Μια από τις πιο δημοφιλής σπίζες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, είναι ο σπίνος. Τον φωνάζουν και "σπουργίτι του δάσους", ενώ άλλες ονομασίες του στην Ελλάδα είναι Λιαράς, Τσιώνα, Τσόνος και Χιονίτσι, γιατί λέγεται ότι με το επίμονό του κελάηδημα προαναγγέλλει τον ερχομό του χιονιού.
Είναι ένα πολυάριθμο και ευρύτατα διαδεδομένο ωδικό πουλί που ενδημεί στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη, την Τουρκία και την Ασία. Το χειμώνα η χώρα μας δέχεται και άφθονους χειμερινούς επισκέπτες του είδους από τις πιο παγωμένες βόρειες χώρες. Την άνοιξη αναχωρούν πάλι και επιστρέφουν στον τόπο από όπου προήλθαν, προκειμένου να ετοιμαστούν για την αναπαραγωγή.
Ο Κοινός Σπίνος ζει και αναπαράγεται μέσα σε πόλεις, σε πάρκα, σε κήπους και ελαιώνες, σε αραιά δάση όλων των τύπων με θαμνώδεις εκτάσεις, σε αμπελώνες, σε καλλιέργειες, αλλά και σε υγρότοπους. Θεωρείται από τα χρήσιμα πουλιά διότι τρώει πολλά έντομα τα οποία καταστρέφουν τις καλλιέργειες.
Είναι εύκολα αναγνωρίσιμος μιας και έχει το μέγεθος σπουργιτιού, αλλά είναι ελαφρώς λεπτότερος και με πιο μακριά και ψαλιδωτή ουρά. Το μέγεθός του φτάνει τα 14-16 εκατοστά. Έχει κομψό παράστημα, πολύ όμορφο φτέρωμα με λαμπερά χρώματα. Το ενήλικο αρσενικό έχει γκριζογάλανη κορώνα και σβέρκο, καστανοκόκκινο μανδύα, τα πλαϊνά του κεφαλιού και το στήθος έχουν ένα ροδοκανελλί χρώμα. Οι φτερούγες του έχουν διπλή λευκή ρίγα, λευκά πλαϊνά ουράς και γκριζοπράσινο ουροπύγιο. Το θυληκό έχει ελαφρώς θαμπότερα χρώματα. Είναι γκριζοπράσινο από πάνω με ελαφριά καφετιά απόχρωση, έχει πιο στενές ρίγες στις φτερούγες, ενώ η κοιλιά του έχει ωχρό, γκριζόλευκο, χωρίς σημάδια φτέρωμα.
Ο σπίνος είναι πολύ έξυπνο και κοινωνικό πουλί και συνήθως σχηματίζει χαλαρά σμήνη με πουλιά του είδους του αλλά και μικτά. Κινείται με άνεση και ευκολία τόσο στο έδαφος ψάχνοντας για τροφή, όσο και πετώντας με δυνατό και κυματοειδές πέταγμα, όπως όλες οι σπίζες, ενώ προσγειώνεται με ακανόνιστους ελιγμούς.
Αναπαράγεται συνήθως κατά τους ανοιξιάτικους μήνες γεννώντας 2 φορές τον χρόνο από 3-5 αυγά τα οποία και επωάζει για 12-14 ημέρες. Επιλέγει να χτίσει τη φωλιά του σε διχάλες δέντρων σε τέτοιο σημείο που να μην εύκολα ορατό από τους εχθρούς του. Για τον λόγο αυτό προσπαθεί να καμουφλάρει την ανοιχτή καλαθόσχημη φωλιά του εξωτερικά με βρύα και λειχήνες προκειμένου να αποφύγει τη επίθεση από τα ιπτάμενα αρπαχτικά όπως γεράκια, αλλά και από ζώα όπως γάτες, φίδια και ποντίκια. Οι νεοσσοί "απογαλακτίζονται" σε ένα μήνα περίπου.
Η διατροφή του περιλαμβάνει σπόρους, διάφορα έντομα, αλλά δείχνει και σαφή προτίμηση σε φρούτα και λαχανικά.
Πολλά τραγούδια αλλά και ποιήματα έχουν γραφεί για το δυνατό, επίμονο και κελαρυστό κελάηδημα του σπίνου, το οποίο κυριαρχεί σε κάθε μέρος όπου διαμένει.
