Έκανα κάτι για το οποίο δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου:
αποφάσισα να χωρίσω τα μικρά από τους γονείς. Έβγαλα λοιπόν έξω τα κλουβιά, συνδυάζοντας και με γενική καθαριότητα, ετοίμασα το κλουβάκι που θα υποδέχονταν τους μικρούς του ένοικους(τροφή, νερό κλπ). Πιάνω το πρώτο, μεγαλύτερο,ζωηρότερο καναρινάκι για να το μεταφέρω στη νέα του κατοικία, προφανώς όχι καλάκαι μπραφ... Την κάνει με ελαφρά... Πεταρίσματα απέναντι σε ένα καλώδιο του ΟΤΕ(?),30 μέτρα απ'το μπαλκόνι μου.
Έφριξα! Κατεβαίνω και πάω από κάτω του καλώντας το να επιστρέψει.Αμ δε. Ούτε που κουνιόταν.
Ανεβαίνω στο σπίτι όπου είχα την καλύτερη πρόσβαση προς αυτό, αρκετά μακρυά όμως για να το φτάσω. Κούνησα το καλώδιο με μία σκούπα(?), δεν είχα και κάτι άλλοκαι αυτό πετάει προς ένα δέντρο απέναντί του ακριβώς. Κουνάω το δέντρο,τρώω και κάτι νεράντζια στο κεφάλι απ'το πολύ το κούνημακαι τρομαγμένο πλέον πετάει προς άγνωστη κατεύθυνση. Προσπάθησα να το ακολουθήσω μα δεν κατάφερα να δω που πήγε. Έψαξα, ανέβηκα σε ταράτσες, σκεπές... Τίποτα, άφαντο.
Χτυπούσα το κεφάλι μου για την τόσο ανόητη και απερίσκεπτη κίνησή μου(χωρίς νεράντζια αυτή τη φορά).
Κρίμα!
