Μια καταπληκτική καλλιτέχνης όσον αφορά την τεχνική για την κατασκευή της φωλιάς της είναι ένα στρουθιόμορφο πουλάκι που ονομάζεται Υφάντρα.
Αν και η Ευρωπαϊκή της ονομασία είναι Renduline tit, παρόλα αυτά δεν ανήκει στις Παπαδίτσες. Αν και έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, διαφέρουν ως προς τις συνήθειες αναπαραγωγής και έτσι κατατάσσονται σε ξεχωριστή οικογένεια. Η Υφάντρα είναι γνωστή και με το όνομα Σακουλοπαπαδίτσα.
Είναι ένα μικρόσωμο πουλάκι που το μέγεθός του κυμαίνεται από 10-11,5 εκατοστά.
Ζει και αναπαράγεται στην χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη, όπου και μεταναστεύει από τα Βόρεια προς τις νότιες χώρες την εποχή του ζευγαρώματος.
Πρόκειται για ένα ελκυστικό πουλάκι με μυτερό, λεπτό ράμφος με το οποίο σπάζει τους σπόρους και πιάνει τα έντομα, πολύ δυνατά μαυριδερά πόδια από τα οποία κρέμεται και εκτελεί ακροβατικές κινήσεις κρεμασμένο ανάποδα όπως όλες οι Παπαδίτσες. Το ενήλικο αρσενικό έχει φαρδιά σκουρόχρωμη μάσκα στα μάτια, ανοιχτόχρωμη κορώνα και σβέρκο, ενώ η πλάτη έχει βαθύ καστανοκόκκινο χρώμα. Στο στήθος διαγράφονται έντονες καστανοκόκκινες κηλίδες ενώ η κοιλιά έχει μπεζ χρωματισμό.
Το ενήλικο θηλυκό έχει μικρότερη μάσκα στα μάτια, καφετί μανδύα και πλάτη, ενώ δεν ξεχωρίζουν κηλίδες στο στήθος. Στο νεαρό του είδους δεν φαίνεται σκούρα μάσκα, έχει πιο μουντά χρώματα, η πλάτη είναι σε καφετιές ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις, η κορώνα του είναι μπεζ γκρι και η κοιλιά υποκίτρινη.
Οι όχθες των ποταμιών και των λιμνών καθώς και όπου υπάρχει υγροτοπική βλάστηση με καλαμιώνες, βούρλα, έλη κτλ αποτελούν τον φυσικό της βιότοπο. Επίσης ζουν και αναπαράγονται σε ανοικτές θαμνώδεις εκτάσεις στην ύπαιθρο.
Οι υφάντρες ζουν σε μικρές αγέλες και θεωρούνται πολυγαμικά πουλιά. Για την κατασκευή της περίτεχνης αλλά και εντυπωσιακής φωλιάς της χρειάζεται κατάλληλα φυλλοβόλα δέντρα με λεπτά, ευλύγιστα, κρεμαστά κλαδιά όπως ιτιές, λεύκες και σκλήθρα. Η φωλιά που κατασκευάζεται με ιδιαίτερη τέχνη είναι συνήθως κρεμαστή πάνω από το νερό σαν εκκρεμές, ή σε σημείο απροσπέλαστο, προκειμένου να προστατευτεί από τους φυσικούς εχθρούς της. Το ίδιο πουλί μπορεί να αρχίσει να κατασκευάζει περισσότερες από μια φωλιές, στην άκρη ενός κλαδιού. Η ιδιόμορφη φωλίτσα μοιάζει με χνουδωτή κρεμαστή σακούλα που έχει μια σήραγγα εισόδου στο επάνω μέρος. Στην κατασκευή της φωλιάς βοηθάει και το θηλυκό.
Αρχικά χρησιμοποιεί λεπτά κλαδάκια και χόρτα και στην συνέχεια επενδύει ολόκληρη την φωλιά με χνούδι που συλλέγει από τα βούρλα, τις λεύκες και διάφορα είδη αγκαθιών. Η θηλυκιά γεννάει, συνήθως μόνο μία φορά κατά τους μήνες Απρίλιο ή Μάιο, στο εσωτερικό της 6-8 αυγά τα οποία και επωάζει μέχρι και 14 ημέρες. Σε κάποια είδη, ανάλογα με την χώρα που ζουν, τα αυγά είναι λευκά με κόκκινες κηλίδες, ενώ σε κάποια άλλα είναι γαλαζοπράσινα με καφετιά στίγματα. Την φροντίδα των νεοσσών επωμίζονται και οι δύο γονείς. Οι νεοσσοί ανεξαρτητοποιούνται μετά την παρέλευση 18 ημερών περίπου.
Την διατροφή της αποτελούν κυρίως έντομα, όπως αράχνες και άλλα ζωύφια ή παράσιτα, τα οποία συλλέγει κρεμάμενη ανάποδα, με τα μικρά αλλά δυνατά της πόδια, με ακροβατικές κινήσεις από τα κλαδιά των δέντρων όπως οι γαλαζοπαπαδίτσες. Συχνά προτιμάει και σπόρους ή ακόμα και μπουμπούκια από οπωρώνες.
