Μία πολύ περίεργη μέθοδος που ακολουθούσαν οι παλιοί πουλάδες είναι το "μπαούλο"
Δεν ξέρω αν με βρίσκει σύμφωνο (νομίζω πως...όχι) αλλά θεωρώ πως είναι πολύ επίπονο για τα πουλιά.
Δεν μιλάμε συχνά για τέτοιες μεθόδους αλλά καλό είναι να ενημερωθεί ο κόσμος για τα υπέρ (αν υπάρχουν)... Και τα κατά.
Παραθέτω μία άποψη που βρήκα στο διαδίκτυο.
-
Σεντούκιασμα
Ο μούτος (μούτιασμα, ή ξεμούτι, ή σεντούκιασμα, ή μπαούλιασμα) είναι μια διαδικασία που γίνεται στα πουλιά για να ημερέψουν και για να πάρουν φωνές, χωρίς βέβαια να σημαίνει οτι είναι πάντα 100% επιτυχυμένη.
Τα πουλιά που πιάνουμε μεγάλα, τα βάζουμε στο μούτο μέσα καλοκαιριού (οι φλωράδες εμπειρικά τα βάζουν της Αγίας Μαρίνας - 17 Ιουλίου). Τα βάζουμε δηλαδή την εποχή που ξεκινάει η πτερόρροια. Το πουλί πρέπει να κάνει πτερόρροια στο μούτο. Αν δεν γίνει, τότε θεωρείται αποτυχημένος ο μούτος. Το καλύτερο είναι να δούμε πότε το πουλί αρχίζει να ρίχνει τα φτερά του και τότε το μπαουλιάζουμε. Σε περίπτωση που τα πουλιά είναι δική μας εκτροφής, η πτερόρροια αρχίζει την 12η με 14η εβδομάδα. Τότε τα βάζουμε στο μούτο. Η πτερόρροια διαρκεί 4 με 6 εβδομάδες.
Πριν το μουτιάσουμε το πουλί, πρέπει να το έχουμε στο μουτόκλουβο για κάμποσο διάστημα πχ. 2 με 3 εβδομάδες, ώστε να συνηθίσει το χώρο και να ξέρει που βρίσκεται το νερό και το φαγητό. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί στο απόλυτο σκότος που επικρατεί κατά τη διάρκεια του μούτου, το πουλί θα τρώει και θα πίνει βρίσκοντας φαγητό και νερό μηχανικά. Το μουτόκλουβο είναι ένα πολύ μικρό κλουβί, σαν αυτό της φωτογραφίας. Στο ένα κύπελλο το νερό, στο άλλο η τροφή. Σε περίπτωση που δεν μπορούμε να προμηθευτούμε ένα τέτοιο μουτόκλουβο, μπορούμε κάλλιστα να χρησιμοποιήσουμε ένα απλό κραχτόκλουβο. Αντί για την κλασσική ποτήστρα, καλύτερα να βάλουμε ένα τσίγκινο ποτηράκι, απέναντι από την ταΐστρα, κάτω από την πόρτα. Μέσα στο κλουβί βάζουμε ένα ξυλάκι, έτσι ώστε μ΄ένα πήδημα το πουλί να βρίσκετα από το ξυλάκι στην ταΐστρα, και μ' ένα πήδημα πάλι να βρίσκεται από το ξυλάκι στο ποτηράκι για νερό. Το μειονέκτημα αυτού του κλουβιού με αυτό της φωτογραφίας, είναι οτι είναι λίγο δύσκολο το συμπλήρωμα της τροφής και του νερού. Αυτά γίνονται πάντα σε περιβάλλον ή σε ώρες που το φως είναι λιγοστό και όχι εκθέτοντας το πουλί απότομα σε πολύ φως.
Τα μουτόκλουβα τα βάζουμε είτε σε χαρτοκούτια, είτε σε ντουλάπες είτε σε σεντούκια σαν αυτά της φωτογραφίας. Στην τελευταία περίπτωση, πρέπει να καλύψουμε τις τρύπες, έτσι ώστε φως να μην υπάρχει καθόλου μέσα. Ανοίγματα, καλύτερα χαραμάδες, υπάρχουν ίσα ίσα για να ανασαίνει το πουλί. Τα κλουβιά κατά τη διάρκεια του μούτου, απαγορεύεται να τα καθαρίζουμε. Τα περιτώματα των πουλιών βοηθούν στο να γίνει γρήγορα η πτερόρροια. Αν θέλουμε τα πουλιά μας να πάρουν φωνές, τότε τα "χτυπάμε" με φωνές που θέλουμε να πάρουν. Καθώς το πουλί είναι στο σκοτάδι, τότε η προσοχή του δεν αποσπάται πουθενά, με αποτέλεσμα να "μαθαίνει" τις φωνές που ακούει.
