Γενικά Πόσα χρόνια συμβίωσης έχετε με τα πτηνά σας;

[Sissy]

Οι συζητήσεις που γίνονται χρόνια τώρα στο φόρουμ, μου προκάλεσαν την περιέργεια ώστε ν΄ανοίξω αυτό το θέμα.
Καθαρά στατιστικά δηλαδή, θα ήθελα να μάθω πόσα χρόνια έχετε τους παπαγάλους - καναρίνια σας (και αν γνωρίζετε από ποια ηλικία).
Εάν επίσης έχετε ζήσει κάποια χρόνια με πουλιά τα οποία δεν ζουν πια, θα είχε ενδιαφέρον ν΄αναφερθείτε στη διάρκεια συμβίωσης μαζί τους, εφόσον αυτή ήταν μεγάλη (?).

 

[maria p]

Τους παπαγάλους που έχω τώρα τους έχω όλους από μέσα του 2009, αρχές 2010. Όταν τους αγόρασα ήταν όλοι γύρω - περίπου ενός έτους, λίγο πάνω, λίγο κάτω.
Μαζί με όσους υπάρχουν σήμερα, είχα και κάποια budgies, εκ των οποίων δύο τα χάρισα, ένα πέθανε από δυστοκία και το άλλο από άγνωστο λόγο σε ηλικία 5 ετών.
Πριν από αυτά τα πουλιά, είχα ένα καναρίνι που ζήσαμε μαζί περίπου 8 χρόνια, πέθανε αιφνίδια και ο γιατρός είπε από τσίμπημα σφήκας.
Πιο πριν ακόμα στα παιδικά, νεανικά μου χρόνια είχα κατά καιρούς budgies, ένα θηλυκό λούγαρο που έζησε πολύ και ένα ζευγάρι καναρινάκια που μάλιστα μου έκαναν ένα μωρό.
Για την φροντίδα προς τα πουλιά όσο ήμουν μικρή, δεν είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη, παρόλο που αγόραζα βιβλία και διάβαζα όσο μπορούσα, τόσο η άγνοια, όσο και οι νεανικές σειρήνες, με έκαναν να μην είμαι και τόσο συνεπής στην φροντίδα τους.
Τα περισσότερα έζησαν γύρω από τα τέσσερα χρόνια τους και η ενοχή αυτή σκιάζει την αύρα μου στην ανάμνησή της.☹
Για πες κι εσύ που ρωτάς, αν και λίγο ως πολύ τα ξέρουμε :)

 

[Dimitris.P]

Για πες κι εσύ που ρωτάς, αν και λίγο ως πολύ τα ξέρουμε

σωστά..λίγο έως πολύ, αλλά όχι λεπτομέρειες,όπως το θέμα που άνοιξε, οπότε με χαρά θα περιμένουμε να τις διαβάσουμε!

Πιο πριν ακόμα στα παιδικά, νεανικά μου χρόνια

..σαν παιδί και γω, είχα και ακόμη έχω λατρεία με τα σκυλιά! Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ο ''αργηγός'' της, ο πατέρας μου, λάτρευε τα λυκόσκυλα. Έτσι και έγινε! Μεγαλώσαμε 3 πανέμορφα Γερμανικά ποιμενικά θηριάκια, τον Ιβάν,τον Ρόκυ και τη Λίζα! 3ος αγοράστηκε ο Ιβάν,ένα κατάμαυρο θηρίο, που υποστήριζε αθεράπευτα την μητέρα μου.. Κι ας μην του έδωσε ποτέ φαγητό ή νερό! Δεν τολμούσαμε να την πειράξουμε. Έμπαινε μπροστά ο Ιβάν και μεις το βάζαμε στα πόδια! σε ηλικία 4 ετών,τον παρατηρήσαμε ότι καθόταν επί ώρες και κοιτούσε το βουνό(τον Παρνασσό..)χωρίς καμμία αντίδραση.. Απλά το κοιτούσε! Αυτό επί μέρες. Έγινε μήνας και τότε πήραμε την απόφαση και τον δωρίσαμε στους εκπαιδευτές του χιονοδρομικού στον Παρνασσό! Λίγες μέρες μετά.. Ο Ιβάν ήταν..άλλο σκυλί!
από τότε.. Δεν ξαναπήρα σκύλο, μου στοίχισε πολύ που τον έδωσα, αλλά ο σκύλος ήταν πολύ καλύτερα στο βουνό!
είκοσι χρόνια μετά.. Ακόμη δεν έχω πάρει σκύλο, αν και η κόρη μου συνεχώς μου ζητά να της πάρω ένα(μέχρι και στο γράμμα προς τον Αη-Βασίλη αυτό έγραψε να της φέρει..). Θα περιμένω να μεγαλώσουν και τα δυό μου παιδιά λιγο ακόμη, να μπορούν να διαχειριστούν σωστά τις ανάγκες και τα θέλω ενός σκύλου στο σπίτικαι.. Θα κάνω το βήμα!
στο πατρικό της γυναίκας μου στο Αγκίστρι,έχουμε 8 κότες & 4 πάπιες!