Το κελάηδημά της είναι συνήθως σε απαλούς τόνους και συχνά θυμίζει κάποια από τα καλέσματα του φλώρου και του κοκκινολαίμη.
Αν και η Ευρωπαϊκή της ονομασία είναι Renduline tit, παρόλα αυτά δεν ανήκει στις Παπαδίτσες. Αν και έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, διαφέρουν ως προς τις συνήθειες αναπαραγωγής και έτσι κατατάσσονται σε ξεχωριστή οικογένεια. Η Υφάντρα είναι γνωστή και με το όνομα Σακουλοπαπαδίτσα.
Είναι ένα μικρόσωμο πουλάκι που το μέγεθός του κυμαίνεται από 10-11,5 εκατοστά.
Ζει και αναπαράγεται στην χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη, όπου και μεταναστεύει από τα Βόρεια προς τις νότιες χώρες την εποχή του ζευγαρώματος.
Πρόκειται για ένα ελκυστικό πουλάκι με μυτερό, λεπτό ράμφος με το οποίο σπάζει τους σπόρους και πιάνει τα έντομα, πολύ δυνατά μαυριδερά πόδια από τα οποία κρέμεται και εκτελεί ακροβατικές κινήσεις κρεμασμένο ανάποδα όπως όλες οι Παπαδίτσες. Το ενήλικο αρσενικό έχει φαρδιά σκουρόχρωμη μάσκα στα μάτια, ανοιχτόχρωμη κορώνα και σβέρκο, ενώ η πλάτη έχει βαθύ καστανοκόκκινο χρώμα. Στο στήθος διαγράφονται έντονες καστανοκόκκινες κηλίδες ενώ η κοιλιά έχει μπεζ χρωματισμό.
Το ενήλικο θηλυκό έχει μικρότερη μάσκα στα μάτια, καφετί μανδύα και πλάτη, ενώ δεν ξεχωρίζουν κηλίδες στο στήθος. Στο νεαρό του είδους δεν φαίνεται σκούρα μάσκα, έχει πιο μουντά χρώματα, η πλάτη είναι σε καφετιές ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις, η κορώνα του είναι μπεζ γκρι και η κοιλιά υποκίτρινη.
Οι όχθες των ποταμιών και των λιμνών καθώς και όπου υπάρχει υγροτοπική βλάστηση με καλαμιώνες, βούρλα, έλη κτλ αποτελούν τον φυσικό της βιότοπο. Επίσης ζουν και αναπαράγονται σε ανοικτές θαμνώδεις εκτάσεις στην ύπαιθρο.
Οι υφάντρες ζουν σε μικρές αγέλες και θεωρούνται πολυγαμικά πουλιά. Για την κατασκευή της περίτεχνης αλλά και εντυπωσιακής φωλιάς της χρειάζεται κατάλληλα φυλλοβόλα δέντρα με λεπτά, ευλύγιστα, κρεμαστά κλαδιά όπως ιτιές, λεύκες και σκλήθρα. Η φωλιά που κατασκευάζεται με ιδιαίτερη τέχνη είναι συνήθως κρεμαστή πάνω από το νερό σαν εκκρεμές, ή σε σημείο απροσπέλαστο, προκειμένου να προστατευτεί από τους φυσικούς εχθρούς της. Το ίδιο πουλί μπορεί να αρχίσει να κατασκευάζει περισσότερες από μια φωλιές, στην άκρη ενός κλαδιού. Η ιδιόμορφη φωλίτσα μοιάζει με χνουδωτή κρεμαστή σακούλα που έχει μια σήραγγα εισόδου στο επάνω μέρος. Στην κατασκευή της φωλιάς βοηθάει και το θηλυκό.
Αρχικά χρησιμοποιεί λεπτά κλαδάκια και χόρτα και στην συνέχεια επενδύει ολόκληρη την φωλιά με χνούδι που συλλέγει από τα βούρλα, τις λεύκες και διάφορα είδη αγκαθιών. Η θηλυκιά γεννάει, συνήθως μόνο μία φορά κατά τους μήνες Απρίλιο ή Μάιο, στο εσωτερικό της 6-8 αυγά τα οποία και επωάζει μέχρι και 14 ημέρες. Σε κάποια είδη, ανάλογα με την χώρα που ζουν, τα αυγά είναι λευκά με κόκκινες κηλίδες, ενώ σε κάποια άλλα είναι γαλαζοπράσινα με καφετιά στίγματα. Την φροντίδα των νεοσσών επωμίζονται και οι δύο γονείς. Οι νεοσσοί ανεξαρτητοποιούνται μετά την παρέλευση 18 ημερών περίπου.
Την διατροφή της αποτελούν κυρίως έντομα, όπως αράχνες και άλλα ζωύφια ή παράσιτα, τα οποία συλλέγει κρεμάμενη ανάποδα, με τα μικρά αλλά δυνατά της πόδια, με ακροβατικές κινήσεις από τα κλαδιά των δέντρων όπως οι γαλαζοπαπαδίτσες. Συχνά προτιμάει και σπόρους ή ακόμα και μπουμπούκια από οπωρώνες.
Το κελάηδημά της είναι συνήθως σε απαλούς τόνους και συχνά θυμίζει κάποια από τα καλέσματα του φλώρου και του κοκκινολαίμη.
