Οπως εκανα κ γω μετα την δραπετευση του μπιμπικου μου. Δυστυχως ειναι αναγκαιο κακο. Γιατι ενταξει, εμενα θα μου ελειπε αλλα θα μπορουσα να το ξεπερασω αν ηξερα οτι ηταν καλα. Αλλα δεδομενου οτι οι πιθανοτητες επιβιωσης στην φυση ειναι μηδαμινες, πως το αποδεχεσαι;