Φροντίδα Σχετικά με μωρό δεκαοχτουρας

[Nag]

Καλησπέρα σας,

Εδώ και μήνες μια δεκαοχτουρα κλωσουσε το αυγουλακι της σε μια φωλιά, η οποία βρίσκεται κάτω απ' το μπαλκόνι μου χτισμένη σε ένα αναρηχωμενο λουλούδι. Ξεπροβαλλε το δεκαοχτουρακι επιτέλους. Η μαμά συνεχώς από πάνω του κ πολλές φορές αναζητούσε τροφή κ όσο έλειπε είχα τον νου μου στο μικρό της. Οι μέρες περνούσαν κ όλα καλά. Έφτασε να βγάλει φτερά αλλά το μωρό δεν πετούσε ακόμα. Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών(έντονες βροχοπτώσεις) αποφάσισα ένα απόγευμα να πάω κ να προσαρμόσω μια κουρελου για να μην βρέχεται η φωλιά τους (δηλαδή τα πουλιά). Και δυστυχώς τα τρόμαξα κ έφυγαν. Την επόμενη μέρα παρατήρησα ότι το μικρό ήταν πάνω σε μια ελιά (του πεζοδρομίου) ακριβώς απέναντι απ' τον κήπο μου. Κ. Εκει απλα καθεται χωρις φωλιά. Μέρα νύχτα. Πέτυχα να το ταιζει κ η μαμα του. Χαιρομαι που δεν έπαθε κάτι κακό το μωράκι της αλλά Στενοχωρήθηκα για όλο αυτό. Η φωλιά τους είναι τοσο κοντά τους κ αδεια ταυτοχρονα... Εγώ φταίω που τα τρόμαξα. Υπάρχει κάποιος τρόπος να επανορθώσω και. Να τους δείξω ότι είναι ευπρόσδεκτα; Παρεπιπτόντως εξακολουθώ κ ρίχνω στον. Κηπο ωμό καλαμπόκι. Δεν. Ξερωαν αυτό βοηθάει σε. Κατι. τί θα με.συμβουκευατε;

Σας ευχαριστώ

 

[misalouris]

Υπάρχει κάποιος τρόπος να επανορθώσω και. Να τους δείξω ότι είναι ευπρόσδεκτα;

Ίσως το μικρό βγήκε λίγο πιο βιαστικά από τη φωλιά του, αλλά από τη στιγμή που μπορεί και κρύβεται στο δέντρο και τρέφεται από τους γονείς του θα ξεπεράσει ανώδυνα τις λίγες μέρες που χρειάζονται για την ανεξαρτητοποίησή του.
Συνεπώς δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι.
Γενικά δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτα για να δείξουμε τις καλές προθέσεις μας στα πουλιά...
Τα πουλιά καταλαβαίνουν και μειώνουν σταδιακά το επίπεδο επιφυλακής απέναντί μας... αρκεί όμως να μην προβάλουμε τις κακές προθέσεις που υπάρχουν ενίοτε σε κάποιους άλλους "ανθρώπους".

Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών

Η φύση έχει εξοπλίσει τόσο καλά τα όντα της που αυτές οι συνθήκες δεν είναι και τόσο επίφοβες για αυτή την περίπτωση.
Παρεμβάσεις ακόμη και για να κοιτάξουμε απλά μια φωλιά... ισοδυναμεί με θάνατο μια και η φωλιά για τα πουλιά είναι κυρίως "ασφάλεια" και αν αυτό χαθεί.. Τα παρατάνε όλα παρασυρόμενα από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Συνεπώς εμείς. δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτε...
Επειδή σίγουρα θα σε επισκεφτούν και πάλι.. Φρόντισε να κάνεις όσα πιστεύεις πως χρειάζονται για προφύλαξη νωρίτερα... με προσοχή όμως γιατί αυτό μπορεί να τα ενοχλεί και να μην ξανάρθουν.

 

[ianos]

Εδώ και μήνες μια δεκαοχτουρα κλωσουσε το αυγουλακι της σε μια φωλιά,

Μήπως εννοείς εδώ και μέρες; Δεν γίνεται να κλωσσούσε το αυγό επί μήνες.
Πάντως κι εγώ θα σου πω ότι τέλος καλό, όλα καλά. Δεν έγινε κάτι το οποίο κατέληξε τελικά στο μοιραίο, οπότε μπορείς να είσαι ήσυχος /η.
Μπορείς να βάζεις στον κήπο ή σε ταΐστρα και κροκέτες για μικρά γατάκια, λίγες και βρεγμένες, ρύζι, φαγόπυρο, αλλά πρόσεχε που θα τα τοποθετείς διότι καραδοκούν πολλά αρπακτικά κι έτσι το μέρος στο οποίο θα τα βάζεις θα ήταν καλό να είναι κάπως καλυμμένο.
Καλή συνέχεια.

