Φίλε mortis, αγνώστων λοιπών στοιχείων, εγώ ανήκω σε σύλλογο εδώ και το αναφέρω δίπλα στο avatar μου. Είναι στην Αθήνα και έχει απόσταση από τον τόπο διαμονής μου 120 χλμ. Υπάρχουν κι άλλα μέλη του που φτάνουν από Κρήτη μέχρι τα Ιωάννινα και σε όλη την επικράτεια και κάποια διαμένουν μόνιμα και εκτός Ελλάδας.
Στην πόλη που ζώ λοιπόν υπάρχουν γύρω στα 40 άτομα, γνωστά σε μένα και όχι φίλοι, που ασχολούνται με το "χόμπυ" του πιασίματος καρδερίνων κλπ από τη γύρω περιοχή. (Θεωρούνται ότι είναι από τις καλύτερες φωνές αυτά της περιοχής μου, Κιάτο Κορινθίας.) Κάθε μέρα άμα βγείς πρός τα περιβόλια και τα δασάκια θα βρείς και άλλους 100, χωρίς υπερβολή, που ασχολούνται με το "σπορ". Επίσης υπάρχουν 3 pet shops εδώ που έχουν, ειδικά το ένα, γύρω στις 100 - 150 καρδερίνες αρσενικές πιασμένες.
Νόμοι υπάρχουν και αυστηροί. Όργανα που να νοιάζονται να τους τηρούν και να τους επιβάλουν δεν υπάρχουν εδώ στην Ελλάδα και καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Οι οργανώσεις για την πανίδα και την χλωρίδα, μέσα σε αυτές και οι ομοσπονδίες φίλων πτηνών συντροφιάς, έχουν κάνει και κάνουν παραινέσεις στα αρμόδια υπουργεία. Είδες κάτι διαφορετικό, καλλύτερο εννοώ, να γίνεται;
Πώς θα βάλεις, μάλλον, θα αλλάξεις το μυαλό του 50αρι και του 60αρι που θεωρούν ότι το περιβάλλον και η πανίδα καταστρέφονται αλλά αυτοί με το χόμπυ τους (το δίχτυ, καπάτσα, κλπ), δεν το επιβαρύνουν;
Δυστυχώς οι νέοι πρέπει να κάνουμε την διαφορά. Έχω γράψει ότι ο πατέρας μου ήταν ένας από αυτούς. Του το έκοψα με τον τρόπο μου σε ηλικία 10 ετών, περίπου.
Εγώ έχω 3 καρδερίνες. Οι 2 αρσενικές από αυτές που κάποιος είχε δώσει στον πατέρα μου, πιασμένες από φωλιά, πρίν 3-4 χρόνια και μία θηλυκή που πήρα από ένα φίλο που τις αναπαράγει στην περιοχή, αρχέγονες, αλλά μόνο πέρυσι το καλοκαίρι μετά από πολύ συζήτηση μαζί μου, γράφτηκε σε σύλλογο, ΕΑΚ, και τις δακτυλιδώνει.
Άκου τα συμπεράσματα.
1. Ο φίλος μου δεν πάει να δεί από τότε ούτε ένα φοβερό πουλί που γνωρίζοντας την τρέλλα του, του τηλεφωνούν πουλοπιάστες για να το αγοράσει. Επιμένει στην δική του μικρή επιτυχία ή αποτυχία.
2. Ο πατέρας μου χαίρεται που βλέπει να ταίζω τις καρδερίνες του με σωστό μείγμα σπόρων και αυγοτροφή. Έμαθε την σωστή διαχείρηση τους, μαζί μου.
3. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει (δεν αλλάζει), γιατί απλούστατα δεν πεθαίνει το Ελληνικό πνεύμα, με ότι αυτό συνεπάγεται. (Έλλειψη παιδείας).
4. Ο Έλληνας στην Ευρώπη είναι ο καλύτερος κάτοικος και προοδεύει σε όλους τους τομείς που ασχολείται. Εσύ ζείς στο Μόναχο, έτσι; Υπακούς αφ' εαυτού σου στον τρόπο ζωής των Γερμανών. Γιατί; Γιατί δεν θές να σε δείχνουν με το δάκτυλο και να σε βρίζουν, όπως εμένα το 1982 όταν κάπνιζα στο δρόμο, και δεν είχα σεβαστεί τον τρόπο ζωής τους. (Στο Μόναχο). Ήμουν 19 χρονών βέβαια και ήμουν οργισμένο νιάτο.
Εδώ στα πάτρια εδάφη υπήρχε, υπάρχει και μάλλον θα υπάρχει για αρκετές δεκαετίες, αν δεν κόψουμε τον ομφάλιο λώρο εμείς οι νεότεροι, το δίκαιο. Το δικό μου. Το ατομικό. Εγώ να είμαι καλά με τον εαυτό μου και άσε τους άλλους να λένε, να, να, να...
5. Κάποιος σε ρώτησε νομίζω άν έχεις δακτυλιδωμένες καρδερίνες. Έχεις;
Αν όχι σε παρακαλώ, άσε τις νουθεσίες και κάνε αυτό που σου είπε ο Αλέξανδρος. Άλλαξε ράτσα.
Κάνε μια αρχή ρε αδελφέ έστω και με κάποια πουλιά δακτυλιδωμένα.
Μην αφορίζεις κι εσύ όπως πολλοί άλλοι πρίν από εσένα ανθρώπους που δεν γνωρίζεις παρά μόνο μέσα από ένα φόρουμ και μέσα από το δικό σου πρίσμα, που έχεις δίκιο στα περισσότερα των λεγόμενών σου.
Πολύ σωστά είπε κάποιος ότι το χόμπυ πληρώνεται ανάλογα με το πόσο αντέχει ο καθένας μας και πού μπορεί να φτάσει γι αυτό. (Πραγματικά όταν ήμουν στο Μόναχο παρά ένα νούμερο σε μία λοταρία υπαίθρια, θα κέρδιζα μία Porshe 911 Carrera. Η χαρά μου κόπηκε στη μέση. Γιατί; Γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσω κάποτε ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Γιατί για να δώσω τόσα λεφτά ακόμα και τώρα, στα 43-44 μου και να τα είχα δεν θα το έκανα, όσο κι αν μου αρέσει τρελλά).
Τέλος τα όρια τα βάζουμε μόνοι μας. Και στην τσέπη μας, και στην σκέψη μας, και στις κινήσεις μας και στα λόγια μας.
Μακάρι να συμπνεύσουν όλα αυτά σε όλους μας και να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα.
Φιλικά,