Lucky Sophie
PB New Member
Καλησπέρα στους φίλους και αναγνώστες αυτού του forum,
είναι το πρώτο κείμενο που δημοσιεύω και ενώ θα έπρεπε να με διακατέχει ο ενθουσιασμός της πρώτης μας γνωριμίας, δεν είμαι παρά μια αγχωμένη και πανικόβλητη πουλομαμά σε απόγνωση.
Πριν από 7 μήνες απολάμβανα το ανοιξιάτικο απόγευμα στο μπαλκόνι μου διαβάζοντας ένα βιβλίο και ξαφνικά δέχτηκα την πιο γλυκιά και νόμιμη επίθεση από αρσενικό πουλί που θα μπορούσε να δεχθεί κάποιος. Αρχικά έκανε ένα κύκλο γύρω από το κεφάλι μου μέχρι που προσγειώθηκε δίπλα μου και μπόρεσα να αναγνωρίσω τον θύτη μου, ένα πράσινο-κίτρινο αρσενικό budgie. Όσο και αν τον πλησίαζα δεν έφευγε από κοντά μου, δεν με άφηνε να τον αγγίξω όμως παρέμενε στον ίδιο χώρο μαζί μου. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και μπήκε μέσα στο σαλόνι, καθόταν τόσο ήσυχος, με τέτοια αυτοπεποίθηση λες και δεν είχε μόλις παραβιάσει τον προσωπικό μου χώρο (αδίστακτος και θρασείς). Μείναμε να κοιτιόμαστε έτσι για μια ώρα μέχρι που αποφάσισα εφόσον ήθελε να μείνει να τον κρατήσω. Τον ονόμασα Lucky μιας και τον θεωρώ το τυχερό μου γούρι. Του πήρα τροφή, τον έβαλα σε κλουβί και ήταν τόσο πεινασμένος. Το συναισθηματικό μας δέσιμο μεγάλωσε όταν εμφάνισε στα πόδια του ποδάγρα και τον πήγα σε κτηνίατρο όπου με επιτυχία ολοκλήρωσε θεραπεία μιας εβδομάδας με αλοιφή. Γύρισε σπίτι μας κουρασμένος και φοβισμένος, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το παιχνίδι μεταξύ μας για να επανέλθει και πάλι η διάθεση του. Έμαθε κόλπα με λιχουδιές και υπάκουε σε απλά καλέσματα μέσα στο κλουβί και εγώ γοητευμένη δεν άργησα να πάθω σύνδρομο Στοκχόλμης. Περνούσαμε πολλές ώρες της ημέρας μαζί συνήθως όλο το απόγευμα στο μπαλκονάκι όπου γνωριστήκαμε. Όπως όλα στη ζωή μας είναι παροδικά έτσι και αυτές οι όμορφες στιγμές μαζί του στέρεψαν, μαζί και η ευκαιρία να τον εκπαιδεύσω ώστε να βγαίνει έξω από το κλουβί. Οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, ο χρόνος μαζί του έγινε πολυτέλεια και τον τελευταίο καιρό η διάθεση του είναι καταθλιπτική. Τρώει όμως δεν πίνει νερό, δεν κελαηδάει (στριγκλίζει) τόσο, ούτε καν με το αγαπημένο του τραγούδι και πλέον δεν καταδέχεται λιχουδιές από το χέρι μου.
Εχθές το βράδυ η αγωνία μου κορυφώθηκε και στάθηκε αφορμή να βρω καταφύγιο σε αυτό το forum, με σκοπό να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Αργά το βράδυ άκουσα θόρυβο από το κλουβάκι του και έτρεξα να δω τι γίνεται. Ο Lucky έτρεμε πάνω στο κλαράκι του, αδυνατούσε να σταθεί στα δύο του πόδια, φτερνιζόταν ασταμάτητα μέχρι που έπεσε από το κλαράκι και έτρεμε στον πάτο του κλουβιού. Δεν ήξερα τι να κάνω έμεινα κοντά του μέχρι τις 4 τα ξημερώματα όπου άρχισε να επανέρχεται και πήγαινα να ελέγξω κάθε τόσο. Το πρωί ήταν καλύτερα και άρχισα να ανακουφίζομαι ελαφρώς. Ένα πράγμα δεν φεύγει από την σκέψη μου και αυτό είναι πως ίσως τελικά ο θύτης δεν ήταν ο Lucky αλλά ούτε και ο τυχερός και πως η αιχμαλωσία συνδυαστικά με την γοητευμένη μου ψυχή με έκαναν να φερθώ εγωιστικά. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να τον αφήσω ελεύθερο όμως φοβάμαι πως ο χειμώνας θα τον σκοτώσει, δεν θα μπορέσει να βρει μόνος του τροφή και να επιβιώσει με ασφάλεια. Παρόλα αυτά εχθές ένιωσα πως αργοπεθαίνει, κάτι που δεν αντέχω να βιώσω και πως ο θύτης τελικά ήμουν εγώ. Είμαι σε απόγνωση και τρέφω μεγάλη αδυναμία για τα ζώα ώστε να δεχθώ πως θα μπορούσα να βλάψω έστω και έναν από τους μικρούς φτερωτούς μας φίλους.
Υ.Γ. Ελπίζω να είστε όλοι καλύτεροι πουλογονείς και να μην απογοητεύσετε τα πουλοπαιδάκια σας όπως έκανα εγώ. Αναμένω τις συμβουλές και τα σχόλια σας με ανυπομονησία.
