Και μιά μικρή ιστορία... Ξέρω πως πολλοί στο site ασχολούνται με καρδερίνες.. Έχω υπάρξει και εγώ και ακόμα είμαι λάτρης του είδους. Πολλά χρόνια πριν, παιδιά ακόμα, ο εξαδερφός μου απ' το χωριό μου έστειλε μια super όπως την αποκαλούσε (εξάρης, μυτόγκας έντονο κόκκινο χωρίς ψευτάδια κλπ.), φυσικά όχι εκτροφείου... Ενώ στην αρχή το πουλί έδειχνε να προσαρμόζεται ξαφνικά σταμάτησε να κελαηδάει και έδειχνε να μαραζώνει με τη μέρα. Κανένα σημάδι ασθένειας...Απλά μόνιμα άκεφος. Στο μήνα επάνω του άνοιξα την πόρτα. Έφυγε... Πήγε απέναντι στης γειτόνισσας για λίγο, σε μια ψηλή τριανταφυλλιά, έκατσε στα αγκάθια και έβγαλε τα σπασμένα για το κελάηδημα που δεν είχε κάνει τον τελευταίο μήνα. Μετά πέταξε προς Υμηττό μεριά...Από τότε, παρόλο που κάθε καλοκαίρι έχω τακτικούς πελάτες στην κληματαριά απόφασισα να αφήσω τις πρακτικές της παιδικής ηλικίας δεν ξαναμπήκα ποτέ στον πειρασμό να κλουβώσω φωλιά και χαίρομαι τα βιρλίου και τα φριτζαρίσματα από το μπαλκόνι.