Αλλάζει τόνο, ύφος και χαρακτηριστικά στο κελάηδημά του ανάλογα με το αν κάθεται σε κλαδί ή κελαηδεί εν πτήση και το διαφοροποιεί ανάλογα με την φάση που βρίσκεται. Άλλες φορές το κάλεσμα του θυμίζει τσιχλαηδόνι και άλλοτε πευκοδρυοκολάπτη. Γεγονός όμως αναμφισβήτητο είναι ότι έχει μελωδικότατο κελάδημα σε βαθμό που πολλοί το μπερδεύουν με το αηδόνι.
Συγγενείς με τον κοινό σπίνο είναι ο Γαλάζιος σπίνος fringilla teydea, ο οποίος εμφανίζεται σε πευκοδάση στα Κανάρια νησιά. Είναι ελαφρώς πιο μεγαλόσωμος από τον κοινό σπίνο, με ανοιχτόγκριζο κωνικό, δυνατό και μακρύ ράμφος και όπως μαρτυράει το όνομά του έχει γκριζογάλαζο χρώμα.
Ο χειμωνόσπινος Fringilla montifringilla, επισκέπτεται την χώρα μας τους χειμερινούς μήνες προερχόμενος από την Βόρεια Ευρώπη. Μοιάζει αρκετά σε μέγεθος και σχήμα με τον σπίνο, διαφέρει όμως ως προς το χρωματισμό του φτερώματος, που διαφοροποιείται ανάλογα με τις εποχές. Το καλοκαίρι το αρσενικό έχει μαύρο ράμφος, κεφάλι, μανδύα, σβέρκο και ώμους σε σκούρο μπλε, ενώ ο λαιμός, το στήθος και τα φτερά είναι κανελοκίτρινα, σχεδόν πορτοκαλί, χωρίς κηλίδες, ενώ τα θηλυκά έχουν πιο γκριζωπές και μπεζ αποχρώσεις. Το χειμώνα το ράμφος του αρσενικού γίνεται λευκοκίτρινο με μαύρη άκρη, ενώ το σκούρο μπλε φτέρωμα του κεφαλιού αντικαθίσταται από ένα σκούρο γκρι φτέρωμα δίνοντας του μια πιο ανάλαφρη εμφάνιση. Το κελάηδημά του είναι επίσης μελωδικότατο, κρυστάλλινο αλλά με μια μελαγχολική διάθεση.
Είναι ένα πολυάριθμο και ευρύτατα διαδεδομένο ωδικό πουλί που ενδημεί στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη, την Τουρκία και την Ασία. Το χειμώνα η χώρα μας δέχεται και άφθονους χειμερινούς επισκέπτες του είδους από τις πιο παγωμένες βόρειες χώρες. Την άνοιξη αναχωρούν πάλι και επιστρέφουν στον τόπο από όπου προήλθαν, προκειμένου να ετοιμαστούν για την αναπαραγωγή.
Ο Κοινός Σπίνος ζει και αναπαράγεται μέσα σε πόλεις, σε πάρκα, σε κήπους και ελαιώνες, σε αραιά δάση όλων των τύπων με θαμνώδεις εκτάσεις, σε αμπελώνες, σε καλλιέργειες, αλλά και σε υγρότοπους. Θεωρείται από τα χρήσιμα πουλιά διότι τρώει πολλά έντομα τα οποία καταστρέφουν τις καλλιέργειες.
Είναι εύκολα αναγνωρίσιμος μιας και έχει το μέγεθος σπουργιτιού, αλλά είναι ελαφρώς λεπτότερος και με πιο μακριά και ψαλιδωτή ουρά. Το μέγεθός του φτάνει τα 14-16 εκατοστά. Έχει κομψό παράστημα, πολύ όμορφο φτέρωμα με λαμπερά χρώματα. Το ενήλικο αρσενικό έχει γκριζογάλανη κορώνα και σβέρκο, καστανοκόκκινο μανδύα, τα πλαϊνά του κεφαλιού και το στήθος έχουν ένα ροδοκανελλί χρώμα. Οι φτερούγες του έχουν διπλή λευκή ρίγα, λευκά πλαϊνά ουράς και γκριζοπράσινο ουροπύγιο. Το θυληκό έχει ελαφρώς θαμπότερα χρώματα. Είναι γκριζοπράσινο από πάνω με ελαφριά καφετιά απόχρωση, έχει πιο στενές ρίγες στις φτερούγες, ενώ η κοιλιά του έχει ωχρό, γκριζόλευκο, χωρίς σημάδια φτέρωμα.
