Μην απογοητεύεσαι Στέφανε. Φυτρα σκέφτηκες να τους φτιάξεις;
Έχουν δει κάποιο ενήλικο να τρώει/πίνει ώστε να τους κινηθεί το ενδιαφέρον;
Μήπως πρέπει να τα πιάνεις στο χέρι να τα ταΐζεις τώρα;Βλέποντας εμένα αρχίζουν να κλαψουρίζουν, αλλά όταν πάω να τους δώσω κρέμα δεν ανοίγουν το στόμα όπως το άνοιγαν όταν ήταν στην φωλιά.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και στα πουλιά είναι φοβερό...Έχω απογοητευτεί και δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι μην μου πεθάνουν από την πείνα...όλο το απόγευμα φωνάζανε
Οι απαιτήσεις σε νερό αυτή την εποχή είναι ελάχιστες...Δεν ξέρω αν τρώνε ή πίνουν νερό.
Σε μια λεία επιφάνεια (πάγκος κουζίνας, κάποιο τζάμι ή μάρμαρο) άπλωσε μερικούς σπόρους και με ένα γυάλινο μπουκάλι που θα το κυλήσεις από πάνω τους θα τους σπάσεις και όπως είναι θα τους βάλεις σε ένα τάγιστρο μέσα στα πουλιά...Σε άλλες πάλι έχω βάλει σπόρους
Σε μια λεία επιφάνεια (πάγκος κουζίνας, κάποιο τζάμι ή μάρμαρο) άπλωσε μερικούς σπόρους και με ένα γυάλινο μπουκάλι που θα το κυλήσεις από πάνω τους θα τους σπάσεις και όπως είναι θα τους βάλεις σε ένα τάγιστρο μέσα στα πουλιά...
Αν θέλεις βρες ένα πολύ μαλακό μήλο (ζαχαρωμένο) και βάλε μια δυο φετούλες πολύ λεπτές στο κλουβί... είμαι επίσης σίγουρος πως θα βρεις τσιμπιές πάνω τους όταν λίγες ώρες αργότερα θα τα αποσύρεις...
Μήπως πρέπει να τα πιάνεις στο χέρι να τα ταΐζεις τώρα;
τους σπάσεις και όπως είναι θα τους βάλεις σε ένα τάγιστρο μέσα στα πουλιά
Φαγητό θα φάνε... είμαι απόλυτα σίγουρος...
Όχι Στέφανε..Μήπως θα ήταν καλύτερα στο μπλέντερ;
Τελικά πως πάνε τα ζουζούνια; Κατάφερες να τα ταίσεις; Έκανες ό,τι σου είπε ο Γιάννης;
Ταΐζει λοιπόν;άρχισε να ζητιανεύει από τον πατέρα του, ο οποίος απελπίστηκε με τις κραυγές πείνας των μικρών και ξεκίνησε τάισμα!
Δεν χρειάζεται να ευχαριστείς... Το κάνει η καλή εξέλιξη της κατάστασης αυτόματα...Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω όλους
Αχ τι μου θύμησες.. όταν ήταν ο Άγγελος μωράκι ακι τον τάιζα εγώ... Μην την χάσεις αυτή τη σχέση που έχετε χτίσει. Κάθε μέρα να τα πιάνεις και να διατηρήσεις αυτό το δέσιμο. Είναι μοναδικό!Ευτυχώς όλα πάνε καλά Αλίκη μου. Ο αποχωρισμός μας ήταν δύσκολος γι' αυτά, καθώς ζουν πλέον έξω με τον μπαμπά τους. Τις δύο πρώτες μέρες "κλαψουρίζανε" συνέχεια από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου και κάθε φορά που τα πλησίαζα ανοιγόκλειναν τα φτερά τους, όπως κάνουν με τους γονείς τους. Συγκεκριμένα, την πρώτη μέρα είδα και έπαθα να τα πείσω να φάνε αυγό. Φανταστείτε ότι κρατούσα την αυγοθήκη με μισό αυγό και αυτά ανοιγοκλείνοντας τα φτερά τους τσιμπούσαν το δάκτυλό μου... Την δεύτερη μέρα αφού είδα ότι είχαν φετίχ με το χέρι μου, κράτησα μισό αυγό στην χούφτα μου και περίμενα για λίγα λεπτά, μέχρι να καταλάβουν ότι πρέπει να τσιμπήσουν αυτό και όχι εμένα.
Χρησιμοποιούμε τα απαραίτητα cookies για τη λειτουργία του ιστότοπου και προαιρετικά cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία της περιήγησή σας σε αυτόν.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες και διαμορφώστε τις προτιμήσεις σας