Το μούτιασμα διαρκεί περίπου ένα μήνα, όσο δηλαδή διαρκεί η πτερόρροια του πουλιού. Στη συνέχεια το πουλί εκτίθεται στο φως σταδιακά. Αυτή η διαδικασία διαρκεί 10 με 15 μέρες. Κάθε μέρα δίνουμε και λίγο περισσότερο φως μέχρι να φτάσουμε στον κανονικό φωτισμό.
Μετά το μούτιασμα το πουλί θα έχει ημερέψει και θα γίνει φλύαρο. Δεν θα προλαβαίνουμε να κρεμάσουμε το κλουβί έξω, και θα λέει στο χέρι μας. Αν έχει και κάποια έφεση στο να παίρνει φωνές, τότε θα λέει "απ' έξω" αυτά που άκουσε από την κασέτα.
Το μούτιασμα όμως, έχει και ορισμένες "παρενέργειες", οι οποίες αυξάνονται όσο μεγαλώνει και η διάρκεια του μουτιάσματος. Το πουλί αδυνατίζει και γίνεται ευαίσθητο (πχ στο κρύο). Υπάρχει περίπτωση και μόνο από την αλλαγή περιβάλλοντος αργότερα, να αρχίσει να ρίχνει τα φτερά του ή να ρίχνει τα φτερά της φτερούγας από ξαφνικό φόβο ή στρες. Επίσης οι φωνές που πήρε στο μούτο είναι πολύ εύκολο να τις χάσει, σε αντίθεση με τα πουλιά που πήραν φωνές σε φως από ζωντανό δάσκαλο και οι οποίες γενικά δεν ξεχνιούνται. Με άλλα λόγια δηλαδή, το πουλί θέλει προσοχή για να μη "χαλάσει".
Πηγή :
karderina.gr.Carduelis(goldfinch)
Δεν ξέρω αν με βρίσκει σύμφωνο (νομίζω πως...όχι) αλλά θεωρώ πως είναι πολύ επίπονο για τα πουλιά.
Δεν μιλάμε συχνά για τέτοιες μεθόδους αλλά καλό είναι να ενημερωθεί ο κόσμος για τα υπέρ (αν υπάρχουν)... Και τα κατά.
Παραθέτω μία άποψη που βρήκα στο διαδίκτυο.
-
Σεντούκιασμα
Ο μούτος (μούτιασμα, ή ξεμούτι, ή σεντούκιασμα, ή μπαούλιασμα) είναι μια διαδικασία που γίνεται στα πουλιά για να ημερέψουν και για να πάρουν φωνές, χωρίς βέβαια να σημαίνει οτι είναι πάντα 100% επιτυχυμένη.
Τα πουλιά που πιάνουμε μεγάλα, τα βάζουμε στο μούτο μέσα καλοκαιριού (οι φλωράδες εμπειρικά τα βάζουν της Αγίας Μαρίνας - 17 Ιουλίου). Τα βάζουμε δηλαδή την εποχή που ξεκινάει η πτερόρροια. Το πουλί πρέπει να κάνει πτερόρροια στο μούτο. Αν δεν γίνει, τότε θεωρείται αποτυχημένος ο μούτος. Το καλύτερο είναι να δούμε πότε το πουλί αρχίζει να ρίχνει τα φτερά του και τότε το μπαουλιάζουμε. Σε περίπτωση που τα πουλιά είναι δική μας εκτροφής, η πτερόρροια αρχίζει την 12η με 14η εβδομάδα. Τότε τα βάζουμε στο μούτο. Η πτερόρροια διαρκεί 4 με 6 εβδομάδες.
