριζαν
Ευτυχως προλαβα και το έσωσα.
Σκεφτηκα να το πετούσα ξανα στα κεραμίδια, ομως εαν έπεφτε θα το έτρωγαν οι γάτες.
Δεν γνώριζα τιποτα περι οργανώσεων και δεν υπηρχε διαδεδομένο διαδύκτιο την εποχή αυτη.
Θεώρησα αρχικώς σωστο να το μεγαλώσω καπως με σκοπό να το ελευθερώσω στην άγρια φύση.
Με τις συμβουλές γνωστού μου προσώπου που εξ έτρεφε και διεσταυρωνε καναρίνια έμαθα πως να το ταΐζω εγω... Διότι μονο του δεν έτρωγε...
Ετσι με πολυ υπομονη έμαθα να ανοίγω το στόμα του καθε δυο ωρες και βρέχοντας τα δάκτυλά μου καθε φορα έβαζα βαθιά στο στόμα του 10-15 -20 σπορακια σταδιακά ρυζιού ή σταριού (αυτο προτιμούσε μακραν).
Φυσικα το επερνα μαζι μου στην δουλεια για να μπορω να το ταΐζω.
Σε περιπου 20 μερες αρχισε να ανοίγει μονο του το στόμα καθε φορα που έβλεπε πως κρατούσα σποράκι... Ομως δεν έτρωγε ακομη μονο του απο τις ταιστρες.
Ώσπου μια μερα τελείως τυχαία ετρωγα ενα κουλουράκι Θεσσαλονίκης...όπου εβαλα λιγο μεσα στο κλουβί του, αυτο ηταν! Επεσε με μανία πανω του και αρχισε να το τσιμπάει.
Αυτο ηταν... Πλεον έτρωγε μονο του.. Τα παντα... Μήλο αυγό μαρούλι, ψωμάκι μουλιασμένο αλλα και τροφη για πουλάκια.
Τωρα όσον αφορά το πέταγμα:
Απο την αρχη το έμαθα να πετά μεσα στο σπιτι ελεύθερο.
Εξοικειώθηκε σε απίστευτο βαθμό μαζι μου.. Με θεώρησε μαλλον κατι σαν την μαμά του!
Με ακολουθούσε παντου μεσα στο σπιτι (εννοείται με κλειστά παράθυρα και πόρτες)
Τρελαινοταν να Καθετε μεσα στα μαλλιά μου..Ακομη και μεσα στα μανίκια έμπαινε και καθόταν.
Οταν ξάπλωνα ερχόταν στο προσωπο μου και κουρνιάζε κατω απο την μυτη μου.
Έμαθε και τα αλλα μέλη της οικογένειας και εξοικειώθηκε πολυ γρηγορα και με τους υπόλοιπους.
Τρελαινοταν για μπανακι..η μπανιέρα δεν του έφτανε. Και ετσι ιδιως το καλοκαιρι το έβαζα κατω απο την βρύση με ελεγχόμενη ροη και τρελαινόταν με το νερο!
Με αυτην τη εξοικοιωση θεωρήσαμε αδύνατη την ελευθέρωση του... Θεωρήσαμε οτι δεν θα ηξερε να επιβιώσει μονο του πλεον εξω. Και οι καιρικές συνθήκες αλλωστε αλλα και οι διατροφικές θα ηταν ισως απαγορευτικές για αυτο εξω στην φύση.
Ετσι το κρατήσαμε και πηραμε και ενα κανάρινακι για παρεα
Περάσαμε τρομερά υπέροχες στιγμές μαζι του.. Έζησε μαζι μας 13 χρονια!
Ώσπου μια ασθένεια το χτυπησε(δάκρυα στα ματια και θολούρα σαν γλαύκωμα και γενικα σαν κρύωμα κατι)... Ειχαμε μάθει για το κεντρο άγριων πουλιών στην Αίγινα.
Τηλεφωνήσαμε εκει και μας εδωσαν κάποιες συμβουλές επιςης και ενα πόσιμο βιταμινούχο διάλυμα στο νερο.
Ετσι και καναμε..φαινομενικά συνήλθε,
Ομως μια μερα ξαφνικά ειχε μια γρήγορη μεταβολή... Και δεν καταφέραμε να το σώσουμε.., πεθανε στα χερια μου μεσα.. Με ηρεμια!
Δεν θα ξεχάσουμε ποτε το τσουφη μας ουτε και όσοι τον γνωριζαν