τα τελευταία 3 χρόνια ασχολούμε με τα καναρίνια.. Τον τελευταίο μάλιστα χρόνο πάρα πολύ και το ξέρετεκαι δεν σκοπεύω να τα παρατήσω .. υγεία να έχουμε, να είμαστε πάντα με χαμόγελο,όλα θα γίνουν!
ελπίζω να μη σας ζάλισα, φίλοι μου...

 

[Myra]

^οταν λεει περισσοτερα για σκυλια απο οτι για πουλια...

Για πτηνα ειναι το θεμα καλε!

 

[Sissy]

... Ελπίζω να μη σας ζάλισα, φίλοι μου...

! Καθόλου Δημήτρη!
Μάλλον όμως είχες ανάγκη να μιλήσεις για σκυλιά, γιατί το θέμα αναφέρεται στη συμβίωση (μας) με πτηνά! :D

 

[Stavros]

Για την φροντίδα προς τα πουλιά όσο ήμουν μικρή, δεν είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη, παρόλο που αγόραζα βιβλία και διάβαζα όσο μπορούσα, τόσο η άγνοια, όσο και οι νεανικές σειρήνες, με έκαναν να μην είμαι και τόσο συνεπής στην φροντίδα τους.

Λίγο-πολύ αυτό συνέβη σε όλους μας.

Η Σίσσυ ρωτάει για παπαγάλους αλλά το θέμα είναι αρκετά ενδιαφέρον και δεν μπορώ να αντισταθω. Παπαγάλους (ένα ζευγάρι budgie και ένα ζευγάρι cockatiel) είχα για ένα μικρό σχετικά διάστημα το 1992-93. Κατά τα άλλα, η σχέση μου με τα πουλιά γενικά ξεκινάει από την ηλικία των 6-7 (πριν από 25 χρόνια, δηλαδή ) με πιο συστηματική ενασχόληση από το 2006 μέχρι πριν πολύ λίγα χρόνια.

Είναι ένα χόμπι που δεν μοιάζει με τα άλλα που αφορούν άψυχα αντικείμενα αφού ακόμη και αν δεν ασχολείσαι με αυτό για κάποιο διάστημα, δεν χάνεις το ενδιαφέρον σου.

 

[Sissy]

... Η Σίσσυ ρωτάει για παπαγάλους...

:Dκατάλαβα το ''λάθος'' και το διόρθωσα Σταύρο, οπότε απαντάμε για καναρίνια, παπαγάλους ή για ότι άλλο είδος πουλιού :)

 

[Dimitris.P]

! Καθόλου Δημήτρη!
Μάλλον όμως είχες ανάγκη να μιλήσεις για σκυλιά, γιατί το θέμα αναφέρεται στη συμβίωση (μας) με πτηνά! :D