είναι το πρώτο κείμενο που δημοσιεύω και ενώ θα έπρεπε να με διακατέχει ο ενθουσιασμός της πρώτης μας γνωριμίας, δεν είμαι παρά μια αγχωμένη και πανικόβλητη πουλομαμά σε απόγνωση.
Πριν από 7 μήνες απολάμβανα το ανοιξιάτικο απόγευμα στο μπαλκόνι μου διαβάζοντας ένα βιβλίο και ξαφνικά δέχτηκα την πιο γλυκιά και νόμιμη επίθεση από αρσενικό πουλί που θα μπορούσε να δεχθεί κάποιος. Αρχικά έκανε ένα κύκλο γύρω από το κεφάλι μου μέχρι που προσγειώθηκε δίπλα μου και μπόρεσα να αναγνωρίσω τον θύτη μου, ένα πράσινο-κίτρινο αρσενικό budgie. Όσο και αν τον πλησίαζα δεν έφευγε από κοντά μου, δεν με άφηνε να τον αγγίξω όμως παρέμενε στον ίδιο χώρο μαζί μου. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και μπήκε μέσα στο σαλόνι, καθόταν τόσο ήσυχος, με τέτοια αυτοπεποίθηση λες και δεν είχε μόλις παραβιάσει τον προσωπικό μου χώρο (αδίστακτος και θρασείς). Μείναμε να κοιτιόμαστε έτσι για μια ώρα μέχρι που αποφάσισα εφόσον ήθελε να μείνει να τον κρατήσω. Τον ονόμασα Lucky μιας και τον θεωρώ το τυχερό μου γούρι. Του πήρα τροφή, τον έβαλα σε κλουβί και ήταν τόσο πεινασμένος. Το συναισθηματικό μας δέσιμο μεγάλωσε όταν εμφάνισε στα πόδια του ποδάγρα και τον πήγα σε κτηνίατρο όπου με επιτυχία ολοκλήρωσε θεραπεία μιας εβδομάδας με αλοιφή. Γύρισε σπίτι μας κουρασμένος και φοβισμένος, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το παιχνίδι μεταξύ μας για να επανέλθει και πάλι η διάθεση του. Έμαθε κόλπα με λιχουδιές και υπάκουε σε απλά καλέσματα μέσα στο κλουβί και εγώ γοητευμένη δεν άργησα να πάθω σύνδρομο Στοκχόλμης. Περνούσαμε πολλές ώρες της ημέρας μαζί συνήθως όλο το απόγευμα στο μπαλκονάκι όπου γνωριστήκαμε. Όπως όλα στη ζωή μας είναι παροδικά έτσι και αυτές οι όμορφες στιγμές μαζί του στέρεψαν, μαζί και η ευκαιρία να τον εκπαιδεύσω ώστε να βγαίνει έξω από το κλουβί. Οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, ο χρόνος μαζί του έγινε πολυτέλεια και τον τελευταίο καιρό η διάθεση του είναι καταθλιπτική. Τρώει όμως δεν πίνει νερό, δεν κελαηδάει (στριγκλίζει) τόσο, ούτε καν με το αγαπημένο του τραγούδι και πλέον δεν καταδέχεται λιχουδιές από το χέρι μου.
Εχθές το βράδυ η αγωνία μου κορυφώθηκε και στάθηκε αφορμή να βρω καταφύγιο σε αυτό το forum, με σκοπό να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Αργά το βράδυ άκουσα θόρυβο από το κλουβάκι του και έτρεξα να δω τι γίνεται. Ο Lucky έτρεμε πάνω στο κλαράκι του, αδυνατούσε να σταθεί στα δύο του πόδια, φτερνιζόταν ασταμάτητα μέχρι που έπεσε από το κλαράκι και έτρεμε στον πάτο του κλουβιού. Δεν ήξερα τι να κάνω έμεινα κοντά του μέχρι τις 4 τα ξημερώματα όπου άρχισε να επανέρχεται και πήγαινα να ελέγξω κάθε τόσο. Το πρωί ήταν καλύτερα και άρχισα να ανακουφίζομαι ελαφρώς. Ένα πράγμα δεν φεύγει από την σκέψη μου και αυτό είναι πως ίσως τελικά ο θύτης δεν ήταν ο Lucky αλλά ούτε και ο τυχερός και πως η αιχμαλωσία συνδυαστικά με την γοητευμένη μου ψυχή με έκαναν να φερθώ εγωιστικά. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να τον αφήσω ελεύθερο όμως φοβάμαι πως ο χειμώνας θα τον σκοτώσει, δεν θα μπορέσει να βρει μόνος του τροφή και να επιβιώσει με ασφάλεια. Παρόλα αυτά εχθές ένιωσα πως αργοπεθαίνει, κάτι που δεν αντέχω να βιώσω και πως ο θύτης τελικά ήμουν εγώ. Είμαι σε απόγνωση και τρέφω μεγάλη αδυναμία για τα ζώα ώστε να δεχθώ πως θα μπορούσα να βλάψω έστω και έναν από τους μικρούς φτερωτούς μας φίλους.
Υ.Γ. Ελπίζω να είστε όλοι καλύτεροι πουλογονείς και να μην απογοητεύσετε τα πουλοπαιδάκια σας όπως έκανα εγώ. Αναμένω τις συμβουλές και τα σχόλια σας με ανυπομονησία.
