anatolia
PB Member
Εδώ και πολύ καιρό πηγαίνω σε τοπικό πετσόπ, όπου ζει ένα πολύ δυστυχισμένο πλάσμα φυλής αφρικανικό γκρέι. Ζει σε ένα μικροσκοπικό κλουβί, σπάνια του δίνουν φρούτα-λαχανικά, παιχνίδια και γενικά, παρόλο που ισχυρίζονται ότι το αγαπούν και το έχουν από μωρό, είναι παραμελημένο, με βρώμικο φαί και νερό μέσα.
Είχαμε κάνει κρούση στον ιδιοκτήτη να μας το πουλήσει και εκείνος ζήτησε 1000 ευρώ… Λίγο δύσκολο για εμάς τότε, καθώς ψάχναμε ταίρι στον Αλεξανδρινό μας (και βρήκαμε τελικά την λατρεμένη μας Κοκό).
Δεν σταματήσαμε να του δίνουμε σημασία του πουλιού, κάθε φορά που πηγαίναμε στο κατάστημα για ψώνια και εκείνο άρχισε να μας αναγνωρίζει…
Τους τελευταίους 2 μήνες μαζί με τα παιχνίδια που έφτιαχνα για τα δικά μου, έφτιαχνα και για τον Τάσο (τον African) και όταν πήγαινα στο μαγαζί, του τα πήγαινα μαζί με ένα μήλο και ένα καρότο.
Οι ιδιοκτήτες με ευχαριστούσαν και του κρεμούσαν τα παιχνίδια, εκείνο έκανε σαν τρελό να τα παίξει, έφτανε να τα ξεγυμνώσει όλα, έμεναν μόνο τα σχοινιά στο τέλος.
Με τα πολλά και τα λίγα, το πουλί άρχισε να με αναγνωρίσει και κάθε φορά που έβλεπε να παρκάρω μπροστά στο μαγαζί ανασκουμπωνόταν, με κοιτούσε και έβγαζε διάφορους ήχους, όταν το πλησίαζα. Σήμερα πέρασα πάλι από εκεί, πάρκαρα απέναντι και εκείνο με είδε και με αναγνώρισε! Έτρεξε στην άκρη του κλουβιού και άρχισε να κάνει διάφορους ήχους! Μόλις του έδειξα τη σακούλα ανοιχτή και είδε μέσα τα καινούρια παιχνίδια, δεν ξεκολλούσε! Αυτή τη φορά η σακούλα είχε και κουκουνάρια μέσα να κριτσινάει, να δούμε αν του αρέσουν, όπως στα δικά μου.
Ο γιος του ιδιοκτήτη με ευχαρίστησε για τα καινούρια παιχνίδια και μου είπε ότι μόλις είχε βγάλει από το κλουβί του το σχοινί από το τελευταίο παιχνίδι, τα δώρα έφτασαν εγκαίρως δηλαδή σήμερα.
Και μετά με ρώτησε γιατί δεν τον παίρνουμε; Φαίνεται ότι αγαπάμε τα πουλιά και θα είναι μαζί μας ευτυχισμένο… Εγώ του απάντησα, πως μακάρι να είχα τόσα μετρητά να τον έπαιρνα αμέσως, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ προς ώρας και θα το σκεφτούμε στο κοντινότερο μέλλον και θα το συζητήσουμε σύντομα αυτό το θέμα.
Όταν έφευγα από το μαγαζί, κοντοστάθηκα στο κλουβί του και του μιλούσα, εκείνο κατέβηκε, πλησίασε στην άκρη κοντά μου και με άκουγε προσεκτικά, κοιτώντας με κατάματα, σαν να μου έλεγε: «Πάρε με μαζί σου!».
Το ερώτημα τώρα είναι, κατά πόσο θα μπορέσει να ενσωματωθεί στην παρδαλή μας παρέα (μπάντζι, κοκατίλ και Αλεξανδρινοί);
Δεν έχω ιδέα από Αφρικανικούς Γκρι, ξέρω μόνο ότι είναι τα πιο έξυπνα και τα πιο μακροβιότερα. Φωνάζουν, όπως οι Αλεξανδρινοί; Πετάνε μέσα στο σπίτι, αν τα αφήσεις; Θα μαλώνουν μεταξύ τους; Τίποτα δεν ξέρω ακόμα. Η τρέλα, όμως, μου έχει μπει στο μυαλό, όπως καταλάβατε, και αναρωτιέμαι, αν μας παίρνει για άλλο ένα μέλος στην οικογένεια;
Έστω, και με δόσεις ή γραμμάτια!) Είναι πολλά τα λεφτά, Αλέκο)
Αν έχετε κάτι να με συμβουλέψετε, θα σας είμαι άκρως ευγνώμων!)