σόρρυ, φίλοι μου.. Δεν έκανα σωστή ανάγνωση του θέματος,ένα λάθος συγχωρείτε πιστεύω!
όπως προείπα.. Τα καναρίνια με κέρδισαν τα τελευταία 3 χρόνια! Η αγάπη μου προς τα μικρά φτερωτά ζουζούνια θέριεψε,όταν ξαφνικά ανακαλύψαμε πως το 1ο καναρίνι μας, φέρνοντας ένα 2ο στο σπίτι. Έκανε αυγά! Μας είχαν πουλήσει θηλυκό για αρσενικό(μιλώ για την Χαρά)! τότε ξεκίνησε το διάβασμα, επί ώρες παρακαλώ, μέχρι που την βάλαμε να ζευγαρώσει με τον Χάρη(κοινό Σκουφάτο) και σαν ήρθαν οι νεοσσοί.. Αυτό ήταν! Μία νέα αγάπη ξεπήδησε από το πουθενά, μας κέρδισε όλους πολύ γρήγορα, στη συνέχεια γράφτηκα στο φόρουμ, για να μπορώ να ενημερώνομαι για ότι μπορεί να επιρρεάσει την σωστή ευζωία των καναρινιών μου και πλέον τα υπόλοιπα είναι έως σήμερα γνωστά! Και έχουμε δρόμο ακόμη!
(το έσωσα,έτσι Σίσσυ; )

 

[fotis δημουρ]

Εγω τα εχω γυρο στους 6 - 7 μηνες αλλα εχω δεθει παρα πολυ με αυτα και βρήκα το χομπι μου

 

[evans]

Eγω εχω παπαγαλακια μπατζι εδω και 6 χρονια ενω τα κοκατιλ 5! Ολα τους δωσανε πανεμορφα μωρα τα οποια χαρισα ή πουλησα σε οικογενειες που θα τα αγαπουσαν ενα μου μεινε τωρα αν και σκοπευω να επεκταθω και στα εξωτικα ετοιμαζω το εδαφος :D

 

[misalouris]

Ένα ζευγάρι παπαγάλους cockatel είχα στη ζωή μου, περίπου το 1986 ως φοιτητής και τελικά τους χάρισα στα ξαδέρφια μου όταν διαπίστωσα μετά από πολλούς μήνες προσπάθειας πως δεν υπήρχε περίπτωση να πουν ούτε λέξη.
Τα καναρίνια όμως που είναι η αδυναμία μου είναι αδιάκοπα στα χέρια μου από τα μαθητικά μου χρόνια. Εκτροφή σε σοβαρό αριθμό ζευγαριών κάνω από το 1984 με μια χρονιά "διάλειμμα" το 1990 γιατί τότε υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα.

Φυσικά δεν υπάρχει δυνατότητα πολύχρονης συμβίωσης με τα καναρίνια... Παρά μόνο σε εξαιρέσεις.

 

[ianos]

