Όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με την εκτροφή της καρδερίνας θα έχουν ακούσει στο ξεκίνημα τους ή θα έχουν διαπιστώσει στην πορεία ότι η αναπαραγωγή της καρδερίνας δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Όλοι κατα καιρούς έχουμε γευτεί χαρές αλλά και πάρα πολλές λύπες. Εξάλλου κατά την γνώμη μου, η μαγεία του να ασχοληθεί κάποιος με την αναπαραγωγή της καρδερίνας είναι να ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες και να γευτεί τις λίγες αλλά γεμάτες συγκίνηση χαρές όταν σκάνε μύτη τα πρώτα πουλάκια. Από κει και ύστερα όμως τί γίνεται;
Πιστεύω ότι όσο δύσκολη είναι η αναπαραγωγή της καρδερίνας ακόμα πιο δύσκολο είναι το μεγάλωμα των πρώτων μας μικρών. Κατά τη γνώμη μου η πλήρης ολοκλήρωση ενός πουλιού, σωματικά, φωνητικά και αναπαραγωγικά γίνεται το τρίτο έτος της ζωής του και ο χρόνος που θα καθορίσει την όλη μετέπειτα πορεία τους είναι ο πρώτος.
Βγαίνουν λοιπόν τα μικρά από το αυγό και εμείς όλο χαρά τα κοιτάμε πάντα με κάποια διακριτικότητα να τα ταΐζουν οι γονείς τους. Τι γίνεται όμως κατά το στάδιο του απογαλακτισμού; Πολύ κρίσιμο στάδιο.
Στο στάδιο αυτό τα πουλιά αποχωρίζονται από τους γονείς τους και θα πρέπει να τραφούν μόνα τους. Τα πουλιά στρεσάρονται πολύ και τα περισσότερα δεν τρώνε. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το "καρίνιασμα" της καρδερίνας είναι σύνηθες φαινόμενο, τότε καταλαβαίνετε πόσα πουλιά χάνονται.
Πολλοί τοποθετούν μία πολύ καλή μάνα κανάρα μέσα στο κλουβί που σκοπό έχει να τα μάθει να τρώνε μόνα τους. Κάποιοι τα ξανατοποθετούν στους γονείς τους, που μην ξεχνάτε ότι έχουν φτιάξει τη δεύτερη φωλιά τους και μπορεί να μην τα ταΐζουν και άλλοι τα τοποθετούν με καρδερινοκάναρα θηλυκά που τα έχουν σαν παραμάνες.
Τα πρώτα τους γεύματα πρέπει να είναι εμπλουτισμένα με μαλακούς και γλυκούς σπόρους μα πάνω απ' όλα με κεχρί. Το κεχρί είναι πλούσιο σε ασβέστιο ενώ το νίζερ είναι γλυκός και ευκολόσπαστος σπόρος που τον τρώνε με πολύ ευχαρίστηση. Με την πάροδο των ημερών εμπλουτίζουμε την τροφή και με άλλους σπόρους που σιγά σιγά θα αρχίσουν να τους τρώνε και αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να διαπιστώσουμε τι τους αρέσει από σπόρους και τι τρώνε περισσότερο. Παράλληλα τους βάζουμε πρασινάδα καλά πλημένη και στεγνή σε μικρές ποσότητες για αποφυγή διάρροιας και φρούτα. Όσο πιο μικρά τα μαθαίνουμε να τρώνε αυτά που τους βάζουμε, δεν θα έχουμε πρόβλημα μεγαλώνοντας. Παράλληλα τους βάζουμε και αυγό τριμμένο στον τρίφτη και καρότο τριμμένο χοντρό.
Την περίοδο της πτερόρροιας που είναι και η πιο κρίσιμη τα πουλιά θα έχουν δυναμώσει αρκετά και έτσι θα μπορούν να ανταπεξέλθουν στις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα τους. Η πρώτη και η δεύτερη πτερόρροια που ισοδυναμεί με τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, είναι και η καθοριστικότερη. Αν το πουλί την περάσει χωρίς πρόβλημα τότε σε όλη του την ζωή δεν θα έχει πρόβλημα. Πουλί που τον πρώτο χρόνο της ζωής του αρρωστήσει τότε θα είναι χαμένο.
