Χαίρομαι :) Φυσικά αυτό είναι θέμα δικό σου και των γονέων σου, αλλά η δική μου άποψη είναι καταρχάς να περιμένεις μήπως βρεθουν αυτά. Αν μετά από κάποιους μήνες δεν βρεθούν, περνάς σε διαδικασία αποχωρισμού/πένθους, ώστε να τα αποχαιρετήσεις όπως εσύ νοιώθεις ότι αρμόζει. Όταν ψώφισε το τελευταίο παπαγαλάκι μου, η Λώρα, όταν ήμουν 15, η μητέρα μου το εξαφάνισε και δεν μπόρεσα να το θάψω. Έτσι, με την καθοδίγηση του πατέρα μου εφτιαξα ένα μικρό κενοτάφιο στον κήπο και φύτεψα ένα κουμκουάτ στην μνήμη της. Αυτό με βοήθησε να αποδεχθώ ότι δεν θα την ξαναδώ, και το χρώμα των φρούτων μου θυμίζει το παπαγαλάκι γιατί ήταν βαθυκίτρινη. Και μετά είναι θέμα χρόνου πότε θα αισθανθείς έτοιμη για νέο παπαγαλάκι χωρίς να νοιώθεις ΄τι προδίδεις τα παλιά.
Θα έλεγα ότι μωρό είναι δύσκολο εγχείρημα, ειδικά μετά τα αρχικά προβλήματα που υπήρχαν. Αν στο μέλλον θέλεις να πάρεις άλλο, θα πρότεινα ένα μεγαλωμενο στο χέρι, αλλά από άλλον. Δύο μηνών ας πο'υμε, που τρέφονται κανονικά. Επειδή όμως είναι σαφές ότι είσαι πολύ ταραγμένη, και είναι απολύτως λογικό, από τις απώλειες αυτές, στην θέση σου θα περίμενα λίγο.