Μετα απο πάρα πολλά χρονια διακοπής της ενασχόλησης μου με καναρίνια ( το πρώτο πέθανε όταν το ψέκασα με εντομοκτόνο που μου πούλησαν στο πετσοπ, μάρκας αροξολ η κάτι τέτοιο, διαβεβαιώνοντας με οτι η συνθεσή του είναι ειδική για πουλιά και ασφαλής, ενώ το δεύτερο πέθανε απο καρδιακή προσβολή, όταν ο πατέρας μου το έβγαλε απο το κλουβι για να του σπάσει το σπυρί, και με αυτο εννοούσε τον ουροπήγιο αδένα, κάτι που δεν επέτρεψα, και του έφυγε, με αποτέλεσμα ο γάτος μας να προσγειωθεί με ένα τεράστιο άλμα επάνω του) και αφότου η ζωη μου έγινε πιο σταθερή ( σπίτι, οικογένεια, κλπ), γιατι μέχρι τότε ήμουν και λίγο ιξεις - αφίξεις, αποφάσισα να πάρω ένα καναρινι, τον Τσιτσο.
Ο Τσίτσος που λέτε ήταν το πιο όμορφο πουλάκι που είχα δει στη ζωη μου, και αν τον βλέπατε κι εσείς θα συμφωνούσατε δίχως αμφιβολία. Ήταν μεγαλόσωμος, χοντρούλικος, έντονα πορτοκαλης, αλλά με τη χιόνι απόχρωση και πολυ μαλακόφτερος. Ήταν, πως να το πω, ένα πουλάκι που ήθελες να το κοιτάς, και να το φιλάς στο κεφαλάκι. Και μεγάλος φαγάνας. Είχε δε ένα κεφαλάκι, να το πιεις στο ποτήρι: δεν ξέρω πως να σας το περιγράψω σωστά, αλλα είχε κάτι σαν φρύδια στο πρόσωπο του. ΜΟ Τσίτσος έγινε βορά καρακάξας και αυτο είναι αποκλειστικά δίκη μου ευθύνη, που θεωρούσα οτι δεν προκειται να συμβεί σε εμένα αυτο. Και όντως το πρόβλημα είναι οτι την αβλεψία και την ανευθυνοτητά μου, δεν τα πλήρωσα ο ίδιος, αλλά το πουλάκι και μάλιστα με έναν φρικτό θάνατο.
Ύστερα του έφερα μια νεαρά μαλινουά, που ο τύπος που μου την πούλησε φαινόταν κι αγχωμένος, μη και δεν το προσέξουμε το πουλάκι. Αυτο που δεν ήξερε ίσως ο συγκεκριμένος εκτροφέας ήταν οτι μου πούλησε τον Κόναν το Βάρβαρο. Το καημένο το Τσιτσακι μου, που ήταν και διπλός σε μέγεθος, έφαγε τόσο μα τόσο ξύλο, που τον λυπήθηκε η ψυχή μου, εκτός του οτι το θηλυκό καθαρόαιμο τερατάκι δεν τον άφηνε σποράκι για σποράκι να φάει. Καθόταν η μέγαιρα στο πάνω κλαδί κι ο άλλος ο δυστυχής δεν το κουνούσε ρούπι απο την απέναντι γωνία του πάτου, για να μην ξαμοληθεί η μέγαιρα και τον τσουρομαδησει. Είχα φρίξει σας λέω. Το μακελειό σταμάτησε όταν η λεγόμενη αποφάσισε να προβεί σε παρθενογένεση, κι επειδή αυτός ο τρόπος αναπαραγωγής, δεν είναι για καναρίνια, έφτιαξε όπως όπως μια φωλιά, έκανε και κάμποσα αβγά, βιδώθηκε και για κάμποσες μερες εκεί και κλωσσαγε τον αέρα τον κοπανιστό. Έτσι και δε μου πέθανε ο άλλος απο ασιτία. Τελικα και μετά, απο,τη 2η άσπορη γέννα της, την έβαλα σε αγγελία να τη δανείσω για αναπαραγωγή, ώστε το πουλάκι να μη μείνει άκληρο με τον ακαμάτη που είχε μπλέξει. Εκεί λοιπόν που την έδωσα, μου ζήτησαν να την κρατήσουν γιατι ήταν λέει εκπληκτικό πουλάκι ( μου είναι προφανές οτι τους δούλεψε ψιλό γαζί) και ανήκε επισης σε έναν άλλο σπάνιο τύπο μαλινουα. Τους τη χάρισα αφού βεβαιώθηκα οτι θα την προσέχουν.
Έπειτα ήρθε η Τζόγια, μια κατακόκκινη σπαθατη, σκληρόφτερη καναρα, ικανότατο, πανέξυπνη και προπαντώς νοικοκυρά. Έκαναν 2 μωρά κουκλάκια, που όταν κατά τη δέκατη μέρα ανέλαβε ο μπαμπάς τους τη διατροφή τους, το φαγητό κόντευε να τους βγει απο τα αυτιά. Δεν υπερβάλλω όταν σας λέω οτι ήταν δυο ζωντανές σομόν μπαλίτσες. Τους χάρισα όταν μεγάλωσαν. Η Τζόγια έκανε κλικ κλικ, οι πτηνίατροι έλεγαν ακάρεα, πουλμοσαν, αν δε γίνει καλα θα πεθάνει, Πουλμοσαν και παλι πουλμοσαν και παλι και παλι και έπειτα το Σεπτέμβρη το πουλάκι καράφλιασε τελείως στο κεφάλι, γύρω απο τα μάτια, στο λαιμό. Ο πτηνίατρος δεν είχε ιδέα περί τίνος προκειται. Εγώ διάβασα οτι ίσως να είναι διαταραχή θυρεοειδούς ή απορρόφησης ιωδίου, αλλά δεν ήμουν σίγουρος και τότε κάποιος φίλος μου είπε δώσε της και λίγες ημερες baytril να γίνει καλά. Η δόση είναι 3 ml στα 100ml νερού. Την 3η ημέρα πέθανε.
Κι έπειτα ήρθαν τα Tibrandos ο Fluently και η Fluencha, δυο καταπληκτικοί τύποι, αγριουτσικοι μεν, εξαίρετοι γονείς δε. Τους έχω 3 χρονια, είναι 4 ετών, έχουν κάνει 30 απογόνους περίπου, κι ελπιζω να περάσουμε παρέα όσο το δυνατό πιο πολλά χρονια, αλλα κυρίως ελπιζω να περνούν καλά για όσο ζήσουν.

