Δεν είναι δύσκολο, απλώς στενόχωρο, γιατί ξέρει κανείς ότι έχουν ταλαιπωρηθεί και δεν καταλαβαίνουν ότι θέλουμε το καλό τους. Και το πρώτο μου μπάτζι έτσι ήταν, ενήλικο, κατατρομαγμένο και απρόσμενο, μάλιστα από το παράθυρο μας μπήκε κυνηγημένη από γλάρο, και κάπως έτσι πρέπει να ήταν και η δική της ζωή πριν. Είναι φορές που θέλει κανείς να αρπάξει τα καγκελα και να τους πει κλαίγοντας ότι μόνο το καλό τους θέλουμε, αλλά δεν γίνεται. Και δεν έχουν άδικο. Οι πράξεις μετρούν, οι λέξεις όχι ιδιαίτερα.
Δώρο σας τα έκαναν αν κατάλαβα καλά? Ναι, το κατοικίδιο εκτροφέα έχει την ασφάλεια του ιστορικού, της γρήγορης αρχής, αλλά από την άλλη το να προσφέρει κανείς ένα ζεστό σπίτι σε ενα ταλαιπωρημένο πλάσμα έχει άλλη γλύκα, κι ας είναι υπερδιπλάσια η δουλειά.
Σαφώς και βοηθά να τους μιλάτε, αν και καλό θα ηταν να μην κάνετε έντονες χειρονομίες, όπως χαιρετισμός πχ, γιατί τους θυμίζουν φτερούγες αρπακτικών. Ήρεμη ομιλία, αργές κινήσεις και υπομονή είναι το κλειδί. Και κεχρί φυσικά!
Δεν είμαι σίγουρη ποιο επίπεδο έχετε κατά νου, αλλά είναι απολύτως ρεαλιστικός στόχος να μάθει ένα παπαγαλ'ακι ανεξαρτήτως ηλικίας και παρελθόντος τα απολύτως βασικά για μια ηρεμη συμβίωση με τους ανθρώπους. Από την αλλη, λόγω ιστορικού και ηλικίας, οφείλω να πω ότι πρέπει να είμαστε κάπως συντηρητικοί με τις φιλοδοξιες μας.
να υπενθυμίσω ότι είχαν μάθει μόνο τροφή, και εξακολουθούν βέβαια, αλλά θα προσπαθήσω ακόμα πιο πολύ να τρώνε λαχανικά!!!! ευχαριστώ πάρα πολύ τον 
