Πρώτα από όλα εκπαίδευση για ένα καναρίνι είναι η εκμάθηση κελαιδισματων. Εκπαίδευση δεν είναι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του. Αυτό έχει να κάνει με την φροντίδα κ την αγάπη μας κ την ενασχόληση με αυτά κ μονο.
Για το τι πρέπει να κάνεις για αναπαραγωγή, δεν έχω ιδέα γιατί εγώ έχω έναν κ μονάκριβο αρσενικό κοινό (ναι, καλά) καναρινάκι, τον Σοφοκλή. Θα σου πω μόνο επί του θέματος της εμπιστοσύνης, αυτά που έκανα πολύ άπειρη αλλά με πολύ καλά αποτελέσματα όσον αφορά την εμπιστοσύνη, με το πρώτο μου καναρινι τον Θεμιστοκλή. Για τον Σοφοκλή έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι κανόνας. Κάθε μέρα τουλάχιστον είκοσι λεπτά δίπλα του να του μιλάς σιγά. Όταν δεις ότι συνήθισε την φωνή σου, θα κάθεσαι δίπλα στο κλουβί του. Κάθε μέρα έστω κ από λίγο. Όταν δεις ότι έρχεται στην άκρη της πατηθρας που είσαι , πάρε με ένα καλαμάκι του φραπέ, ένα κομματάκι μήλο, κ βάλε το από την μια πόρτα κοντά στο κλαδί του. Αν δεις ότι φοβάται, το αφαιρεις. Αν κ αν έχει συνηθίσει την φωνή σου κ όταν του βάζεις φαγητό ή νερό, με αργές ήρεμες κινήσεις κ χαμηλόφωνα γλυκολογα
θα σταματήσει να σε φοβάται. Όταν θα άρχισει να τρώει από το καλαμάκι με το μήλο έστω κ από μακριά, σιγά σιγά, θα το φέρνεις όλο κ πιο κοντά σου. Κάποια μέρα θα κρατάς το μήλο από την μια άκρη κ αυτό θα τσιμπολογα την άλλη άκρη. Γενικά ο κανόνας είναι υπομονή κ επιμονή. Κ αν δεν γίνει τίποτα από όλα αυτά, γιατί δεν είναι κουρδιστά ρομποτακια, ζωντανά πλασματάκια με βιώματα κ τον δικό τους χαρακτήρα είναι, δεν πειράζει. Το ζητούμενο είναι να καταλάβουν ότι δεν είμαστε απειλή. Κ να ξέρεις ότι τα καναρίνια κατά κανόνα δεν θέλουν να τα ακουμπάμε. Εάν ακουμπάω ή χάιδευα τον Θεμιστοκλή ή τον Σοφοκλή, είναι γιατί μου το επέτρεψαν, όχι γιατί έπρεπε να με αφήσουν. Από ότι έχω ακούσει, το θηλυκό είναι πιο δεκτικό στην παρουσία του ανθρώπου από ότι το αρσενικό. Τι ηλικία έχουν τα καναρίνια σου;