 

[Dimitris.P]

ελπιζω να περάσουμε παρέα όσο το δυνατό πιο πολλά χρονια, αλλα κυρίως ελπιζω να περνούν καλά για όσο ζήσουν.

δεν νομίζω πως θα μπορούσε κανείς να δώσει ή να ευχηθεί κάτι καλύτερο ή περισσότερο από αυτό για τα φτερωτά μας αγγελούδια!
μπράβο σου Γιάννη! σου εύχομαι ότι μα ότι καλύτερο, φίλε!

 

[George98]

Εγώ όταν ήμουν πολύ μικρός (πήγαινα στον δημοτικό) είχα κατα καιρούς μπάτζι (σε συνεργασία με τους γονείς μου φυσικά, τα οποία δεν ζούσαν πάνω απο χρόνο γιατί δεν ξέραμε να τα φροντίζουμε και ακούγαμε ότι μας έλεγαν στα petshop)☹.
Επίσης πάντα ο παππούς μου είχε οικόσιτα(κότες, γαλοπούλες) οπότε είχα απο μικρός παραστάσεις με την φροντίδα των πτηνών.

Η σοβαρότερη ενασχόληση μου με τα πουλιά ξεκίνησε στα 15 μου χρόνια που ξεκίνησα την εκτροφή ταχυδρομικών περιστεριών (είχα ξεκινήσει με 18 πουλιά τότε), αργότερα ασχολήθηκα και με ντουνέκια (τα οποία τα χάρισα φέτος όλα λόγο έλλειψης χρόνου)

και τέλος να παραθέσω την φετινή μου ενασχόληση με τα καναρίνια - καρδερίνες που ξεκίνησε όταν γράφτηκα στο PetBirds στις αρχές του καλοκαιριού και πλέον ελπίζω σε μια καλή πρώτη προσπάθεια αναπαραγωγής καναρινιών.:)

 

[Sissy]