Πριν το μουτιάσουμε το πουλί, πρέπει να το έχουμε στο μουτόκλουβο για κάμποσο διάστημα πχ. 2 με 3 εβδομάδες, ώστε να συνηθίσει το χώρο και να ξέρει που βρίσκεται το νερό και το φαγητό. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί στο απόλυτο σκότος που επικρατεί κατά τη διάρκεια του μούτου, το πουλί θα τρώει και θα πίνει βρίσκοντας φαγητό και νερό μηχανικά. Το μουτόκλουβο είναι ένα πολύ μικρό κλουβί, σαν αυτό της φωτογραφίας. Στο ένα κύπελλο το νερό, στο άλλο η τροφή. Σε περίπτωση που δεν μπορούμε να προμηθευτούμε ένα τέτοιο μουτόκλουβο, μπορούμε κάλλιστα να χρησιμοποιήσουμε ένα απλό κραχτόκλουβο. Αντί για την κλασσική ποτήστρα, καλύτερα να βάλουμε ένα τσίγκινο ποτηράκι, απέναντι από την ταΐστρα, κάτω από την πόρτα. Μέσα στο κλουβί βάζουμε ένα ξυλάκι, έτσι ώστε μ΄ένα πήδημα το πουλί να βρίσκετα από το ξυλάκι στην ταΐστρα, και μ' ένα πήδημα πάλι να βρίσκεται από το ξυλάκι στο ποτηράκι για νερό. Το μειονέκτημα αυτού του κλουβιού με αυτό της φωτογραφίας, είναι οτι είναι λίγο δύσκολο το συμπλήρωμα της τροφής και του νερού. Αυτά γίνονται πάντα σε περιβάλλον ή σε ώρες που το φως είναι λιγοστό και όχι εκθέτοντας το πουλί απότομα σε πολύ φως.
Τα μουτόκλουβα τα βάζουμε είτε σε χαρτοκούτια, είτε σε ντουλάπες είτε σε σεντούκια σαν αυτά της φωτογραφίας. Στην τελευταία περίπτωση, πρέπει να καλύψουμε τις τρύπες, έτσι ώστε φως να μην υπάρχει καθόλου μέσα. Ανοίγματα, καλύτερα χαραμάδες, υπάρχουν ίσα ίσα για να ανασαίνει το πουλί. Τα κλουβιά κατά τη διάρκεια του μούτου, απαγορεύεται να τα καθαρίζουμε. Τα περιτώματα των πουλιών βοηθούν στο να γίνει γρήγορα η πτερόρροια. Αν θέλουμε τα πουλιά μας να πάρουν φωνές, τότε τα "χτυπάμε" με φωνές που θέλουμε να πάρουν. Καθώς το πουλί είναι στο σκοτάδι, τότε η προσοχή του δεν αποσπάται πουθενά, με αποτέλεσμα να "μαθαίνει" τις φωνές που ακούει.
Το μούτιασμα διαρκεί περίπου ένα μήνα, όσο δηλαδή διαρκεί η πτερόρροια του πουλιού. Στη συνέχεια το πουλί εκτίθεται στο φως σταδιακά. Αυτή η διαδικασία διαρκεί 10 με 15 μέρες. Κάθε μέρα δίνουμε και λίγο περισσότερο φως μέχρι να φτάσουμε στον κανονικό φωτισμό.
Μετά το μούτιασμα το πουλί θα έχει ημερέψει και θα γίνει φλύαρο. Δεν θα προλαβαίνουμε να κρεμάσουμε το κλουβί έξω, και θα λέει στο χέρι μας. Αν έχει και κάποια έφεση στο να παίρνει φωνές, τότε θα λέει "απ' έξω" αυτά που άκουσε από την κασέτα.
Το μούτιασμα όμως, έχει και ορισμένες "παρενέργειες", οι οποίες αυξάνονται όσο μεγαλώνει και η διάρκεια του μουτιάσματος. Το πουλί αδυνατίζει και γίνεται ευαίσθητο (πχ στο κρύο). Υπάρχει περίπτωση και μόνο από την αλλαγή περιβάλλοντος αργότερα, να αρχίσει να ρίχνει τα φτερά του ή να ρίχνει τα φτερά της φτερούγας από ξαφνικό φόβο ή στρες. Επίσης οι φωνές που πήρε στο μούτο είναι πολύ εύκολο να τις χάσει, σε αντίθεση με τα πουλιά που πήραν φωνές σε φως από ζωντανό δάσκαλο και οι οποίες γενικά δεν ξεχνιούνται. Με άλλα λόγια δηλαδή, το πουλί θέλει προσοχή για να μη "χαλάσει".
Πηγή :
karderina.gr.Carduelis(goldfinch)
.
