Μόλις σήμερα, σχεδόν μία βδομάδα μετά, κατάφερα να μαζέψω τα πουπουλάκια του από το μπαλκόνι.. Οι γονείς μου δεν άντεχαν και έτσι έμειναν εκεί, τα πέταξε ο αέρας στη γωνία πίσω από την βουκαμβίλια.. Τα έβαλα σε ένα σακουλάκι και τα κράτησα στο κουτάκι που έχω και το λουρί του Σοφοκλάκη μου. Κλαίω όλη μέρα, πέρασε κι αυτό από τον κόσμο (τον τόσο κακό και σκληρό) και έμειναν λίγα πουπουλίνια μόνο.. Και χάνει τις λιακάδες του και είναι βουβό και το σπίτι και η γειτονιά και ο κόσμος όλος.. Αντίο Αστεροσίνι μου, δεν υπάρχει ούτε στιγμή που δεν σε σκέφτομαι και που δεν ακούω την φωνούλα σου.. ☹
Γενικά Καλό ταξίδι Αστερία μου
- Θεματοθέτης Nikoletta
- Ημερομηνία
- Εγγραφή
- 7 Απρ 2006
- Μηνύματα
- 20.522
Νικολέτα, οι πράξεις των ανθρώπων μπορούν να κριθούν μόνο από την πρόθεση. Από το λίγο που σε ξέρουμε, μπορούμε να συμπεράνουμε σχεδόν με σιγουριά ότι οι προθέσεις σου απέναντι στον Αστερία ήταν περισσότερο από αγαθές. Ήταν σχέσεις αγάπης. Σταματά να κατηγορείς τον εαυτό σου.
Σταύρο μου, τον λάτρευα τον Αστερία μου, ήταν το μοναδικό πτηνό που έζησε τόσα πολλά χρόνια και καταφέραμε να ξεπεράσουμε τα διάφορα προβληματάκια που του παρουσιάζονταν κατά καιρούς. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι από τότε που έκανα την εγγραφή μου στο φόρουμ είχα προβληματιστεί για το θέμα της ασφάλειας στο μπαλκόνι και είχα ξεκινήσει να παίρνω μέτρα, που ποτέ όμως δεν ολοκλήρωσα, άγνωστο γιατί.. Πολύ κρίμα..
Χάρη, ευχαριστώ για την συμπαράσταση..
Χάρη, ευχαριστώ για την συμπαράσταση..
Είναι λάθος ''οπτική'' το ότι οι υπόλοιποι ''δεν κατανοούν'' .
Παράδειγμα : o εκπαιδευόμενος γιατρός αν χάσει ασθενή του, θ'αργήσει να το ξεπεράσει...η ''παλιοσειρά'' όμως έχει πάθει ανοσία γιατί στα χέρια του έχουν πεθάνει (αλλά και έχουν σωθεί) αρκετοί άλλοι...that's life όσο σκληρό και να ακούγεται.
Έκλαιγα για μέρες όταν παιδί έπεσε το κλουβί και τραυματίστηκε το καναρινάκι μου.. Παρά τα αναφιλητά, τα παρακάλια, την προσπάθεια να του βρέχω το ράμφος με βαμβάκι... Ξεψύχησε στα χέρια μου.
Τώρα κατά καιρούς έχω χάσει πουλιά από διάφορες αιτίες. Ο πόνος κρατάει λίγο. Δεν έγινα (γίναμε) ανάλγητοι, απλά συνηθίσαμε να χαιρόμαστε λίγο στις εκτροφικές χαρές και να λυπούμαστε λίγο στις αναπόφευκτες η αναπάντεχες απώλειες. Όταν ασχολείσαι με ζωντανούς οργανισμούς, θα πρέπει να είσαι όσο γίνεται καλύτερα προετοιμασμένος για όλα.
*Αυτό που εγώ έχω καταλήξει, είναι να έχεις σχετικά ήσυχη τη συνείδησή σου ότι όσο ζούσε, το περιέβαλλες με αγάπη και φροντίδα..ότι έζησε -όσο έζησε- καλά μαζί σου... Το να κατηγορείς τον εαυτό σου για την κακιά ώρα, ούτε ωφελεί, ούτε θα το γυρίσει πίσω ... Είμαστε άνθρωποι και όχι Θεοί.
Γιώτα μου, να είσαι καλά!
Νίκο μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Έχεις δίκαιο σε αυτά που λες. Όντας εκτροφέας, έχεις αναστήσει εκατοντάδες πουλάκια και έχεις δει πολλά να "χάνονται" από διάφορες αιτίες. Σιγά σιγά περιορίζεται η λύπη και εστιάζεις στις ωραίες στιγμές. Ακόμα δεν το έχω καταφέρει, ίσως γιατί η απώλεια αυτής της καλής ψυχούλας ήρθε μετά την απώλεια αγαπημένων προσώπων κ απλά με αποτελείωσε..
Νίκο μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Έχεις δίκαιο σε αυτά που λες. Όντας εκτροφέας, έχεις αναστήσει εκατοντάδες πουλάκια και έχεις δει πολλά να "χάνονται" από διάφορες αιτίες. Σιγά σιγά περιορίζεται η λύπη και εστιάζεις στις ωραίες στιγμές. Ακόμα δεν το έχω καταφέρει, ίσως γιατί η απώλεια αυτής της καλής ψυχούλας ήρθε μετά την απώλεια αγαπημένων προσώπων κ απλά με αποτελείωσε..
Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατή !
Αυτός που βαδίζει στην απώλεια τραγουδώντας, βαδίζει προς τη ζωή...
Η απώλεια ενός ''φίλου'', είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος. Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί.
Μη λυπάσαι για κάτι που ''έφυγε''. Σημασία έχει το ότι έζησες μαζί του.
Αυτός που βαδίζει στην απώλεια τραγουδώντας, βαδίζει προς τη ζωή...
Η απώλεια ενός ''φίλου'', είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος. Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί.
Μη λυπάσαι για κάτι που ''έφυγε''. Σημασία έχει το ότι έζησες μαζί του.
Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή.
Niκολεττα λυπαμαι...