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στο σπίτι μας υπήρχαν πάντα (σκυλιά-ψαράκια και) πουλιά αλλά δεν συμμετείχα κι εγώ στην περιποίηση όλων τους.
Σε ηλικία των 7 χρονών απέκτησα το δικό μου budgie.
Ήταν ένα όμορφο μπλε αρσενικό οπότε τον ονόμασα Μπλε, ενώ η δεύτερη αδερφή μου 6 χρονών τότε, είχε τον…. Πράσινο! (μεγάλο όνομα αλλά γνωρίζετε το ‘’θέμα’’ με τα μικρότερα αδέρφια:D).
Η μητέρα μου ως έμπειρη με τα πουλιά φρόντισε να τους εξημερώσει σύντομα. Έτσι περνούσαν πολλές ώρες έξω από τα κλουβιά τους. 3-4 χρόνια μετά ο κακομοίρης ο Πράσινος ενώ καθόταν στο πάνω μέρος της ανοιχτής πόρτας του δωματίου, από κάποιο ρεύμα η πόρτα έκλεισε, με αποτέλεσμα να σπάσει εντελώς το ράμφος του.
Σε αυτή τη κατάσταση το πουλάκι ήταν αδύνατον να ζήσει, ο πατέρας μου (γιατρός) αναγκάστηκε να του κάνει ευθανασία με ένεση. Εμείς τα παιδιά απαιτήσαμε να βρισκόμαστε κοντά του εκείνη τη στιγμή, είναι κάτι που πάντα θυμόμαστε με θλίψη, ότι πέθανε άδικα δηλ.
Ο Μπλε έζησε 10 χρόνια.
Αργότερα οι γονείς μου αγόρασαν από κάποιον Έλληνα της Αυστραλίας τον Κόκυ, ένα sulphur-crested cockatoo (άγριο πουλί, εξημερωμένο με δαχτυλίδι κλειστού τύπου) και αργότερα ένα αρσενικό lutino cockatiel τον Κόκο ( :)ακούς Σταύροο;).
Ο Κόκυ έμαθε να μιλάει (εμιμείτο ακριβώς τη φωνή του πατέρα μου), αυτός έμαθε και τον Κόκο να μιλάει.
Οι δυο τους έκαναν πολύ καλή παρέα και συζητήσεις ωρών!Ήταν απόλαυση να τους ακούς και να τους βλέπεις.
Το κοκατίλ πέθανε από τσίμπημα σφήκας, έζησε 6-7 χρόνια.
Όταν παντρεύτηκα πήρα ένα καναρινάκι τον Πίπη. Πράσινο, γερμανικό ήταν μου είχαν πει.
Περίπου 3 χρόνια μετά του πήρα θηλυκό και έκαναν 2 απανωτές γέννες (σύνολο 10 πουλάκια). Δεν τους άφησα να ξανακάνουν μωρά, είχα τον γιο μου μωρό τότε και δεν ήθελα κι ‘’άλλα μωρά’’
Ο Πίπης και το σόι του έζησαν 10 χρόνια πάνω κάτω.
Το 1996 πήραμε από πετ σοπ έναν African grey τον Φίτζι. Μωρό ταϊσμένο στο χέρι, όχι πλήρως απογαλακτισμένο αφού τον τάιζα κι εγώ κρέμα 2 φορές την ημέρα.
Μετά από 15 ημέρες φαινόταν άρρωστο, ο γιατρός που τον πήγα μου είπε ότι είχε μύκητες και ότι τον είχα πάρει ήδη άρρωστο. Του άρχισε θεραπεία, αλλά ήταν αργά το πουλάκι πέθανε το ίδιο βράδυ….
Ο Κόκυ έζησε στο σπίτι των γονιών μου 28-30 χρόνια. Έπαθε κήλη και μάτωνε, τον Ιανουάριο του 2001 τον πήγαμε στο Λονδίνο για εγχείρηση.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το σκοτεινό απόγευμα. Χιόνιζε όταν απογειωνόμαστε από Αθήνα και φτάνοντας τρέχαμε με το ταξί να βρούμε τις αποθήκες cargo του Heathrow ώστε να μην κρυώσει το πουλί. Τον συνοδεύσαμε σχεδόν όλη η οικογένεια. Λόγω ασθένειας κι επειδή θα πήγαινε κατευθείαν στην κλινική αποφύγαμε την καραντίνα κτλ που ίσχυαν-ισχύουν (?) στη Μεγάλη Βρετανία.
Στην Ελλάδα ούτε λόγος για μια τόσο σοβαρή εγχείρηση εκείνη την εποχή, αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα πιστεύω.
Είχαμε ψάξει και βρήκαμε έναν έμπειρο πτηνίατρο στην Αγγλία.
Στο κτηνιατρικό κέντρο υπήρχαν πολλοί εγχειρισμένοι παπαγάλοι από διάφορες αιτίες.
Εγχειρίστηκε, ακολούθησαν την ίδια τακτική όπως και στους ανθρώπους (του τοποθέτησαν πλέγμα). Το πουλί δεν άντεξε όμως και πέθανε το δεύτερο 24ωρο, μετεγχειρητικό σοκ μας είπαν.
Η μητέρα μου απαίτησε να τον πάρουμε πίσω για να τον θάψουμε κοντά μας (όπως γινόταν με όλα τα ζώα μας). Τον έστειλαν, γιατί χρειάζονταν να γίνουν κάποιες διαδικασίες, βλέπετε δεν επιτρεπόταν εμείς να μεταφέρουμε νεκρό το πουλί.

Τέλος του 2004 αγόρασα ένα πανέμορφο Norwich τον Admiral (υπήρξε η αφορμή να γραφτώ στο φόρουμ μας, όταν πρωτοάνοιξε) και το 2005 ένα malinois τον Πίπη.
Ο Πίπης έζησε μόνο 2 χρόνια. Έβγαλε ένα σπυρί στο κεφαλάκι του, ο γιατρός το άνοιξε και βγήκε πολύ πύον. Μετά πρήστηκε το ματάκι του και αργότερα πέθανε. Ο γιατρός μου είπε πως είχε κάποιο μικρόβιο…
Όταν ο Admiral έγινε 3 χρονών ανακάλυψα έναν όγκο, ήταν κύστη. Αργότερα έβγαλε κι άλλη και μετά μια άλλη και μια άλλη…. Πηγαίναμε στο γιατρό κάθε τόσο και του τις έβγαζε, τις πρώτες με νάρκωση διότι ήταν τεράστιες. Δεν του έφτανε αυτό, έπαθε και καταρράκτη με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς την όραση του.☹ Αργότερα έπαθε ποδάγρα, μετά τα νεφρά του και τελικά πέθανε, έζησε 6 χρόνια…
Σήμερα έχω δυο parrotlets τον Μάριο 7+ και τον Κάρλο 3,5 χρονών.
Τους αγαπώ πολύ και εύχομαι να περάσουμε παρέα πολλά πολλά χρόνια