Ευχαριστώ!)
Είχαμε κάνει κρούση στον ιδιοκτήτη να μας το πουλήσει και εκείνος ζήτησε 1000 ευρώ… Λίγο δύσκολο για εμάς τότε, καθώς ψάχναμε ταίρι στον Αλεξανδρινό μας (και βρήκαμε τελικά την λατρεμένη μας Κοκό).
Δεν σταματήσαμε να του δίνουμε σημασία του πουλιού, κάθε φορά που πηγαίναμε στο κατάστημα για ψώνια και εκείνο άρχισε να μας αναγνωρίζει…
Τους τελευταίους 2 μήνες μαζί με τα παιχνίδια που έφτιαχνα για τα δικά μου, έφτιαχνα και για τον Τάσο (τον African) και όταν πήγαινα στο μαγαζί, του τα πήγαινα μαζί με ένα μήλο και ένα καρότο.
Οι ιδιοκτήτες με ευχαριστούσαν και του κρεμούσαν τα παιχνίδια, εκείνο έκανε σαν τρελό να τα παίξει, έφτανε να τα ξεγυμνώσει όλα, έμεναν μόνο τα σχοινιά στο τέλος.
Με τα πολλά και τα λίγα, το πουλί άρχισε να με αναγνωρίσει και κάθε φορά που έβλεπε να παρκάρω μπροστά στο μαγαζί ανασκουμπωνόταν, με κοιτούσε και έβγαζε διάφορους ήχους, όταν το πλησίαζα. Σήμερα πέρασα πάλι από εκεί, πάρκαρα απέναντι και εκείνο με είδε και με αναγνώρισε! Έτρεξε στην άκρη του κλουβιού και άρχισε να κάνει διάφορους ήχους! Μόλις του έδειξα τη σακούλα ανοιχτή και είδε μέσα τα καινούρια παιχνίδια, δεν ξεκολλούσε! Αυτή τη φορά η σακούλα είχε και κουκουνάρια μέσα να κριτσινάει, να δούμε αν του αρέσουν, όπως στα δικά μου.
Ο γιος του ιδιοκτήτη με ευχαρίστησε για τα καινούρια παιχνίδια και μου είπε ότι μόλις είχε βγάλει από το κλουβί του το σχοινί από το τελευταίο παιχνίδι, τα δώρα έφτασαν εγκαίρως δηλαδή σήμερα.
Και μετά με ρώτησε γιατί δεν τον παίρνουμε; Φαίνεται ότι αγαπάμε τα πουλιά και θα είναι μαζί μας ευτυχισμένο… Εγώ του απάντησα, πως μακάρι να είχα τόσα μετρητά να τον έπαιρνα αμέσως, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ προς ώρας και θα το σκεφτούμε στο κοντινότερο μέλλον και θα το συζητήσουμε σύντομα αυτό το θέμα.
Όταν έφευγα από το μαγαζί, κοντοστάθηκα στο κλουβί του και του μιλούσα, εκείνο κατέβηκε, πλησίασε στην άκρη κοντά μου και με άκουγε προσεκτικά, κοιτώντας με κατάματα, σαν να μου έλεγε: «Πάρε με μαζί σου!».
Το ερώτημα τώρα είναι, κατά πόσο θα μπορέσει να ενσωματωθεί στην παρδαλή μας παρέα (μπάντζι, κοκατίλ και Αλεξανδρινοί);
Δεν έχω ιδέα από Αφρικανικούς Γκρι, ξέρω μόνο ότι είναι τα πιο έξυπνα και τα πιο μακροβιότερα. Φωνάζουν, όπως οι Αλεξανδρινοί; Πετάνε μέσα στο σπίτι, αν τα αφήσεις; Θα μαλώνουν μεταξύ τους; Τίποτα δεν ξέρω ακόμα. Η τρέλα, όμως, μου έχει μπει στο μυαλό, όπως καταλάβατε, και αναρωτιέμαι, αν μας παίρνει για άλλο ένα μέλος στην οικογένεια;
Έστω, και με δόσεις ή γραμμάτια!) Είναι πολλά τα λεφτά, Αλέκο)
Αν έχετε κάτι να με συμβουλέψετε, θα σας είμαι άκρως ευγνώμων!)
Ευχαριστώ!)
.
μέχρι σήμερα και για' αυτό το δίνει τόσα λεφτά και δεν κάνει καμία έκπτωση... Τώρα τι να πω; Να το έχεις εκεί να βασανίζεται για να πάρεις χρήματα, χωρίς να σκέφτεσαι ότι και η υγεία και η συμπεριφορά του χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα; Και είσαι και πετσόπ που σου βγαίνουν όλα σχεδόν τζάμπα! Αγάπη είναι αυτό τώρα;