 

[Nag]

Γενικά δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτα για να δείξουμε τις καλές προθέσεις μας στα πουλιά...

Σας ευχαριστώ πολύ! Όντως ήταν περιττή η παρέμβαση μου τελικά. Η φύση σίγουρα προνοεί. Ήταν όμως τόσο έντονη η βροχή που τα λυπήθηκα πραγματικά. (Να σημειώσω ότι αυτή η φωλιά ειναι χτισμένη εδω και δύο χρονια περίπου σ αυτό το σημείο κ κάθε χρόνο έχουμε γεννητούρια εκεί).

Μήπως εννοείς εδώ και μέρες; Δεν γίνεται να κλωσσούσε το αυγό επί μήνες.

Σας ευχαριστώ πολύ! Ναι ημερες ήθελα να πω. Σιγουρα θέλει προσοχή. Και ποτρ ξανα παρέμβαση.Εύχομαι να ξαναγυρίσουν κάποια στιγμή. Ευχαριστώ και παλι για τις συμβουλές! Καλημέρα και καλή συνέχεια.

 

[Bellatrix]

Θα ήθελα να σου πω μπράβο που νοιάστηκες για την δεκαοχτουροοικογένεια έστω κι αν δεν χρειάστηκε. Έχω ζήσει το μεγάλωμα της δεκαοχτούρας από το μηδέν σχεδόν, πριν λίγα χρόνια κι από τότε ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο πολύ από πρώτα με τα πουλιά. Ήταν ένα μωράκι μερικών ημερών, πεσμένο κάτω από μια τούγια και το αδερφάκι του νεκρό λίγο πιο πέρα. Το βρήκε η κυρία που είχε το μαγαζί δίπλα μας και μου το έδωσε μήπως και μπορέσω να κάνω κάτι. Το πήρα με φόβο Θεού γιατί ήταν πολύ μικρό. Δεν ήξερα καν τι τρώει. Πήρα τον κτηνίατρο τηλέφωνο και με συμβούλεψε να του δίνω κρέμα την οποία έφτιαχνα εγώ, τέσσερις φορές την ημέρα. Το είχα σε ένα κλουβί για ινδικά χοιρίδια, μέσα σε ένα μπλουζάκι, όπου όλη τη μέρα κοιμόταν και ξυπνούσε μόνο για να φάει. Δεν είχα τρόπο να του προσφέρω την τροφή όπως οι γονείς κι έτσι το τάιζα με ένα εργαλείο της γλυπτικής που έχω, και μοιάζει με κουταλάκι. Σιγά σιγά μεγάλωνε, ώσπου έβγαλε φτερά και ξεκίνησε δειλά να πετάει. Το καλούσα να έρθει αρχικά από τα δάχτυλα στον ώμο μου πετώντας και σιγά σιγά άρχισε να πετάει στο δωμάτιο και να προσγειώνεται στο κεφάλι ή στον ώμο μου. Αν μπορούσε θα ζούσε επάνω μου. Βγαίναμε στο μπαλκόνι και δεν έφευγε. Έτσι πέρασαν δυο μήνες, και καταλάβαινα ότι δεν ήταν σωστό να κρατάω στο σπίτι ένα πουλί που δεν ανήκει εδώ, αλλά ο κτηνίατρος μου είχε συστήσει να τον απελευθερώσω όταν το δαχτυλίδι στο λαιμό αναπτυχθεί πλήρως. Έτσι κι έγινε. Όταν το δαχτυλίδι πήρε το μέγεθός του, κάναμε μαζί μια τελευταία βόλτα στο μπαλκόνι και το κλουβί δεν ξανάκλεισε πια ποτέ. Έφυγε την ίδια μέρα. Για καιρό κοιτούσα γύρω μήπως και τον δω να έρχεται στο μπαλκόνι, δεν τον είδα, έβρισκα μόνο τις γνωστές κουτσουλιές του. Ο γιος μου μου έλεγε "τζάμπα κοιτάς, δεν θα ξανάρθει...'' Έτσι έπρεπε να γίνει...