Ειδικη στο θεμα δεν ειμαι. Απλα εχω τρελα με τα περιστερια ως κατικιδια. Αυτό που ειχα ηταν το άλλο μου μισο! Ολες τις ωρες που ημουν σπιτι ηταν μαζι μου. Μαζι τρωγαμε, «παιζαμε», βλεπαμε τηλεοραση, ακομα και όταν δουλευα στο σπιτι ηταν μαζι μου. Το ένα μου χερι ηταν στον υπολογιστη και το άλλο στον Νουπη μου.
Μου αρεσει να τα αντιμετοπιζω όπως και τους ανθρωπους. Όπως εμας δε θα μας αρεσε να μας κλεισουν καπου και να μας βγαζουν για λιγακι, ετσι είναι κι αυτά…
Σκεψου το καλα αν μπορεις να το κανεις ετυχισμενο τωρα που είναι αρχη.
Και ισως θα μπορουσε να σε συμβουλεψει καλυτερα ο ανθρωπος που το πηρες, για το πώς θα το μαθεις όταν φευγει να γυρναει παλι σε σενα(γιατι είναι δυσκολο αφου δεν είναι μικρο) ώστε να μην είναι κλεισμενο στο κλουβι.
Να ξερει ότι σε σενα είναι το σπιτι του, το φαι του, το νερο του, η ασφαλεια του!