Μετά από μία νύχτα κόλαση, διότι δεν κοιμήθηκα καθόλου και ούτε και η Κούκι, καταφέραμε μαζί να κάνει κακά. Τελικά το πρόβλημα ήταν ακριβώς, όπως του Φίγκο, ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ, και δεν φαινόταν αμέσως λόγω του όγκου της. Τα σκληρά κακά μαζεύτηκαν μέσα στο σάκο/όγκο και δεν μπορούσε να τα βγάλει μόνη της, τυρανήθηκε πολύ η καημένη μου.
Στην αρχή, μετά από άκαρπες προσπάθειες να καταλάβουμε τι είχε και μετά από 3-4 κλύσματα, δεν βρίσκαμε άκρη, εγώ άρχισα να απελπίζομαι και έκλαψα πολύ, όταν την κοιτούσα να υποφέρει και να μην ξέρω γιατί. Θυμήθηκα όλη την ιστορία της από την αρχή, πόσο αγώνα κάναμε για να φτάσουμε ως εδώ και πόσο με πονάει ακόμη η απώλεια του Ρίκο που τα είχαμε σώσει μαζί. Και, αφού έκλαψα και προσευχήθηκα, μου γύρισε και είπα να αναλάβω δράση μόνη μου, να βρω το πρόβλημα και να τη σώσω.
Από τις 2:30 έως τις 06:00 το πρωί ήμουν συνέχεια μαζί της. Την έβγαλα πάνω στο κλουβί, της έκανα ξανά άπειρα μικροκλύσματα, της έδωσα λαδάκι από το ράμφος, της έκανα ψιλάφιση και μασσάζ στον όγκο που σε ένα σημείο κοντά στον πωπό ήταν σαν πέτρα (ενώ συνήθως είναι όλος μαλακός). Η Κούκι ξέρασε τα σπόρια που είχε στο προγούλι 2 φορές, ζοριζόταν συνέχεια, κουράστηκε και έκλεινε τα μάτια και σαν να μοισοκοιμόταν σκυφτή με το ράμφος κάτω στο πάτο, αλλά εγώ δεν την άφηνα ήσυχη. Κάθε 10 λεπτά με το ρολόι την "ενοχλούσα" ξανά και ξανά... Μαρτύριο και για τις 2 μας... Τελικά, κατά τις 5 το πρωί άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα κομμάτια, σκληρά σαν πέτρα... Η κούκι πια δεν αντιστεκόταν, ότι και να της έκανα, είχε κουραστεί τόσο και ήταν άυπνη, που πια παραδώθηκε σε εμένα εξ ολοκλήρου. Της έβαζα τη σύριγγα με την γλυκερίνη μπροστά στο πωπό για ερέθισμα και εκείνη άρχιζε να σφύγγεται, μετά έβγαζα ότι έβλεπα με μία μικρή ξύλινη σπατουλίτσα και καθάριζα/απολύμανα την περιοχή με μαγγάνιο.
Στο τέλος άρχισε να σφύγγεται και να βγαίνουν μόνα τους, μαλακά πια τόσο, ώστε να μην χρειάζεται εγώ να της τα βγάζω. Την ψυλάφισα άλλη μία φορά και την έβαλα να πιεί λίγο νερό και την άφισα μέσα στο κλουβάκι. Ξάπλωσα απέναντι και την παρατηρούσα. Κοιμώταν όρθια η καημενούλα... Τώρα είναι καλύτερα κάπως, κάνει περιστασιακά λίγες κουτσουλιές, αλλά είναι ακόμη σε λίθαργο. Της ετοίμασα χαμομύλι σε μία ποτίστρα και στην άλλη έβαλα βιταμίνες. Τώρα θα βάλω και πρασινάδες και βλέπουμε... Νομίζω, ο μέγιστος κίνδυνος πέρασε, αλλά θέλει ύπνο και ξεκούραση.. Συνεχίζουμε τον αγώνα...