Πρέπει να προσέχουμε να μην κρίνουμε τα πουλιά γιατί τα πουλιά σε αυτήν την φάση (μικρά) κελαηδούν σχεδόν όλα. Σταμπάρουμε κάποια που δείχνουν κάποια στοιχεί που μας εντυπωσιάζουν αλλά αυτό είναι μόνο ένα μικρό συν.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ανατροφή μίας μικρής καρδερίνας σε μία ώριμη γλωσσού, είναι η παρατήρηση και η υπομονή.
Πιστεύω ότι όσο δύσκολη είναι η αναπαραγωγή της καρδερίνας ακόμα πιο δύσκολο είναι το μεγάλωμα των πρώτων μας μικρών. Κατά τη γνώμη μου η πλήρης ολοκλήρωση ενός πουλιού, σωματικά, φωνητικά και αναπαραγωγικά γίνεται το τρίτο έτος της ζωής του και ο χρόνος που θα καθορίσει την όλη μετέπειτα πορεία τους είναι ο πρώτος.
Βγαίνουν λοιπόν τα μικρά από το αυγό και εμείς όλο χαρά τα κοιτάμε πάντα με κάποια διακριτικότητα να τα ταΐζουν οι γονείς τους. Τι γίνεται όμως κατά το στάδιο του απογαλακτισμού; Πολύ κρίσιμο στάδιο.
Στο στάδιο αυτό τα πουλιά αποχωρίζονται από τους γονείς τους και θα πρέπει να τραφούν μόνα τους. Τα πουλιά στρεσάρονται πολύ και τα περισσότερα δεν τρώνε. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το "καρίνιασμα" της καρδερίνας είναι σύνηθες φαινόμενο, τότε καταλαβαίνετε πόσα πουλιά χάνονται.
Πολλοί τοποθετούν μία πολύ καλή μάνα κανάρα μέσα στο κλουβί που σκοπό έχει να τα μάθει να τρώνε μόνα τους. Κάποιοι τα ξανατοποθετούν στους γονείς τους, που μην ξεχνάτε ότι έχουν φτιάξει τη δεύτερη φωλιά τους και μπορεί να μην τα ταΐζουν και άλλοι τα τοποθετούν με καρδερινοκάναρα θηλυκά που τα έχουν σαν παραμάνες.
Τα πρώτα τους γεύματα πρέπει να είναι εμπλουτισμένα με μαλακούς και γλυκούς σπόρους μα πάνω απ' όλα με κεχρί. Το κεχρί είναι πλούσιο σε ασβέστιο ενώ το νίζερ είναι γλυκός και ευκολόσπαστος σπόρος που τον τρώνε με πολύ ευχαρίστηση. Με την πάροδο των ημερών εμπλουτίζουμε την τροφή και με άλλους σπόρους που σιγά σιγά θα αρχίσουν να τους τρώνε και αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να διαπιστώσουμε τι τους αρέσει από σπόρους και τι τρώνε περισσότερο. Παράλληλα τους βάζουμε πρασινάδα καλά πλημένη και στεγνή σε μικρές ποσότητες για αποφυγή διάρροιας και φρούτα. Όσο πιο μικρά τα μαθαίνουμε να τρώνε αυτά που τους βάζουμε, δεν θα έχουμε πρόβλημα μεγαλώνοντας. Παράλληλα τους βάζουμε και αυγό τριμμένο στον τρίφτη και καρότο τριμμένο χοντρό.
Την περίοδο της πτερόρροιας που είναι και η πιο κρίσιμη τα πουλιά θα έχουν δυναμώσει αρκετά και έτσι θα μπορούν να ανταπεξέλθουν στις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα τους. Η πρώτη και η δεύτερη πτερόρροια που ισοδυναμεί με τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, είναι και η καθοριστικότερη. Αν το πουλί την περάσει χωρίς πρόβλημα τότε σε όλη του την ζωή δεν θα έχει πρόβλημα. Πουλί που τον πρώτο χρόνο της ζωής του αρρωστήσει τότε θα είναι χαμένο.
Πρέπει να προσέχουμε να μην κρίνουμε τα πουλιά γιατί τα πουλιά σε αυτήν την φάση (μικρά) κελαηδούν σχεδόν όλα. Σταμπάρουμε κάποια που δείχνουν κάποια στοιχεί που μας εντυπωσιάζουν αλλά αυτό είναι μόνο ένα μικρό συν.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ανατροφή μίας μικρής καρδερίνας σε μία ώριμη γλωσσού, είναι η παρατήρηση και η υπομονή.