 

[Dimitris.P]

αυτές τις λεπτομέρειες δεν τις γνώριζα, καλή μου φίλη Σίσσυ..μεγάλη μου τιμή που τις μοιράστηκες μαζί μας!

 

[alicedros]

Εγώ ξεκίνησα με τα καναρινάκια από τα 14 όταν στα γενέθλια μου ένας οικογενειακός μας φίλος μου έφερε ένα ζευγαράκι! Αυτό ήταν! Κόλλησα το μικρόβιο αστραπιαία!

Δυστυχώς τα αγαπημένα μας καναρινακια είναι πολύ ευαίσθητα και όσο καλά να τα φροντίζουμε μπορεί να τα χάσουμε μέσα σε λίγες μέρες από κάποια άτιμη ασθένεια που ούτε εμείς ξέρουμε ποια ήταν..

Από τα χέρια μου έχουν περάσει αρκετά καναρινάκια. Πιο πολύ έζησε το πρώτο καναρινάκι που μου έφερε ο οικογενειακός μας φίλος! Ο Βάγγος! Χωρίς δαχτυλίδι δε ξέρω πόσο ήταν όταν μου τον έφερε.. ίσως 2-3-4 χρονών; Πάντως εγώ τον είχα από το 2007 και "έφυγε" το καλοκαίρι που μας πέρασε.. Περάσαμε μαζί δηλαδή 8 χρόνια.. Ίσως να ήταν 10 ή 11 ή και 12 ετών. Ποιος ξέρει; Πάντως τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει να τραγουδάει. Και είχε εξοικειωθεί τόσο πολύ μαζί μου που έβαζα το χέρι μου μέσα κ ήταν κουλ. Το καλοκαίρι μια μέρα δεν φαινόταν καλά, πάνω στην αυγοθήκη ακίνητος δεν κουνιόταν. Κατάλαβα πως φεύγει.. και μόλις έφυγε τελικά τον πήρα στα χέρια μου τον χάιδεψα για τελευταία φορά και μετά τον έθαψα στον κήπο. Εκείνος μου χάρισε τα πρώτα μικρά που απέκτησα και θα τον θυμάμαι για πάντα όπως και όλα τα πουλάκια που είχα και έχασα... ήταν το μόνο σκουφάτο καναρινάκι που είχα ποτέ! Και θεωρώ πως κοντά μου πέρασε μια όμορφη ζωή!

Όλα τα υπόλοιπα έγιναν θύματα αρπακτικών, 2 μου έφυγαν απ το κλουβί και τα υπόλοιπα από ασθένειες που δεν κατάφερα να τα κάνω καλά..

Το θετικό είναι πως από ασθένεια και όχι από δικό μου φταίξιμο ή από γεράματα (πχ Βάγγος ) έχω να χάσω πολλά χρόνια καναρινάκι (φτου φτου)! Οπότε συνεχίζω την φροντίδα που τους κάνω και ευελπιστώ πως όλα θα πάνε καλά και θα φύγουν σε βαθιά γεράματα!

Παρατήρηση: από δική μου προσωπική "έρευνα" τα θηλυκά είναι πιο ευάλωτα σε ασθένειες από τα αρσενικά, αρρωσταίνουν δλδ συχνότερα από τι τα αρσενικά, αλλά είναι πιο ανθεκτικά. Ενώ τα αρσενικά αν αρρωστήσουν θεραπεύονται και το ξεπερνάνε δυσκολότερα. Όσο να ναι οι γέννες, οι ωοτοκίες και το κλώσημα που κάνουν τα θηλυκά επιβαρύνουν την υγεία τους και καταπονούν τα θηλυκά!