Ο σπίνος είναι πολύ έξυπνο και κοινωνικό πουλί και συνήθως σχηματίζει χαλαρά σμήνη με πουλιά του είδους του αλλά και μικτά. Κινείται με άνεση και ευκολία τόσο στο έδαφος ψάχνοντας για τροφή, όσο και πετώντας με δυνατό και κυματοειδές πέταγμα, όπως όλες οι σπίζες, ενώ προσγειώνεται με ακανόνιστους ελιγμούς.
Αναπαράγεται συνήθως κατά τους ανοιξιάτικους μήνες γεννώντας 2 φορές τον χρόνο από 3-5 αυγά τα οποία και επωάζει για 12-14 ημέρες. Επιλέγει να χτίσει τη φωλιά του σε διχάλες δέντρων σε τέτοιο σημείο που να μην εύκολα ορατό από τους εχθρούς του. Για τον λόγο αυτό προσπαθεί να καμουφλάρει την ανοιχτή καλαθόσχημη φωλιά του εξωτερικά με βρύα και λειχήνες προκειμένου να αποφύγει τη επίθεση από τα ιπτάμενα αρπαχτικά όπως γεράκια, αλλά και από ζώα όπως γάτες, φίδια και ποντίκια. Οι νεοσσοί "απογαλακτίζονται" σε ένα μήνα περίπου.
Η διατροφή του περιλαμβάνει σπόρους, διάφορα έντομα, αλλά δείχνει και σαφή προτίμηση σε φρούτα και λαχανικά.
Πολλά τραγούδια αλλά και ποιήματα έχουν γραφεί για το δυνατό, επίμονο και κελαρυστό κελάηδημα του σπίνου, το οποίο κυριαρχεί σε κάθε μέρος όπου διαμένει.
Αλλάζει τόνο, ύφος και χαρακτηριστικά στο κελάηδημά του ανάλογα με το αν κάθεται σε κλαδί ή κελαηδεί εν πτήση και το διαφοροποιεί ανάλογα με την φάση που βρίσκεται. Άλλες φορές το κάλεσμα του θυμίζει τσιχλαηδόνι και άλλοτε πευκοδρυοκολάπτη. Γεγονός όμως αναμφισβήτητο είναι ότι έχει μελωδικότατο κελάδημα σε βαθμό που πολλοί το μπερδεύουν με το αηδόνι.
Συγγενείς με τον κοινό σπίνο είναι ο Γαλάζιος σπίνος fringilla teydea, ο οποίος εμφανίζεται σε πευκοδάση στα Κανάρια νησιά. Είναι ελαφρώς πιο μεγαλόσωμος από τον κοινό σπίνο, με ανοιχτόγκριζο κωνικό, δυνατό και μακρύ ράμφος και όπως μαρτυράει το όνομά του έχει γκριζογάλαζο χρώμα.
Ο χειμωνόσπινος Fringilla montifringilla, επισκέπτεται την χώρα μας τους χειμερινούς μήνες προερχόμενος από την Βόρεια Ευρώπη. Μοιάζει αρκετά σε μέγεθος και σχήμα με τον σπίνο, διαφέρει όμως ως προς το χρωματισμό του φτερώματος, που διαφοροποιείται ανάλογα με τις εποχές. Το καλοκαίρι το αρσενικό έχει μαύρο ράμφος, κεφάλι, μανδύα, σβέρκο και ώμους σε σκούρο μπλε, ενώ ο λαιμός, το στήθος και τα φτερά είναι κανελοκίτρινα, σχεδόν πορτοκαλί, χωρίς κηλίδες, ενώ τα θηλυκά έχουν πιο γκριζωπές και μπεζ αποχρώσεις. Το χειμώνα το ράμφος του αρσενικού γίνεται λευκοκίτρινο με μαύρη άκρη, ενώ το σκούρο μπλε φτέρωμα του κεφαλιού αντικαθίσταται από ένα σκούρο γκρι φτέρωμα δίνοντας του μια πιο ανάλαφρη εμφάνιση. Το κελάηδημά του είναι επίσης μελωδικότατο, κρυστάλλινο αλλά με μια μελαγχολική διάθεση.