 

[Stfns]

θα ήθελα να μάθω πόσα χρόνια έχετε τους παπαγάλους - καναρίνια σας

Ασχολούμαι με καναρίνια από το 1990. Κανένα δεν έζησε τόσα χρόνια όσα ο Πύραυλος που γεννήθηκε στις 24/4/06 και είναι ακόμη στη ζωή!

 

[kostaspap]

Γεια σας και από εμένα.
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σε πολύ μικρή ηλικία ήμουν περιτριγυρισμένος από καναρίνια, μικρά με τον αδερφό μου έξω από το δωμάτιο μας υπήρχε μια τεράστια κλούβα με τα καναρίνια του πατέρα μου.. 100 και βάλε.. σαν τώρα το θυμάμαι.. υπήρχαν πρωινά που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι με τίποτα! Απλά να είμαι ξάπλα και να τα ακούω με τις ώρες! Βέβαια υπήρχαν και μέρες που σκεφτόμουν τι ωραία θα ήταν να είχα ένα τουφέκι! Παραδόξως και με την πάροδο των χρόνων με κέρδισαν οι παπαγάλοι! Πρώτος ο Ρίκο, μια ροζελα Ανατολικής Αυστραλίας, Δυστυχώς η απειρία μου και κυρίως η απερισκεψία μου ένα χειμωνιάτικο πρωινό οδήγησε στον θάνατο του από πνευμονία. Ακόμα δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου γι'αυτή την μια και μοναδική απώλεια όλα αυτά τα χρόνια, δύο υπέροχα χρόνια μαζί του με πολύ ωραίες αναμνήσεις.. αργότερα ήρθαν άλλες δύο ροδέλες πάλι μια αρσενική και μια θηλυκή που δεν έγιναν ποτέ ζευγάρι το αντίθετο μάλιστα! Έτσι και λόγο εργασίας στην επαρχία αναγκαστικά να τις δωρισω, μια στο αττικό ζωολογικό Πάρκο και την άλλη σε έναν πολύ καλό μου φίλο τις οποίες ακόμα και σήμερα παρακολουθώ σε κάθε ευκαιρία παρόλο που έχουν περάσει 4 χρόνια, την ίδια περίοδο είχα και ένα ζευγαράκι μπατζι που μου είχε χαρίσει 3 πανέμορφους απογόνους και αυτά τα δωρισα στον φίλο που πήρε και την ροζελα. Μετά ήρθαν τα παιδιά μου τα δύο υπέροχα αγοράκια μου και έτσι δεν υπήρχε χρόνος για τίποτα! Η αγάπη όμως για τα καναρίνια παντοτινή! Και έτσι πλέον έχω 6 καναρινάκια δύο θυληκα τιμπραντο και ένα αρσενικό τιμπραντο, ένα πανέμορφο κοινό καναρίνι που είναι και το συγκεκριμένο που έχω φώτο προφίλ και τέλος έναν αρσενικό φαίο και μια κυρίαρχη λευκή, με αυτά σαν αρχή θα πορευτω με την ελπίδα να είναι για πολλά πολλά χρόνια! Το Κοκατιλ που πήρα το χάρισα σε ένα φιλικό μου ζευγάρι και αυτή την στιγμή είναι σε καραντίνα για να συντροφευσει ένα κούκλο αρσενικό! Για το τέλος άφησα τον Τόνυ την μεγαλύτερη μου αγάπη! Ένα αρσενικό εγγλέζικο μπατζι που τον είχα για 8 χρόνια και έκλεισε για τελευταία φορά τα ματάκια του στα χέρια μου αφού ήταν και ήμουν ο έρωτας του! Όπου και να πήγαινα στο σπίτι ο Τόνυ πάνω μου ντε στον ώμο ητε στο κεφαλι να με κάνει να μοιάζω σαν κοκατιλ με λοφίο!

 

[Φοίβος]

Περίπου 25 χρόνια έχω πουλιά, από μικρό παιδί. Ξεκίνησα με καναρίνια αν και ήθελα μπάτζι (τότε επέλεγαν άλλοι για εμένα), αρκετά αργότερα ήρθαν τα μπάτζι, κοκατίλ, ροζέλα κι έπειτα μια-μια οι αγαπημένες μου αμαζόνες. :)